Mustafanın Eve Dönerkenki Yalnızlığıdır

[@TheOzgurNaz]

Buraya hatırlatma mesajı bırakıyorum her beğenide gelip dinleyeceğim.

[@ilmisarkiyye1280]

Üşüyor Allah in bütün Mustafalari

[@aminecakr1550]

mustafa'nın eve dönerken ki yalnızlığıdır yalnızlık şu karşıki tepesinde dünyanın orada başa bela, orada insanın kemiriyor canını bense buralıyım, adım mustafa burada, yalnız değilim diye seviniyorum boyası dökülmüş rutubetli odaların birinden geliyorum tabanlarım üstünden geçtikleri nehirlerle yıkandı yağmurlara kirimi işaret edip durdum su değmemiş tarafım yoktur şükür allah'a çocuklarla konuştum, küfürsüzdüler büyüklerle konuşmaya çalışmaya inandım huzuru bir mağaranın üç beş adım dışında bembeyaz ortancalar açıyor iken buldum şu karşıki tepeyi harici kıldım ağaçlar mustafa dediler bana çimenlerle konuştum, taşlarla sustum burada, yalnız değilim diye seviniyorum buralıyım, ismimi mustafa koydu bura o varmazdan önce buranın toprağına - ismim neydi orada, şimdi unuttum - dünyanın bütün derdi bir bana sanıyordum şimdi buradan bakınca şu karşıki tepede müsavi hüzünlere gark olan gözleriyle aynı ayrılığın pençesinde ağlıyor allah’ın üşüyen bütün mustafaları bayatlan yırtık ceketlerin sardığı düğmelerin iliklere yetişmediği uzlet... mustafa'nın kamburuna sebep olan uzviyet mustafa’nın mustafa olmadan önce aştığı köpüklü denizlerin kuvveti karşıyı bura yapan imtihanın mukavemeti mustafa’ya önceki ismini unutturdu önce bir miladı olsun istedim sonrakilerin beni bu şimdiden koparıp alsın bildiğim kadarı yetmiyordu canıma o bildiğim kadarı mustafa olmayan beni vardırmazdı mustafa olmanın esrarına yalnızdım, yani tutunamazdım sabır yoktu, şükür yoktu, hiçbir şey yoktu kimseye kolay kolay aldanamazdım hangi kızı sevdiysem karasevdaya çarptı kekre ismi kalırdı her aşkın sonrasının putlaşırdı, somutlardı, buharlaşırdım yapayalnız önünde güzellik aynasının önce bir miladı olsun istedim sonrakilerin gülünç yalan bayağı fersiz nefsi yanımı sahi yalın kıymetli bir yanımla değiştim garipsedim, şaşırdım, nihayet hayret ettim hasta oldum, üşüdüm, hiç örtmedim üstümü yarama sahip çıktım, ona gözüm gibi baktım mustafa'nın gözüne bakması gibi baktım ve birden yakın gözüktü tepeden aşağısı ölü yaprakların örtmesi mustafa'yı gözyaşının gözünü gizlemesi boşuna hem ağlamanın içe doğru olduğundan haberdar hem dışa doğru ancak taşabilir o geyiklerin etleriyle gezindiği dağları geyikleri, etleri, gezinmeyi unuttu bir vakitler avcı olduğunu unuttu, durmuyor, salmıyor mustafa. uzayı biç ıskalamayan bir sarkaç gibi her yanında allah’a çarpıyor gördükleri, şahitliğinden sorulacak şeyleri, müteyakkız bir nöbetçinin günlüğüne kaydediyor, o günlük, mustafa’nın kendisini tuttuğu ve nehirlerin denizlerin okyanusların müşterek bir biçimde avuttuğu kıtalarda yaşanmış ihtişamlı bir tarihe matuftur, aradığı teselliyi gemilerde ve bir açılıp bir kapanan iştahında bulamadı mustafa. kendisinden devraldığı bu günlüğü seçti yaşamak için, günleri say-- falara, saatleri satırlara, dakikaları kelimelere, saniyeleri hecelere, saliseleri harflere bölüp duruyor, sesini arıyor bütün bu sözcüklerin içinden ve susacağı anı kolluyor mustafa. o yankılayan duvar önümden alıntın nırılim ve alındı sesimin karşılıksız bir boşluğa zerk olmasından korkuyorum adım mustafa, içi boşaltılmış bir dnn değilim salt kabuktan ve kokudan ibaret değilim tepeden indim, beni şu karpiti gören vana söylesin beni su içerken bağışlasın nefesim beni bir tepede gören varsa söylesin bu zift renginden inmeyi istiyorum, buralıyım, gitmem gereken yer neresiyse oralıyım, yanık yerlerden gelip, yanık kokulan içinden geçerek, - burnumun dikine - bir yangın yerine doğnı koşturuyorum. isli dehlizlerden ve rengi mı açarak beni koyulaştıran asfalt köprü- lerin suya değen ayaklarından tiksiniyorum, ve çirkin görünen her yerde mustafa'ya ait olmayan bir çirkinlik... tiksinmeyi bilen her yanımdan tiksiniyorum, bu beni mustafa olmaktan alıkoyuyor. bende mustafa’nın itiraz ettiği koyu bir bulut var. dünyanın mustafa olmaya açılan penceresinde yani ruhun yükselen tarassut kulesinde şu saatte gece olan her yerinde insanın gaybı bıçak ucuyla önümüzden almanın aynı dişlileri haykırıyor hilkate bir sonraki sabahın ilk ışığında aydınlık tashih edecek karanlığı ve bütün insanlığı mustafa’ya bağlayan kader açığa çıkacak sonra kader bastığımız zeminden yükselip gökyüzünü okşayıp kubbeleşirken tepeden inişin pandantifleri dolduracak geçişin noksan yerini ama bir sonraki ismine koşacak mı mustafa? tepe diye bilecek mi tepeden indiğini? burada, yalnız değilim diye sevinmiyorum adım mustafa, kavuşamıyorum iki kiraz bir dalda nasıl yalnızsa ben de o şekil yalnızım artık uzayın bir ucundan öbür ucuna yaşamış, yaşayacak ve yaşıyor olan her şeyin bu yalnızlığa bir katkısı var bütün her şey kadar yalnızım artık bütün her şey kadar yalnız değilim

[@aysenuronler5391]

bende mustafa'nın itiraz ettiği koyu bir bulut var.

[@ikoo34]

Burada yalnız değilim, buna seviyorum.

[@Tozdan]

dünyanın bütün derdi bir bana sanıyordum

[@busrayavuz3180]

yarama sahip çıktım, ona gözüm gibi baktım

[@nvrzby3312]

Küçüklerle konuştum küfürsüzdüler , büyüklerle konuşmaya çalışmaya inandım...

[@seyda3610]

15.02.2022

[@umittezel3888]

Ben su icerken nefesimden bagislanmayi diliyorum

[@rcpozdogan]

Şu içerken bağışlasın beni nefesim

[@bedirhan8551]

Gitmem gereken yer neresiyse oralıyım

[@seymafezaklc]

Dünyanın bütün derdi bir bana sanıyordum

[@hasanperwerelcioglu4389]

Fon ne acaba