Niet shoppen, maar scheppen: een groen tegengeluid op Black Friday

[@karenkiebooms1373]

#IkKoopNiks vandaag, want ik heb geen geld en heb me daaraan aangepast ... wat me opvalt (en al zeker als het over de noorderburen gaat) is dat we in een pedagogische kramp geschoten zijn - we branden iedereen af en tegelijkertijd houden we zelf onze handen schoon ... ik was de wereld 11 jaar voor en legde mezelf een ijzeren discipline op, met als gevolg dat ik mezelf nergens meer voor beloonde, ook al vroeg het werk, waar ik mee bezig was, het uiterste van mijn kunnen. We lappen een ongeschreven regel aan onze laarzen - RESPECTEER elkaars leven en eigendommen. Het complexe verhaal is nog niet afgelopen en de haarscherpe analyse van onze maatschappij en samenleving zal moeten wachten tot ik dood ben, want dan kan men me niet straffen voor het feit dat ik niet langer water bij de wijn doe. Het organisme is onsterfelijk, maar dat zullen haar cellen (wij dus) nooit zijn - in de pass-over zit de overdracht en kan je een verschil maken tussen persoonlijk en collectief, dan zie je pas hoe geconditioneerd we zijn door het verhaal van een mannelijke God, die alleen de mannen dient (en van vrouwen wordt verwacht dat we altijd maar ja en amen zeggen). We nemen solidariteit (het delen van de min) voor loyaliteit (het delen van de plus) en alles is schone schijn geworden, want niks is zo oppervlakkig als de sociale media, die dezelfde weg van onze vermeende loyaliteit zijn opgegaan. Ik heb geen boodschap aan die heilige boontjes, want ik zie wel degelijk wanneer iets echt is en wanneer het fake is. Dat 'voelen' we namelijk en intuïtie is een vermogen dat aan vrouwen gegeven is om de ellende voor te zijn. Ik heb de energie niet meer om me zo 'correct' te gedragen dat men me krediet geeft, maar ondertussen haal ik overal de denkfouten uit en voeg ik weer eens wat vrouwelijke authenticiteit toe aan het stoofpotje. Wat ik ook zei of hoe ik het ook bracht, ik kreeg altijd de wind van voren en door de mentale vertraging, kon men me uitmelken dat het geen naam heeft. Ik wil niet eens meer leven, laat staan de mensen belonen voor het feit dat ze van mij een Assepoester gemaakt hebben. Ik BESCHAAM de mensen, want ik laat zien hoe DUBBEL men met alles omgaat, maar ook daar is een logische verklaring voor en dat men nu moet wachten tot ik uit dit ene leven gestapt ben, is een lelijke streep door de rekening van degenen die zeker waren dat ook ik voor de bijl zou gaan. TIJD is geen enkelrichtingsverkeer en krijg ik een nieuw (gezond & energiek) lichaam, dan kan ik inpikken op een eerder moment en me vooral op de generatie van mijn kinderen richten (geboren in de jaren '90). De oude garde zal toch plaats moeten maken voor de jongere en zeker de generatie van kinderen, die tussen '95 en 2020 geboren zijn, heeft de creativiteit en flexibiliteit, die wij missen. Ik hou mijn eindconclusie nog even in beraad, want met mijn nieuwe lichaam, dat vrij is van de ziekten, die me nu verzwakken, hou ik het met gemak vol to 2045 en dan zijn die 100 jaren ingevuld met heel veel nieuwe kansen, maar een verziekte mentaliteit. Ik werd wakker met het idee dat vrouwen een andere god nodig hebben dan mannen (en dan spreek in bewust niet over een godin, want mannen staan voor materieel en manifesterend en dat hebben wij ook nodig, we leven niet op liefde en Gini). Vrouwen hebben een zorgende God nodig en mannen een bevestigde - het kan toch echt niet dat ik de slavin geworden ben van een systeem dat vierkant draait en vanalles te gaan organiseren met een allusie naar mij, zonder mij daarin te betrekken, is al helemaal vragen om ellende. Als je iets uit handen geeft, dan moet je kunnen accepteren dat men er iets anders mee doet dan wat jij in gedachten had,