Lizbona w dwa dni; 2024.02.10. - 12.

Czy można zwiedzić Lizbonę w dwa dni?
Można, choć nie będzie to zwiedzani dogłębne. Niemniej jednak, wystarczy żeby zobaczyć jedno z najładniejszych miast Europy.
Jest luty, Szkocja żegna nas chłodem a Portugalia wita ciepłem. Z lotniska do centrum udaliśmy się metrem, kupując wcześniej przed wejściem bilety 24 godzinne. to chyba najlepsza i najtańsza opcja dla zwiedzających. Bilet ten (ważny przez 1 rok) można sobie doładować na następne 24 godziny. Czerwona linia metra dowozi nas na stację ALAMEDA, skąd możemy przesiąść się na linię zieloną, by dojechać do hotelu, ale my wolimy przespacerować się dwa raptem przystanki. New Style Lisbon Hotel** mieści się tuż obok stacji metra ANJOS. Docieramy tam około 18. Jesteśmy bardzo pozytywnie zaskoczeni tym dwugwiazdkowym hotelem. Polecamy go gorąco! Powoli robi się ciemno, ale nie możemy sobie odmówić krótkiego spaceru po centrum. Do placu Martim Moniz, skąd startuje słynny tramwaj nr 28 mamy 15 minut.. Następne 15 minut i jesteśmy na Placu Comércio. Włóczymy się po oświetlonych, tętniących życiem (w sezonie musi tu być ciasno) brukowanych, stromych uliczkach i placach, zachęcani do wstąpienia do wszystkich po drodze restauracji . Podziwiamy wszechobecne płytki azulejos z których słynie Portugalia. Słuchamy muzyki na żywo przy zabytkowej windzie Santa Justa, dziękując grzecznie uliczny sprzedawcom używek. Kierujemy się w stronę Pink Street, gdzie wsiąkamy na dłużej, dając się ponieść atmosferze. Do hotelu wracamy grubo po 22, zaopatrzeni w lokalne %.
Niedziela budzi na deszczem, jakbyśmy go w Szkocji nie mieli pod dostatkiem. Szybkie śniadanie w hotelu i maszerujemy na tramwaj 28. Jest ciepło, więc deszcz nam nie przeszkadza. Tym bardziej, że pada pionowo, a nie tak jak u nas poziomo. Na tramwaj trzeba się wyczekać w długiej kolejce. Wagoniki są malutkie, ale kursują co 10 minut, więc już po godzinie jesteśmy w środku. Jedziemy trzęsącym się i skrzypiący zabytkowym wehikułem na przystanek końcowy i wracamy, przeczekując w ten sposób deszcz. Czas na kawę i najpopularniejszy portugalski deser, czyli babeczki Pasteis de Nata. Spacerujemy po centrum Lizbony i docieramy do windy Santa Justa. Kolejka (następna) na kilkadziesiąt osób. Mimo, że na taras widokowy można wejść na pieszo (po schodach, których jest tu bez liku), nie odpuszczamy tej lokalnej atrakcji. Pół godziny czekania i 30 sekund jazdy. Widok z tarasu na panoramę miasta przepiękny. Jest jeszcze jeden taras widokowy, na najwyższej kondygnacji windy, ale niestety zamknięty z powodu renowacji. 24 godzinny bilet jest naprawdę świetnym rozwiązaniem przy zwiedzaniu miasta, gdyż obejmuje on też zabytkowe windy i tramwaje, przez co zaoszczędzamy sporo monet. Mapa z zaznaczonymi miejscami godnymi obejrzenia prowadzi nas na następny taras widokowy: Miradouro de São Pedro de Alcântara, gdzie posilamy się lokalnymi specjałami i grzanym winem. Obok kursuje tramwaj winda, ale nie tym chcemy jechać, więc włóczymy się dalej, szukając stacji kolejki BICA. O dziwo nie ma kolejki do wagonika, więc zajmujemy miejsca i po kilku minutach ruszamy w dół. Na dole jednak jest kolejka! Jednak my mamy w planie dzielnicę BELEM, więc udajemy się na tramwaj, zbyt daleko na pieszy spacer. Belem słynie z Pomnika Odkrywców (z tarasem widokowym), ufortyfikowanej średniowiecznej wieży Torre de Belém, Klasztoru Hieronimitów (z bardzo długą kolejką oczekujących na wejście) i oczywiście ulokowanej tuż obok klasztoru wytwórni oryginalnych babeczek Pasteis de Belem, serwowanych tu od 1837 roku! Kolejka (wycieczka pod znakiem kolejek) do cukierni jest długa, na dodatek zaczyna znowu padać deszcz. Decydujemy się na zakup babeczek na wynos i wracamy tramwajem do centrum. Pan w kiosku nie może nam doładować biletów, więc musimy kupić nowe, doładowane od razu na 24 godziny.
Poniedziałek wita nas słońcem. Po wymeldowaniu z hotelu ruszamy na podbój ALFAMY, najstarszej dzielnicy miasta. Trasa spaceru biegnie ulicą, którą jeździ tramwaj 28, więc z nadzieją spoglądamy na nadjeżdżający wagonik. Jest tak zapchany turystami, że nawet nie zatrzymuje się na przystanku. Brniemy więc wytrwale od jednego punktu widokowego do drugiego, nie do końca wierząc, że Lizbona położona jest na siedmiu wzgórzach. Jest ich chyba więcej, sądząc po ilości schodów które pokonaliśmy. Ale widoki wynagradzają wspinaczkę. Podziwiamy z daleka miejsc i atrakcji, do których nie zdążyliśmy dotrzeć: Zamek św. Jerzego, statua na cześć Najświętszego Serca Jezusa, inspirowana figurą Chrystusa Odkupiciela górującą nad Rio, czy Most 25 Kwietnia, którego potęgę oglądaliśmy wczoraj przejeżdżając pod nim tramwajem.
Nie możemy odpuścić Katedry Sé i Kościoła św. Antoniego. Najbardziej jednak urzeka nas spacerowanie po urokliwych labiryntach, wąskich brukowanych uliczek wijących się po stromych zboczach najstarszej i najbardziej pełnej charakteru dzielnicy Lizbony, Alfamy.
Wracamy do centrum, żeby napić się kawy w kawiarni nad brzegiem Tagu.
Czas wracać do domu.
Lizbona jest godna polecenia!