Kupiłem sobie buty do trumny.

Dziś moje 50-te urodziny. Skończyły się śmichy-chichy. Czas zerknąć za siebie i zobaczyć jak to życie wyglądało. Co osiągnąłem, czego nigdy już nie osiągnę, co po mnie zostanie? Czy byłem grzecznym chłopcem? Chyba nie zawsze, a szczerze mówiąc rzadko. Dziś nadszedł czas by zacząć poważnie myśleć o śmierci i wieczności. Od razu uspokoję wszystkich zatroskanych. Jestem zdrowy i nic mi nie dolega. Wszystko ok. Dlaczego więc chcę myśleć o śmierci? No cóż...nie znam dnia ni godziny, więc muszę być gotowy w każdej chwili. Muszę przygotowywać się do śmierci. Jak to robię? Już dziś wiem, że jeśli przeżyję dzień i od mojej obecności na tej ziemi nikomu nie stanie się lepiej, to znaczy, że przeżyłem go źle. Staram się iść po drodze, którą wskazał mi mój Mistrz. Jeśli zastanie mnie na niej, to śmierć będzie początkiem czegoś, co ma dla mnie najwyższą wartość. Oczywiście, że potykam się na tej drodze. Co rusz coś na poboczu przykuwa moją uwagę. Co chwila ktoś zatroskany woła „Po co tam leziesz?”. Nie, nie wyłączyłem się z życia. Oglądam filmy, czytam książki, słucham muzyki, podróżuję, spotykam się z ludźmi, robię zdjęcia. Ale to wszystko drobiazgi. Z okazji moich 50-tych urodzin kupiłem sobie parę butów. Czarne, do trumny. Nie wiem jak mnie pochowają. Może w czarnej skórze i błękitnych 501-kach, a może założą mi garnitur. Nieważne, wybrałem takie buty, które w obu przypadkach będą pasowały. Oczywiście, że będę w nich chodził na co dzień. Mam nadzieję, że będę miał szczęście znosić je, wyrzucić i kupić kolejne. Marzę, że procedurę tę powtórzę kilka razy. Ale najważniejsze, że już dziś zacząłem przygotowania do śmierci. W końcu skończyłem dziś 50 lat. Teraz będzie z górki. Memento mori!