MEZARDA BİTEN BİR TÜRKÜ HİKAYESİ:ELİF

Hastane odasında yatanın çektiği acıyı bir tek o odada kalanlar anlar. Bu acı maddi olarak tezahür etmez de en çok manevi olarak kendini gösterir. Karşıdaki; köşeleri peseni tutmuş duvara bakar, kalırsın. Günde birkaç kere gelen hemşire veya doktor bir kelime etsin diye can atarsın. İçin kararır da kararır. Bir de buna sevdiklerinin hasreti eklenir ki en dayanılmazı odur. Rüzgar estiği için duyduğun en ufak hışırtıda acaba geldi mi diye kapıya kilitlenirsin. Kalbin gümlemeye, kabarıp coşmaya başlar. Saniyeler geçtikçe anlarsın kimsenin gelmediğini... Erkam'ın hikayesi yukarıda anlatılan durumun en acıklı, en dolu örneklerindendir. Erkam bir Anadolu köyünde yaşayan genç bir delikanlıdır. Genç bir delikanlı dedik, Anadolu dedik, hikaye dedik; e tabi bir de Erkam'ın aşık olduğu genç kızımız var: Elif. Erkam onu ilk gördüğünde daha on ikisine bile girmemişti. Arkadaşlarıyla oynarken bir maceraya atılmaya karar vermişlerdir. Köyün delisi İsa’ nın evinin içine kadar girip onu orada göreceklerdir. İsa kendi halindeydi, kimseye zararı olmazdı. Ama köy kahvehanesinde ettiği kavgalar dillere destan olmuştu. Demir gibi pazıları vardı. Bu yüzden özellikle köyün çocukları arasında efsane olmuştu. Erkam ve arkadaşları köyün yukarı mahallesindeki İsa’ nın evine doğru yola koyulurlar. Yolda çoğu korkup geri kaçar. Erkam ve iki arkadaşı kalır. Ne olursa olsun eve gireceklerdir. Sürgülü kapıyı açarlar, ahırdan geçerler. Kalpler güm güm atmaktadır. Tahta merdivenlerden çıkılırken yukarıdan döşeme gıcırtısı gelmesiyle birlikte grup saniyesinde kendini evin dışına atar. O anın heyecanıyla hala İsa’ nın kendilerini takip ettiğini zannedip köyün içine doğru durmadan koşarlar. Erkam bu sırada iki arkadaşını gözden kaybeder. Yalnız kalmanın paniğiyle kapısını açık gördüğü bir eve girer. Hayatta otururken soluklanır. Tam o sırada merdivenin üstünden kendisine bakarken yeşil yazmalı Elif’i görür. Elif utanıp, Erkam korkup kaçar.. Erkam bu duruma çok üzülür. Veremli, ileride işe yaramayacak, illetli bir yaratıktır kendince fakat Elif hastalığı verenin şifayı da vereceğine inanarak Erkam’ın moralini yüksek tutmaya çalışır. Zaten Erkam’ı hayatta tutan tek şey Elif’e kavuşma ihtimalidir. Erkam veremli birisine kız verilmeyeceğini gayet iyi bilse de bir umut diyerek Elif’i istemeye ailesiyle birlikte gider. Elif’in babası Erkam’ın tedavi olmadan Elif’le evlenemeyeceğini söyler.
***
Erkam’ın koğuşu küçücük… Belki de aynı koğuşta 6 kişi yattıkları için ona öyle geliyor. Duvarlar bir yandan, Elif’in hayali diğer yandan basıyor. Hemşireler ölenin üzerini örtüyor. Doktor gelip bakıyor, ölüyü kaldırıp götürüyorlar. Yerine hemen yenisi geliyor. Erkam’ın akşam dertleştikleri sabaha ölü çıkıyor. Erkam kendi derdine mi yansın, onlara mı?
Kuş kanadı kalem olsa yazılmaz derdi…
Uzaklarda bıraktığı sevdiği bir an çıkmıyor aklından. Geldiğinde var olan hastaların hepsi öldü. Doktorlar da şaşırıyor. Nasıl dayandı bu kadar diye ama o buradan çıkıp gideceği günün hayaliyle yaşıyor. İsteği hastalıktan kurtulmak değil, Elif’ine kavuşmak onu tekrar görebilmek.
Köy ile mektuplaşıyor. Anası babası okuma yazma bilmez Erkam’ın. Muhtemelen muhtara yazdırıyorlar. Erkam her mektuba Elif beni son kez görmeye gelsin ben ağırlaştım yazıyor. Anası bunu okuyunca sabahlara kadar ağlıyor, ciğeri yanıyor. Daha önce defalarca kovulduğu kapıya yine oğlu için gidiyor. Ne olur Elif’i şehre gönderin son kez görsün oğlum, rahat ölsün diyor. Ama Elif’in babası izin vermiyor. Elif tehdit ediyor, asarım kendimi. Tık yok, taşlaşmış kalbinde babasının. Göndermem diyor. Erkam’ın anası her mektupta bir bahane buluyor: Oğlum Elif hasta, oğlum iş zamanı gönderemiyorlar…
Erkam biliyor bahane olduğunu bunların. Acaba evlendi mi? Belki de babasıgil göndermiyordur. Belki de Elif soğumuştur, istemiyordur artık bekleyememiştir. Ne olursa olsun iyileşecek Elif’i son kez görecek öyle ölecek. Allah’tan son dileği bu, her gece göz yaşlarıyla iletiyor son isteğini. Ölmek en kolayı. O direniyor hayali için.
O da geceleri uyumadan önce beni düşünüyor mu? Beni daha fazla hayal edebilmek için uykusunun gelmemesini istiyor mu? Sabah uyandığında acaba rüyamda Erkam’ı gördüm mü diye rüyasını hatırlamaya çalışıyor mu?
Elif Erkam’ın aklından çıkmıyor. Çıkmıyor çıkmasına ama zaman geçiyor. Artık Elif’in sesini unutmaya başlıyor. Zihnindeki Elif’in hayali yavaş yavaş yok oluyor. İnsan zihni böyle çalışır zaten. Unutmak istemezsin ama elinde değildir. Sonbahar yaprakları gibi dökülür dallarından. Madem artık Elif’in hayalini bile kuramayacak Erkam; yaşamanın ne anlamı var. Bunca direnme, yaşama tutunmaya çalışma bunun için değildi. Elif içindi, Elif yoksa artık ne önemi var çabalamanın.