علامات قیامت | قسمت دوم

علامات قیامت قسمت دوم
👉 لینک مهم : - bit.ly/3AcC3wa
وقت آن رسیده تا به این موضوع مهم بپردازیم که چه چیزی در انتهای این جاده وجود دارد. هم علم و هم آموزه های مذهبی به ما می گویند که زندگی نسل بشر بر روی زمین روزی به پایان خواهد رسید. اما اینکه پس از این پایان چه اتفاقی خواهد افتاد، محلِ اختلاف نظر علم و مذهب است. اما به انسان هایی که پیرو راه خداوند بوده اند از پیش آگاهی داده شده است که در روزی موعود - که فقط خداوند از زمان آن آگاه است - همه انسان ها بار دیگر محشور شده و برای پاسخگویی به اعمال شان در دنیا، در محضر الهی حاضر می شوند. در روز قیامت هر نفر به تناسب اعمال نیک و بد خویش پاداش و یا جزا دریافت خواهد نمود. و آنان که هیچگاه به روز قیامت و حسابرسی باور نداشته اند، خواهند گفت:
“و می گفتند: آیا زمانی که ما مردیم و خاک و استخوان شدیم باز هم ما را زنده می کنند، یا نیاکان ما را بگو: همه را، آنان که از پیش بوده اند و آنها که از پی شان آمده بودند، همه در وعده گاه آن روز معین خواهند بود.” (سوره واقعه، آیات 47 تا 50)
درک مفهموم آخرت و دنیای پس از این زندگی، بسیار فراتر از تجربیاتِ قابل فهم انسان است. درک این مطلب که روح انسان پس از مرگ جسمانی اش به زندگی ادامه می دهد و یا مدت ها پس از مرگ باز هم می تواند زنده و محشور گردد، برای بشر به آسانی قابل درک نیست. علم نیز با اینکه نمی تواند امکان وجود زندگی پس از مرگ را نقض کند، در عین حال نیز نمی تواند شاهدی برای اثبات زندگی پس از مرگ ارائه کند.
اگرچه اعتقاد به وجود زندگی پس از مرگ بخشی از ایمان ما به ماوراالطبیعه است و از این جهت خارج از حیطه تجربه انسانی قرار می گیرد، اما این مساله موضوعی کاملا منطقی است. نظریه علمی “پایداری” در این دنیا، در مقیاس بزرگ و کوچک، مستلزم پذیرش این نکته است که تک تک اَعمال و یا علل دارای یک نتیجه و تاثیر هستند. هر اتفاقی که رخ می دهد، قطعا به طور مستقیم یا غیر مستقیم واکنشی نسبت به آن پدیده صورت می گیرد. این مساله در واقع بیانگر مفهوم توازن در کائنات است. این مفهوم توازن از دیدگاهی معنوی ما را به ایمان داشتن به اجرای عدالت نهایی توسط خداوندی که دادگر است رهنمون می سازد.
براساس این قانون جهان شمول، خداوند هیچ کار نیکویی را بدون پاداش نمی گذارد. و از سویی نباید انتظار داشت که خداوند ستمکار و ظالم را به جزای اعمالش نرساند.
میلیونها انسان نیکوکار که مورد ستم و ظلم قرار گرفته بودند، بدون اینکه به حق خود رسیده باشند ازاین دنیا رفته اند. از سوی دیگر نیز میلیون ها ظالم و ستمگر و دیکتاتور بدون اینکه به جزای اعمالشان رسیده باشند از این دنیا رفته اند. خداوندِ عادل و قادر مطلق، اجازه نمی دهد این ظالمین از جزای اعمالشان بگریزند و نیز نیکوکاران را بدون پاداش رها نمی کند. بنا براین باید بُعد دیگری از این زندگی و دنیا وجود داشته باشد که عدل الهی در آن مکان و زمان فرصت اجرایی شدن را پیدا کند.
“در آن روز مردم پراکنده از قبرها بیرون می آیند تا اعمالشان را به آنها بنمایانند. پس هر کس به وزن ذره ای نیکی کرده باشد آن را می بیند. و هر کس به وزن ذره ای بدی کرده باشد آن را می بیند.” (سوره زلزله، آیات 6 تا 8)
اعتقاد به وجود روز قیامت و آخرت وجه مشترک همه ادیان یکتا پرست است . در واقع این باور مشترک قویترین عامل پیوند میان همه ما می باشد و فرقی هم ندارد از کدام طیف مذهبی آمده باشیم.
“کسانی که ایمان آوردند و کسانی که آیین یهودان و ترسایان و صابئان را برگزیدند، اگر به خدا و روز بازپسین ایمان داشته باشند و کاری شایسته کنند، خدا به آنها پاداش نیک می دهد و نه بیمناک می شوند و نه محزون.” (سوره بقره، آیه 62)
از مقصد نهایی همه ارواح در روز قیامت فقط خداوند آگاه است. اما انسان ترغیب و تشویق شده است که با وجود تمام گناهان و خطا ها راه برای توبه باز است و او می تواند بخشش و رحمت لایتناهی خداوند را طلب کند.
هیچ کس حق ندارد از جانب خداوند و بدون اجازه او شفاعت انسان را به عهده بگیرد. اما ما می دانیم که خداوندِ قادربه نیابت از پیروانشان و با اشتیاق به پیام رسولان منتخبش گوش می سپارد. از این رو است که نباید هیچ کدام از پیامبران الهی را انکار کنیم و یا یکی را بر دیگری ترجیح دهیم. همه این رسولان برای تبلیغ پیام مشترک وحدت و برادری برگزیده شدند. از طریق آخرین پیامبر برگزیده الهی، حضرت محمد (ص)، اصول نیکوکاری و ایمان که توسط دیگر پیغامبران نیز تبلیغ شده بود، تصدیق و تصریح شد.
“ای اهل کتاب، پیامبر ما نزد شما آمد تا بسیاری از کتاب خدا را که پنهان می داشتید برایتان بیان کند و از بسیاری درگذرد و از جانب خدا نوری و کتابی صریح و آشکار بر شما نازل شده است. تا خدا بدان هر کس را که در پی خشنودی اوست به راههای سلامت هدایت کند و به فرمان خود از تاریکی به روشناییشان ببرد و آنان را به راه راست هدایت کند.” (سوره مائده، آیات 15 و 16)
پاداش نهایی را خداوند به بندگانش عطا می کند: بهشت برین که در آن روح انسان قادر به لذت بردن از هر چیزی است که آرزویش را داشته باشد. میزان این لذت ها هرگز کاسته نمی شود. در حالی که لذایذ خوردن، آشامیدن و عشق ورزیدن افزایش می یابد و پیامد بدی نخواهد داشت. بهشت جایی است که در آن هر چیزی که می خواهید دقیقا طبق میل شما تدارک دیده شده است و هیچ کسی نمی تواند شادمانی شما را تهدید نماید و یا به خطر بیندازد. قیاس این دنیا با بهشت را آخرین فرستاده خداوند اینگونه توصیف می کند: “در نزد خداوند قیاس این دنیا با جهان پس از مرگ مثل این می ماند که انسان انگشت خود را در دریا فرو ببرد، و سپس آنچه به روی انگشت او مانده را با آنچه که در دریا است مقایسه کند.” از سویی دیگر نیز مجازات جهنمیان به گونه ایی است که در تصور انسان نمی گنجد. توبه شکستن های پیاپی و نا خشنود کردن خداوند منجر به شعله ورتر کردن آتش بی پایان دوزخ می گردد و از آن گریزی نخواهد بود.