Nowe spojrzenie | Vytautas Landsbergis: o znaczeniu polsko-litewskich relacji #23

Gościem 23. odcinka programu „Nowe Spojrzenie” jest Vytautas Landsbergis - profesor muzykologii, polityk, głowa państwa litewskiego w latach 1990-1992.
W programie porozmawiamy m.in. o pojęciu wolności, potrzebie współczesnego świata nowych drogowskazów, demokracji, polityce, a także o znaczeniu polsko-litewskich relacji.
Program prowadzi znana na Litwie dziennikarka Renata Widtmann. Gośćmi programu będą liderzy polskiego życia publicznego - politycy, działacze organizacji społecznych, samorządowcy, ludzie oświaty i kultury polskiej, a także najważniejsi litewscy politycy oraz liderzy opinii z różnych dziedzin. Tematami rozmów będą najbardziej aktualne i ważne tematy dotyczące życia politycznego, gospodarczego, kulturalnego i społecznego na Litwie.
Zapraszamy do TVP Wilno w sobotę, o godz. 9.00 oraz 23.00 ⏰ LT, w tv 📺, w streamie na stronie TVP Wilno Stream📱💻 oraz w aplikacji mobilnej📲
Odwiedź naszą stronę: wilno.tvp.pl/​
Obserwuj nas na Instagramie: / ​
Polub nas na Facebooku: / tvpwilno
#Nowespojrzenie #VytautasLandsbergis #Polsko-litewskierelacje

[@SKOLIMLatino]

Jak każdy Litwin zna lepiej polski od Polaków o ładniej się wypowiada niż nie jeden Warszawiak

[@user-vd8xz9kn3g]

Dobry wywiad. W wypowiedziach Vytautasa Landsbergisa doskonale widać stosunek przeciętnego Litwina do Polski i Polaków - również tych na Wileńszczyźnie. Co by nie mówić to litewskie fobie "nowych Litwinów" z dwudziestolecia międzywojennego są wciąż żywe, pewnie dużo słabsze ale wciąż żywe. Między wierszami bardzo wyraźnie można odczuć, że jednak Rozmówca nacechowany jest niechęcią do wciąż żywej polskości na Wileńszczyźnie, czyli mówiąc wprost na pewno po cichu, a może i jawnie wspierał zakusy lituanizacji naszych Rodaków mieszkających na Wileńszczyźnie. Jednakże, nie rozumiem dlaczego ten człowiek nauczył się tak dobrze mówić po polsku, co go do tego skłoniło, motywowało.

[@mariuszwodzicki3714]

Podejrzewam, że babcia lub dziadek w kowieńskim domu przed wojną mówili po polsku. Znam kowieńskich Litwinów, zamieszkałych w Kownie od stu lat, którzy w dzieciństwie w domu mówili po polsku ponieważ “babcia w ogóle po litewsku nie mówiła”.