Ο κάμπος επρασίνισεν, απ’ τα πολλά λουλούδια Αμάν, κι εσύ δε βγαίνεις να σε ειδώ γειτόνισσα καινούργια Εσύ δε βγαίνεις να σε δω κι εγώ μέσα δε μπαίνω Αμάν, στο παραθύρι κάθομαι και θα σε περιμένω Τον ταμπουρά μου τσάκισα κόρη μου στην αυλή σου Αμάν, για (έ)να φιλί, που μου ‘τάξες εσύ και η αδερφή σου Ο ταμπουράς κι αν τσακιστεί, τα τέλια θα κο(ϊ)πούνε Αμάν, εμείς φιλί δε δίνουμε, γιατί μας μαρτυρούνε.