نقد انیمیشن پینوکیو به‌روایت دل تورو | Pinnochio 2023

گویا سال ۲۰۲۲ سال بازگشت به هویت و اصالت کارگردان‌هایی است که مخاطبان سینما بسیار بیشتر از آن‌ها انتظار داشتند. پس از اینکه ایناریتو به مکزیک بازگشت و مک‌دونا دوباره در وزش باد ایرلند صدای خاموش بنشی‌ها را به گوش سینما رساند، حال «گیرمو دل تورو» نیز با پینوکیو به نبرد با فاشیسم رفته است. دل تورو یکی از آن کارگردان‌هایی است که سینه‌فیل‌ها او را با «کرونوس» و «هزارتوی پن» به‌یاد می‌‌آورند و مخاطب عام سینما در باب دنیای‌اش از «پسر جهنمی»، «تیغ» و «شکل آب» سخن می‌گوید. دل تورو رابطه‌ای عجیب و فانتزی با دنیای دلهره و فانتزی دارد. بگذارید اینگونه بگویم که دل تورو همان «تیم برتون» است، اما سیاهی برتون را در تلفیق خون و رنگ می‌بیند. گیرمو دل تورو بیشتر از هر کارگردان دیگری در سینما عاشق سرک کشیدن به این سو و آن‌سو است. او گاهی نویسندگی «هابیت‌ها» را انجام می‌دهد و گاهی به‌راحتی به ابرقهرمان‌ها سرک می‌کشد. او هم مانند ایناریتو اولین فیلم خود را در دل سینمای مکزیک روی پرده برد. پس از فیلم «کرونوس» بود که هاروی واینستین و میرامکس او را از دل مکزیک بلعیدند و این‌گونه بود که دل تورو به درون زرق‌و‌برق هالیوودی افتاد. اما حالا او با زیبایی تمام و اندوخته‌ی سه دهه فعالیت در سینمای بلاک‌باستری و انبوه‌ آثار کالت به‌سراغ فضایی رفته که از آن اوست.
زمانی که «کارلو کلودی» در سال ۱۸۸۳ «ماجراجویی‌های پینوکیو» را چاپ کرد، شاید حتی فکر هم نمی‌کرد روزی این کاراکتر تبدیل به یکی از معروف‌ترین شخصیت‌های سینمایی، کارتونی و انیمیشن در سرتاسر دنیا شود. از پینوکیو هر چه می‌سازند گویی هنوز طراوت دارد و این است قدرت شخصیت‌پردازی نویسنده‌ی ایتالیایی. حال دل تورو به‌سراغ این کاراکتر رفته است. او برای پرداخت پینوکیو از استاپ‌موشن استفاده کرده است و مخاطب در مواجهه‌ی اول با فضا و کاراکترها گویی همه را پینوکیو می‌بیند.
#سینما #filmreview #فیلم #پینوکیو #pinnochio #cinema
لینک حمایت از کانال:
حامی باش: hamibash.com/supportus/tippers
ما را در دیگر شبکه‌های اجتماعی هم دنبال کنید
اینستاگرام: / onefilmonelife
تلگرام: t.me/OnefilmOnelife
توئیتر: / onefilmonelife

[@smithjoin1861]

من فیلم را دیدم از جسارت نویسنده خوشم آمد تغییراتی که در داستان داده در جهت مثبت باعث ارتقاء داستان پینوکیو شده این پینوکیو چوبی چقدر خوب عشق به پدر را درک می کنه طراحی عروسکها هم خیلی خوب بود و ظریف تراش خورده بودند. و خیلی نکات مثبت دیگه ی فیلم در عین حال به نظر من این فیلم نباید سراغ سیاست می رفت داستان پینوکیو یک داستان مستقل از زمان هست. و من فکر می کنم این فیلم هم بهتر بود مستقل از زمان و تاریخ ساخته می شد. و می تونست بجای تاریخ فارشیست ایتالیا از استبداد و سخت گیری های نظام آموزشی و مدرسه ای استفاده بکنه. نظامی که بسیار روح روان کودکان را تحقیر می کنه را نقد کنه اینجوری داستان هنوز هم مستقل از زمان باقی می موند