Рет қаралды 41,001
Мұса пайғамбар келе жатып бір қойшыны көреді. Ол Құдайға құлшылық етіп отырады. Мұса жақынырақ келеді. Қойшы:
- Уа, Тәңірім, қарның ашты ма саған ас берейін, шөлдедің бе сусын берейін. Кел, болмаса шашыңды тарап, өріп берейін, - дейді екен. Мұса ашуланып:
- Ей, пұтпарас. Не айтып отырсың. Тәңірдің шашын өріп берейін дегенің не? Оған түрі, сипат беруге болмайды. Ас-ауқатқа да ол мұқтаж емес. Сен адасып не сандалып отырсың. Құдайға былай құлшылық етеді. Мә, мына дұғаларды жатта, - деп ұрысып-ұрысып кетеді.
Қойшы Мұса кеткен соң әлгі дұғаларды қайтіп оқырын білмей қатты сасады. Бұрынғыдай "Тәңірге шашыңды өріп берейін" деп тағы айту алмайды. Айтса Құдай ренжейді деп ойлайды. Содан қайғырып, жатып қалады.
Ал Мұса болса "бүгін бір наданды жолға салып дін үйреттім" деп марқайып келе жатады. Бір кезде Құдай тағала:
- Әй, Мұса, бұл не істегенің? Қойшыны дел-сал күйге салып кеткенің не? Ол сенің дұғаларыңды қайтып оқырын білмейді. Бұрынғы құлшылығын жасайын десе қорқады. Маған оның жан-жүрегімен айтқан ниеті ұнайтын еді. Сен соның бәрін жоқ қылдың ғой. Қойшы саған адасқан болып көрінуі мүмкін. Маған солай айтқан тілегі ұнайды. Оның адасып-адаспағанын айыратын менмін. Бар да қойшының көңілін бірле, - дейді.
Мұса қойшыға қайта барып кешірім сұрайды. "Бұрынғы тілегіңді айтып отыра бер, Құдайға сол ұнайды екен" деп көңілін бірлепті.