Μιχάλης Τζουγανάκης - Μοναξιά

Σαν δεν μπορώ τον πόνο μου να τονε νταγιαντίσω,
φίλο πιστό τον έκανα για τονε συνηθίσω.
Ρωτήσανε την μοναξιά ποιό είναι το δικό της ταίρι,
κι αυτή αντί γι' απάντηση με πήρε από το χέρι.
Τα ζάλα μου με βγάζουνε σ' ενός γκρεμού την άκρη,
κι αδιάφορα κοιτάζεις με χωρίς να βγάλεις δάκρυ.
Αφού παρόν δεν έγινες εσύ ποτέ για μένα,
φύγε και γίνε παρελθόν να ζω σε χέρια ξένα.
Ταίρι δεν έχει η μοναξιά να την παρηγορήσει,
και δίπλα της με κράτησε μιας κι έχω συνηθίσει.
Λησμόνησε τα παλιά ξέχνα τα περασμένα,
αφού άλλο δρόμο χάραξε η μοίραστον καθένα.
Το μονοπάτι της ζωής σ' ένα γκρεμό τελειώνει,
κι απού 'χει στην ψυχή φτερά τ' ανοίγει και γλιτώνει.
Μην τα δειλιάς τα κύμματα όσο κι αν σε χτυπάνε,
γιατί 'ναι προμηνύματα πως η στεριά κοντά 'ναι.
Τση θάλασσας τα κύμματα ρωτώ μα δεν μου λένε,
όνειρα που 'κανα για σε βουλιάξανε ή πλένε.
Με μανιασμένα κύμματα αγάπη μου τα βάνω,
κι εσύ στην ίδια θάλασσα κι ούτε ρωτάς τι κάνω.
Πάνω σε μπλάβι θάλασσα πράσινο φύλλο πλέει,
ποιο το δεντρό που το 'χασε και κάθεται και κλαίει.
Μην απορείς που βρίσκεσαι δεντρό σε τέτοιο χάλι,
με τα δικά σου τα κλαδιά σ' έδειρε ο αέρας πάλι.
Facebook Page:
/ giouzelinapage