Mezopotamya - Özhan Hakan / Seslendiren : Bünyamin Kanbur

MEZOPOTAMYA
Rozerin’e...
Sana geldim,
ey kavganın tarihiyle yaşıt Mezopotamya
geldim,düşlere gecikmiş kuşlar gibi...
bir nehir gibi taşıp kendinden
“Mardin kapı şen olur”ken bir gece
“Dağ kapının taşları”na vurularak
ve dönerek bütün yollardan,
yorgunluklardan,yardan,yaradan
sırtımda hançerlerle Sezar’dan
sana geldim ey! yüzümü döndüğüm güneş
döndüm,düşlere gecikmiş kuşların kanadında…
Ksenephon’dan bu yan durmuşsa bizi terkisinde gezdiren zaman,
onbinlerin dövüşüdür bu bir daha dönüşü olmayan
ve döndüm savrulmuş bir ömürle kavgamdan
sana yenilgimi getirdim
ey mezara giresi gelen anne! ,
Yenildim ey intikamın almadan koynuna girmeyen baba!
bir kere olsun öpmeden sevdiğini
dağlara vurulan!
beni mi okur bilmem seni mi şu gazelhan;
“Perişan-ı halden bilmez perişan olmayan
sultanıdır âlemin,sultana muhtaç olmayan”
sana geldim,
ey ihanetin tarihiyle yaşıt Mezopotamya
geldim,düşlere gecikmiş kuşlar gibi…
ak sakallarıyla güneşe dönüyor Ararat
katırlar geçer eteğinden yorgun ve kaçak
Hazar’dan Vangölü’ne selam götürür…
İshakpaşa önlerinde koyun otlatan çocuk
ve
okul önlerinde
yumurtalı ekmek kavgası...
bir çoban ateşini söndürüyor önce
ve sonra yangınını…
bir eski aşkı gezdirir de dağlarda
kimse görmez nasıl da-yandığını...
ağıtlar yakar geçen ömrüne,
ve Kürtçe çalar kavalını
“pir bum dıl pir nabe evdalo dıl”
sana geldim
ey güneşle yaşıt Mezopotamya
geldim,düşlere gecikmiş kuşlar gibi..
kaç ömür geçti gençliğimin üstünden
kaç defa asıldım,kırıldı boynum
kaç diyorum…? Kaç…?
hadi kaç…….ma!
dur da nehir ol…deniz ol….
uzat boynunu dar ağacına,Deniz ol!
Deniz öl! milyon kere…
serpil ateşine İbrahim’in
yüzülsün derin,Hallac’ı ol kendinin..
deniz olamıyorsan bir damla su ol bari
İsa değilsin çarmıha gerilen,
Havari ol en azından Havari!
sana geldim
ey bütün vurulmuş aşklara beşik olmuş Mezopotamya
geldim,düşlere gecikmiş kuşlar gibi…
“derelerden kan akar burada nicedir,
analar ağıt yakar her doğan gün
gelinler yola bakar…çaresiz”
dökülür kadim bir kentin surlarına
cehennem uğultusu ağıtlar
ipince bir kederdir baktığı
ıslak gözlerin
ve mahşer yeridir bu gece
sen kıyametim olursun Rozerin!
en baharında ömrünün
en aymaz gecesinde utanca durmuş tarihin
uyurken bildiğim bütün kentler ve tanrıçalar
vurulduğun yerde kurumamıştır kanları daha nicelerinin
sana geldim,
ey beni Rozerine hasret bırakan Mezopotamya
geldim,düşleri vurulmuş kuşlar gibi
Rozerin!
ey geceden kara yazgısı
ey uykusu çalınmış gök-yüzünde saklı gece
kastın mı var kederlenmiş ömrüme?
sana yazdıysam bütün bildiklerimi
yaşamak iflah olmaz bir ihanettir artık
ya kınalı avuçlarında götür yüreğimi
ya kefenin olup sarayım,
kendinle götür beni….