ชีวิตคนนี้ไม่มีแน่นอน เกิดมาเป็นตัวละคร แสดงละครของโลก พระพรหมเท่านั้น ขีดเขียนประพันธ์สรรค์สร้างเรื่องโศก กำหนดบทบาทให้ฉันวิโยค เกิดมาในโลกเป็นคนพิการ โลกนี้ไม่มีอะไรแน่นอน โลกเราคือโรงละคร มีไฟกองฟอนเหมือนม่าน ร่างกายของเรา ตายแล้วก็เผาเป็นเถ้าเป็นถ่าน เมื่อจบบทบาทชาติเวรสงสาร ปิดม่านแสดงละครหนี้กรรม ละครชีวิตคิดคิดก็น่าอนาถ มีทั้งบทบาท หัวเราะร้องไห้ประจำ หันมองคนอื่น เห็นเขาชื่นฉันกลับต้องช้ำ ฉากชีวิตฉันมีสีดำ โศกาน้ำตาเปียกหมอน โลกสรรค์สร้างฉันขึ้นนั้นเหตุใด สร้างเนื้อเลือดเจือลงไป จนเต็มดวงใจทั้งก้อน สรรค์สร้างความรักมาให้กัดกินใจฉันจนกร่อน ต้องใส่หน้ากากออกฉากหลอกหลอน เล่นเป็นละครบทเจ้าน้ำตา -This life is uncertain. We are born as characters, acting in the play of the world. Only Brahma can write and create the tragedy, setting the roles for us, filled with separation. Born into this world as a disabled person. Nothing in this world is certain. Our world is a theater, with a curtain like a pile of fire. Our bodies, when they die, are burned to ashes and dust. When the role of suffering is over, the curtain falls on the drama of karmic debt. Life’s drama is pitiful when thought about. With roles that make us laugh and cry. Looking at others, we see them happy, but we are hurt. My life’s scene is dark, filled with sorrow, my pillow wet with tears. Why was I created in this world? Why was I made of flesh and blood, filled completely in my heart? Why was love created to gnaw at my soul until it erodes? I must wear a mask and stage a haunting performance, playing the role of the one with tears.