می‌خواهیم که اندکی زنده باشیم

شعری از محمود درویش
نپرسیدند
آن سوی مرگ چیست
گویی که نقشه بهشت را بهتر از کتاب زمین می‌دانستند
سئوال دیگری ذهن‌شان را مشغول کرده بود
چه خواهیم کرد
پیش از این مرگ؟
در کنار زندگی‌مان زندگی می‌کنیم و زنده نیستیم
گویی که زندگی ما بخشی از بیابان است
که خدایان مُلک بر سرش اختلاف دارند
و ما همسایگانِ غبار گذشته‌هاییم
زندگی‌های ما باری است بر دوش شب مورخ
هر جا پنهان‌شان می‌کنیم
از غیاب سر بر می‌آورند
زندگی‌های ما باری است بر دوش نقاش
که نقش می‌کشم‌شان و
به یکی از ایشان تبدیل می‌شوم و
مه مرا در خود می‌پوشاند
زندگی ما باری است بر دوش ژنرال
چگونه از یک روح خون سرازیر می‌شود؟
و زندگی ما باید همانگونه باشد که می‌خواهیم
می‌خواهیم که اندکی زنده باشیم
نه برای چیز خاصی
بلکه تا قیامت را پس از این مرگ محترم بشماریم
و بدون قصد، اقتباس کردند
این سخن فیلسوف را
مرگ برای ما مفهومی ندارد
وقتی هستیم، او نیست
و رویاهای‌شان را مرتب کردند
به شیوه‌ای متفاوت
و ایستاده به خواب رفتند