Łobżenica | P&K Drony

Nasza piękna Polska.
Nieopodal Łobżenicy, czasów głęboko pogańskich, sięga swym rodowodem rytualny krąg będący ośrodkiem kultu Swarożyca. Znajdował się on w dębowym gaju (zwanym wówczas „Gajem na górce”, lub prosto: „Górką”) będącym częścią wielkiej Puszczy Krajeńskiej. Tradycja określa istnienie osady już w XII wieku, chociaż pierwsza wzmianka historyczna o Łobżenicy pochodzi z 1398 roku. Przed 1438 rokiem otrzymała prawa miejskie, była miastem prywatnym. W latach 1431 i 1457 Krzyżacy zniszczyli Łobżenicę. Dzięki rozwojowi handlu miasto bogaciło się i rozbudowywało, tak że w XVI wieku stało się największym miastem Krajny. Z 1507 roku pochodzi pierwsze świadectwo istnienia osiedla żydowskiego w Łobżenicy[4].W 1606 roku osiedlili się w Łobżenicy kupcy szkoccy, którzy utworzyli tzw. Nowe Miasto, zwane wówczas Małym Gdańskiem. W latach 1612-1630 istniała w Łobżenicy prywatna mennica, w której bito drobne monety miedziane tzw. Denary Krotoskich, oznaczone herbem Bróg. Później bito w Łobżenicy monety nielegalne, tzw. kwartniki łobżenickie. Pamiątką po mennicy są nazwy ulic w południowej części miasta: Złota, Srebrna, Mennicza. W połowie XVII wieku miasto nabyli Grudzińscy, zwolennicy reformacji, którzy stworzyli w Łobżenicy silny ośrodek protestancki. Ludność trudniła się rolnictwem i sukiennictwem. 6 maja 1768 r. pożar strawił łącznie 15 budynków w mieście. W XIX wieku, wraz z upadkiem sukiennictwa i pobudowaniem linii kolejowych omijających Łobżenicę, dalszy rozwój miasta uległ zahamowaniu. Po zakończeniu I wojny światowej Łobżenica znalazła się w granicach odrodzonej Rzeczypospolitej Polskiej. 1 września 1939 początek okupacji niemieckiej. Jesienią 1939 miejscowi Niemcy skupieni w tzw. Selbstschutzu zamordowali ok. 200 mieszkańców Łobżenicy i sąsiednich miejscowości[5]. Miasto zostało zajęte przez Armię Czerwoną w dniu 27 stycznia 1945.