เมื่อไหร่ถึงจะยอมรับความพิการ ? I วิงเวียนชีวิต EP. 18

“มันสร้างความกดดันเวลาคนเข้ามาทักเมื่อไหร่จะเดินได้เมื่อไหร่จะวิ่งได้ ในใจคือไอ้สัดเอ้ยแต่กูเดินได้กูคงไม่นอนอยู่แบบนี้หลายเดือนหรอก
“ส่วนหนึ่งคนพิการเองก็สร้างความกดดันให้กับตัวเองอยู่แล้ว เนื่องจากความเปลี่ยนแปลงมันทำให้กดดันอยู่แล้ว แต่ไอ้คำพูดประมาณแบบเนี่ย ของญาติก็ดีของ ของเพื่อนก็ดีหรือของใครก็ดีก็ยิ่งเข้ามากดดันเรายิ่งขึ้นอีก”
“การยอมรับความพิการมันไม่ใช่การจำนนต่อความพิการนะ แต่การยอมรับความพิการและข้อจำกัดที่มันเกิดขึ้น มันก็คือส่วนหนึ่งในหนทางของการเยียวยา ทำไมถึงใช้คำนี้เงื่อนไขหนึ่งพอร่างกายมันเกิดข้อจำกัด ในระยะหนึ่งมันสร้างเงื่อนไขในชีวิต เราจะมองว่าจะหาวิธีในการจัดการสิ่งที่เกิดขึ้นกับชีวิตอย่างไร ข้อจำกัดในชีวิตที่มันมีอยู่ เราจะจัดการอย่างไร หรือเราจะอยู่กับมันอย่างไร เรื่องกิน เรื่องขี้ เรื่องเยี่ยว เรื่องนอน เรื่องปี้ ชื่อว่าถ้ายอมรับมันก็จะนำไปสู่หนทางความเป็นไปได้”
“บางคนถึงขั้นไม่ยอมรับแล้วก็ยอมจำนน ในความหมายนี้ก็คือฉันไม่เรียนรู้ที่จะปรับตัว อยู่กับความพิการหรือข้อจำกัดของชีวิตตัวเอง ก็ต้องจากไปหรือหาทางออกด้วยการการุณยฆาตตัวเอง ความตายก็คือคำตอบสุดท้ายของชีวิตเค้าเอง แล้วถามว่าทำไมเค้าถึงเลือกหนทางแบบนั้น มันก็กลับมาสู่ความคิดว่า ถ้าเค้าไม่เห็นความเป็นไปได้ในการใช้ชีวิตบนข้อจำกัดของตัวเอง ก็ทำให้เขาเลือกและตัดสินใจทางเหล่านั้น ก็ได้เนื่องจากสภาพแวดล้อมบ้านเราไม่ได้เอื้อต่อการใช้ชีวิตเลย หรือเค้าเองก็ไม่เห็นความเป็นไปได้เลยว่าถ้าชีวิตที่มีความพิการแล้ว เค้าจะใช้ชีวิตอยู่อย่างไร ปรับตัวอย่างไร ถ้าเดินไม่ได้แล้วจะออกไปใช้ชีวิตนอกบ้านได้ยังไงวะ เดินทางไปยังไง”
“ต่อให้คนไม่พิการบางทีก็รู้สึกว่าตัวเองมีคุณค่า เพราะฉะนั้นเงื่อนไขความพิการก็ไม่ได้กำหนดคุณค่าภายในตัวคนหรือเปล่า” - อรรถพล
ทำไมป่านนี้ยังเดินไม่ได้สักที? ทำไมไม่เห็นเหมือนคนพิการคนนั้น? และหลากหลายคำถามที่คนพิการเจอในชีวิต วิงเวียนชีวิตตอนใหม่ชวนคุยเรื่องการยอมรับความพิการ และสิ่งที่คนพิการเจอ ทำไมคนพิการบางคนจึงไม่อยากถูกเรียกว่าเป็นคนพิการ ทำไมคนพิการบางคนจึงฆ่าตัวตาย ทำไมคนพิการบางคนจึงยอมรับได้? ชวนแลกเปลี่ยนกันในวิงเวียนชีวิต EP.18