Είσαι ό,τι μας έχει απομείνει από τα Ξύλινα Σπαθιά και ό,τι μου έχει μείνει από τη φοιτητική ζωή των 20 μου χρόνων στη Θεσσαλονίκη. Τα στενά τζiν κι εσύ. Σε όποιο ροκάδικο πηγαίναμε τότε τα βράδια (δε θυμάμαι καν πώς τα έλεγαν). Πόσο πολύ μακριά όλα αυτά κι εσύ το ίδιο. Που ξεσηκώνεσαι και κάνεις το γύρo του πλανήτη και δεν καταδέχεσαι την πρωτεύουσα. Τώρα όλοι έχουν προβλήματα (υγείας, οικονομικά και δε συμμαζεύεται), γάμους, μωρά, παιδιά και ό,τι άλλο βάλει ο νους σου. Κι εγώ νοσταλγώ την εποχή σου. Νομίζω είσαι η απόδρασή μου από την πραγματικότητα. ΥΓ: Στα 40 έπρεπε να πεθαίνουμε για να μην κληθούμε να κάνουμε αναπόφευκτες συγκρίσεις νομίζω. Πλην όμως εγώ νομίζω.