ΚΟΝΤΥΛΙΕΣ ΤΣΗ ΝΥΧΤΑΣ - ΑΝΩΓΕΙΑΝΟ ΞΕΦΑΝΤΩΜΑ | Official Audio Release © 1989

[@kostasxristofis]

Την πρώτη αγάπη στην καρδιά την έχω κορνιζώσει γιατί πολλά μαθήματα για τσ'άλλες μου 'χει δώσει Περνά ο καιρός μα μέσα μου τίποτα δεν αλλάζει πάντα στην πρώτη ανάμνηση ο νους κατασταλάζει Η πρώτη μου παρηγοριά είναι το κοίταγμα σου κι η υστερνή μου πεθυμιά να μπώ στην αγκαλιά σου Χίλιες φορές να βάλω στην καρδιά πάλι θα είσαι η πρώτη αφού τη δεύτερη μακριά χιλιόμετρα κατώτι Καινούργια αγάπη μου χτυπά την πόρτα τση καρδιάς μου κι εγώ 'χω ακόμη αδιάρμιστα τα πάθη τση παλιάς μου Δε τη κλειδώνω την καρδιά ίσως και μετανιώσει κι εμάθει πως αρρώστησα να 'ρθει να με γλυτώσει Ένας καινούργιος πυρετός τσ'αγάπης με 'χει πιάσει απάνω που 'χε η καρδιά η τση παλιάς ξεχάσει Καινούργια αγάπη και παλιά είναι να σκοτώθουνε μα φταίω εγώ που τσι βάλα μες τη καρδιά να μπούνε Ένας καινούργιος πυρετός μου ΄ρθε και θα κεντήσω κι είναι από φλόγα του σεβντά και πως να τηνε σβήσω Μες την καρδιά μου τ'ήβαλα κι από κεια δε τη βγάνω καλιά θα βγάλω την καρδιά ντελόγο να ποθάνω Όταν θα σ'αναστορηθώ τα μέλη δε δουλένε όλα που έχει το κορμί μόνο τα μάθια κλαίνε Όσο κι αν κάνω τον σκληρό στο τέλος ξεγελιέμαι γιατί στις δύσκολες στιγμές πάντα τα μάθια κλαίνε Τα μάθια μου βουρκώνουνε σα τηνε θυμηθούνε τα συγκρατώ και κάνω ευχή όντε θα 'ρθει να βγούνε Όποια κι αν βάλω στην καρδιά αίσθηση δε μου κάνει απ'ώρα και χωρίσαμε τση Παναγιάς φιντάνι Του χωρισμού τα δάκρυα μ'έχουνε πλημμυρίσει εκεί θα πέσω να πνιγώ μια μέρα όντε γυρίσει Ό,τι κι αν συρνείς στη ζωή κερά μου κι είμαι αιτία να με καταδικάσει Ο Θειός σα τον εγκληματία Ό,τι κι αν παθείς στη ζωή κερά μου το εγγυούμαι και παίρνω και τσ'ευθύνες μου κι άθρωπο δε φοβούμαι Ό,τι κι αν πάθω στη ζωή κακό καλό μου λάχει θέλω αιτία κοπελιά του έρωντα σου να 'χει Όποιο κι αν είν' το τέλος μου δεν με προβληματίζει εφόσον χάνεται η ζωή κι οπίσω δε γυρίζει Δε με πειράζει η ζωή παρα και να με πάει εκεί κι αλλιώς η μαύρη γης το σώμα θα το φάει Για μένα θα 'ναι άνοιξη και του χειμώνα οι μπόρες φτάνει να 'ρθει να τηνε δουν των αμαθιώ μου οι κόρες Αν είναι η αγάπη έγκλημα έχω εγκληματήσει μελαχρινή μου κοπελιά που σ'έχω αγαπήσει Βαρέθηκα την άνοιξη να τηνε περιμένω κι ας είχε αφήσει καμιά φορά πουλί ξενιτεμένο Σαν πεταλούδα ξομπλιαστή στου νου μου φτερουγίζει και σ'ανοιξιάτικους καιρούς τη σκέψη μου γυρίζει Στο πρώτο εμπόδιο θωρώ τα μάθια σου να κλαίνε μα στη φορτούνα φαίνεται ο καπετάνιος λένε Είναι στιγμές που ο άθρωπος ό,τι καρδιά κι αν έχει αφήνει το στο μάγουλο το δάκρυ του και τρέχει Δε κλαίνε οι δυνατές καρδιές μα η δική μου κλαίει κι αν είναι δάκρυ τση χάρας γή πόνου δε το λέει Γίνου κερά μου ποταμός να πέσω στα νερά μου να σβήσω κείνη τη φωθιά που μ'άναψε ο σεβντάς σου Στση θάλασσας τα κύματα θα ρίξω την καρδιά μου μήπως τση σβήσω τη φωθιά που τσ'άναψες κερά μου Τση θάλασσας τα κύματα ρωτώ μα δε μου λένε γιατί με τριγυρίζουνε τα μάθια μου όντε κλαίνε Βουρκώνουνε τα μάθια μου άμα τη συναντήσω σκέψου σε ίντα στάδιο θα 'ρθω αν τση μιλήσω Αρά και που τση θάλασσας το κύμα δεν αφρίζει έτσα κι ο πόνος παγουδιά μα η στέρα ξαναρχίζει

[@sasodiarvas]

Γεια σου Κεννεντυ