Οδοιπορικό απο την εξόρμηση στο Κοκκινοβούνι - Χαλασμένο και φαράγγι Ριντόμου

Είμαι σχεδόν 2 χρόνια μέλος στον ΕΟΣ Καλαμάτας και όπως πέρσι, έτσι και φέτος μόλις βγήκε το πρόγραμμα του συλλόγου αρχές Γενάρη, κύκλωσα με μια γρήγορη ματιά τις εξορμήσεις που δεν θα ήθελα να χάσω. Μια απ’ αυτές λοιπόν ήταν και η διήμερη ανάβαση στο Κοκκινοβούνι και στο Χαλασμένο του Ταΰγετου καθώς και μιά πορεία στο φαράγγι Ριντόμου. Η αλήθεια είναι ότι είχα ακούσει αρκετές ιστορίες από μέλη του συλλόγου γι’ αυτή την κορυφή. Αλλά κι εγώ όμως όταν το αντίκρισα πρώτη φορά απ’ τον προφήτη Ηλία, απ’ την Νεραιδοβούνα και μετά απ’ την διάσχιση του πενταδάχτυλου, μου προκαλούσε δέος και θαυμασμό το επιβλητικό του ύψος, αλλά και το ότι στέκεται εκεί, εδώ και χιλιάδες χρόνια απομακρυσμένο και μοναχικό.
Η μέρα λοιπόν είχε φτάσει. Κυριακή 16 Ιουλίου, έφτασα στα γραφεία του συλλόγου στις 6:00 το πρωί μαζί με την κοπέλα μου όπου μας περίμενε ο κύριος Γιώργος μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά για την αναχώρηση. Προορισμός μας ήταν η τοποθεσία Πέντε (5) αλώνια Γαϊτσών. Εκεί φτάσαμε μιάμιση ώρα μετά και αφού αφήσαμε το βανάκι ξεκινήσαμε μια απ’ τις δυσκολότερες αναβάσεις που μπορεί να κάνει κάποιος στα συγκεκριμένα βουνά. Μονοπάτι δεν υπήρχε σε κανένα σημείο, το έδαφος ήταν κακοτράχαλο απ’ την αρχή και η κούραση άρχισε να έρχεται αρκετά νωρίς. Μετά τις πρώτες ώρες, περάσαμε κάτω απ’ το Γκρόμποβο, μιά σέλα με δύο κορυφές, για να ανηφορίσουμε και σιγά-σιγά να βγούμε στην κορυφογραμμή, όπου μπροστά μας είχαμε τον πρώτο στόχο της εξόρμησης, την κορυφή Κοκκινοβούνι (1920 μ.). Το βουνό πήρε το όνομά του απ’ τον χρωματισμό που έχει το πέτρωμά του στην κορυφή, είναι το γνωστό μάρμαρο Rosso Antico της Μάνης.
Μετά από ώρα φτάσαμε στην κορυφή και έπειτα από ένα σύντομο διάλειμμα και συζήτηση για το πως θα κινηθούμε συνεχίσαμε την πορεία μας. Μπροστά είχε αρχίσει ήδη να ορθώνεται το επιβλητικό Χαλασμένο, με τα γκρέμια του και τις κακοτράχαλες πλαγιές του που τις έχει σμιλέψει ο χρόνος. Πράγματι λοιπόν μετά από 2 ώρες περίπου προσεγγίσαμε τον στόχο μας από δυτικά και μπήκαμε στο λούκι που έχει το βουνό στο τελευταίο κομμάτι πριν την κορυφή.Είναι ένα σχετικά στενό πέρασμα που μοιάζει μ’ αυτό του Μύτικα στον Όλυμπο και καθώς ξεκινήσαμε να ανεβαίνουμε, ένα πιο δροσερό αεράκι σε σχέση με πριν άρχισε να φυσάει. Συμφωνήσαμε όλοι ότι αυτό το αεράκι στην καρδιά του καλοκαιριού, ήταν το δώρο του βουνού για την προσπάθεια που κάναμε να το ανέβουμε. Τα καταφέραμε λοιπόν και πατήσαμε στην κορυφή του Χαλασμένου (2204 μ.), όπου όχι μόνο η θέα μας αντάμειψε, αλλά και η φήμη για την δυσκολία της ανάβασης είχε βγει αληθινή. Μετά από μισή ώρα που καθίσαμε για να μαζέψουμε δυνάμεις και να βγάλουμε φωτογραφίες αρχίσαμε να κατηφορίζουμε από την νοτιοανατολική πλευρά του, για τον επόμενο στόχο, που ήταν ο οικισμός Ρίντομο.
Η κατάβαση δύσκολη όσο και η ανάβαση, αντάξια του μεγαλείου της συγκεκριμένης κορυφής. Μας θύμιζε συνεχώς τον σεβασμό που πρέπει να έχουμε για το βουνό. Βγήκαμε λοιπόν στο διάσελο όπου ξεδιψάσαμε στα δροσερά νερά της πηγής και μετά από αρκετή ώρα φτάσαμε στον οικισμό Ρίντομο. Εκεί κατευθυνθήκαμε για το σημείο που θα κατασκηνώναμε. Αυτό ήταν μια υπέροχη αυλή με πολλά δέντρα, στο σπίτι του κυρίου Ηλία, όπου ο ίδιος και η οικογένειά του μας υποδέχθηκαν με πολλή αγάπη και μας έδωσαν ό, τι χρειαστήκαμε, τους ευχαριστώ μέσα απ’ την καρδιά μου. Αφού στήσαμε τις σκηνές κατεβήκαμε το βράδυ στο πανηγύρι της Αγίας Μαρίνας, όπου πραγματικά δεν έχω λόγια για το ζεστό κλίμα και την αγάπη που λάβαμε. Το αρνάκι στον ξυλόφουρνο μετά από πολλές ώρες πεζοπορίας ήταν ακριβώς αυτό που χρειαζόμασταν.
Ξεκουραστήκαμε λοιπόν το βράδυ, και την επόμενη μέρα αφού μας φίλεψαν οι ντόπιοι και πάλι, αναχωρήσαμε για το φαράγγι του Ριντόμου. Το ευχαριστώ σ’ αυτούς τους ανθρώπους ίσως είναι πολύ λίγο. Μετά από ένα σύντομο πέρασμα λοιπόν απ’ την Παναγιά την Καψοδεματούσα, συνεχίσαμε στο φαράγγι και καταλήξαμε στο Πηγαδιώτικο γεφύρι, το πιό στενό πέρασμα του φαραγγιού, περίπου ενάμιση με δύο μέτρα. Η ομορφιά του μέρους απερίγραπτη, μόνο αν το περπατήσει κανείς θα καταλάβει. Φτάσαμε λοιπόν στο βανάκι και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής.
Θα ήθελα στο τέλος να ευχαριστήσω τα παιδιά που μοιραστήκαμε αυτή την πανέμορφη εμπειρία και ιδιαίτερα τον Γιώργο που την οργάνωσε άριστα, ήταν υπομονετικός και υποστηρικτικός με όλους.
Εις το επανιδείν λοιπόν και πάντα στα ψηλά.
Αργύρης Νικητόπουλος