Π.Ι.Ε.Β. - Πατησίων και Αλεξάνδρας

[@koraki.lt.official]

Κόκκινο μπλε, στους τοίχους, πάνω μου, μέσα μου, στα μάτια μου. Όλη η Πατησίων είναι κόκκινη και μπλε...!!

[@alexanderspanos1155]

...Εκείνο που με χαϊδεύει οταν παίζω νευρικά το πόδι μου... Respect.

[@ACAB-bn3fi]

Παλιότερα θυμάμαι ήθελα να σώσω τον κόσμο, τώρα σκέφτομαι πως αν καταφέρω να σώσω το μυαλό μου θα είναι κατόρθωμα. αυτο φιλε! RESPECT

[@ΠανοςΠαπαδοπουλος-λ3μ]

Αξιζεις πολλα μπραβο....

[@NtanaKoZ]

Δεν περνούσε με τίποτα αυτό το καλοκαίρι. Τι ησυχία ήταν αυτή. Ούτε σε κηδεία. Υπερένταση και ανησυχία. Μια ατέρμονη ημικρανία.

[@ΆνναΓκ-π6δ]

Δυνατό!

[@Anti8etikosOfficial]

Το αόρατο χέρι φοβάμαι. Σε εκείνο το κρεβάτι που βολεύτηκα μηηηηηνες μετά την τελευταία φορά...Αυτο.

[@yocrlyoyo]

Oraia doulia bro oraios..

[@koularos123]

Πολύ καλό! Καλημέρες

[@TheHybrid_Music]

Τέλειο.

[@iLazozGr]

beatara alex , mpravo file pame dunata

[@ΕπαμεινώνδαςΠαντολέων]

Άιντα ρεηη

[@MichalisTigkiridis]

αν καταφέρω να σώσω το μυαλό μου θα είναι κατόρθωμα

[@panagiotisvasileiou3563]

ΚEIMENO - Μην πεις ξανά πως εγώ σε έδιωξα, τάχα με τον τρόπο μου. Μην ακούσω ξανά πάντα φεύγεις, σαν να απαξιώνεις κάθε κόπο μου. Το επέτρεψες. Εκεί έξω, φέτος, τα λουλούδια λυσάξανε. Έπρεπε να σε αφήσω. Και αν δεν βγω εγώ να τα ποτίσω, τότε ποιος; Και αν δεν βγω εγώ να μιλήσω, τότε κανείς. Σιωπή. Κόκκινο μπλε. Κόκκινο μπλε. Κόκκινο μπλε, στους τοίχους, πάνω μου, μέσα μου, στα μάτια μου. Όλη η Πατησίων είναι κόκκινη και μπλε. Τους αξίζει να καούν ζωντανοί σκέφτομαι, ένας ένας και όλοι μαζί, μέσα σε κάθε περιπολικό, για αυτό τον επιληπτικά αγχώδη φωτισμό. Άλλα λουσμένος στον ιδρώτα και σε αυτά τα χρώματα, με το πουκάμισο κολλημένο πάνω μου, σαν σημαία ή παρεό δεν ξέρω, δείχνω επιτέλους λίγο πιο Αμερικανός και νιώθω λίγο χαρούμενος για αυτό, σαν να τιμώ την μουσική και την ποίηση που προτιμώ από οποιαδήποτε άλλη, τόσο που ο θόρυβος που κάνει το σκουπιδιάρικο, που μόλις έστριψε στην γωνία, μου κόβει τα πόδια. Μια απότομη λάμψη που έρχεται από πίσω μου με παραλύει. Και ενώ άλλος θα γυρνούσε ή θα το έβαζε στα πόδια, εγώ δεν δίνω δεκάρα. Είμαι τόσο χέστης πια που νομίζω πως παίζω στο Jurassic park και τώρα τώρα τώρα τώρα, σε λίγο, σε πολύ λίγο, θα σκάσει μύτη στην κυριολεξία το θυρίο από τη γωνία. Άρα, είμαι απλά αβοήθητος. Είμαι τόσο λυπηρός. Όμως δεν τους φοβάμαι τους ανθρώπους. Αν και ξέρω πως κάποιος, κάπου, κάποτε, θα μου την καρφώσει. Σφαίρα θα είναι, μαχαιριά μέσα σε τσαμπουκά θα είναι, κλωτσιά στα μούτρα, μέσα από τζαμαρία, θα είναι, θα με στείλουν. Έχουν φροντίσει για αυτό. Μέχρι σήμερα όμως μου κλάσανε τα αρχίδια. Το αόρατο χέρι φοβάμαι. Εκείνο που μου κατευθύνει το χέρι να στα γράψω, εκείνο που πατάει το άλλο κουμπί, από εκείνο που πάτησα και η οθόνη, σαν το μυαλό μου, δείχνει να τα παίζει, εκείνο που με χαϊδεύει, όταν παίζω νευρικά το πόδι μου, όταν έχω ξαπλώσει και μόλις έχω βολευτεί εύκολα, μήνες μετά την τελευταία φορά. Για αυτό ιδρώνω μέσα στα σεντόνια κάθε καλοκαίρι, για αυτό δεν τεντώνομαι και πολύ στο κρεβάτι, προσπαθώντας να έχω τα πόδια καλυμμένα, για αυτό σε κοιτάω σαν μαλάκας, όταν μου λες για κάτι που είπα και δεν το κατάλαβα, γιατί δεν κατάλαβες πως θα προτιμούσα να κάνω άλλη δουλειά, αλλά δεν ξέρω καμία άλλη και δεν είναι ακριβώς επιλογή όταν δεν έχεις άλλη πραγματικά. Δεν περνούσε με τίποτα αυτό το καλοκαίρι. Τι ησυχία ήταν αυτή. Ούτε σε κηδεία. Υπερένταση και ανησυχία. Μια ατέρμονη ημικρανία. Τα ponstan τα κατάπινα χωρίς νερό και τα αναβράζοντα τα έλιωνα με σάλιο, το ίδιο που κλείδωσα στο στόμα μου, αντί να τους βρω να τους φτύσω όλους όσουν λείπουν ή να φιλήσω εσένα που λείπεις. Παλιότερα θυμάμαι ήθελα να σώσω τον κόσμο, τώρα σκέφτομαι πως αν καταφέρω να σώσω το μυαλό μου θα είναι κατόρθωμα. Αθήνα 2019. Αθηνά, δυόμισι χιλιάδες χρόνια μετά, από το κεφάλι του(της) Δία(ς) γεννημένη(οι), γαμημένη(οι).

[@throneoftragedy]

Αψογο ρε.

[@appap115]

That's my f#cking life 🤟

[@Teledrake]

Le Fikar ~

[@vaggelisvenetsanopoulos250]

το νου σου ρε.

[@robbietherabbit7490]

αδιαφορος