Paweł Wójcik i Tomasz Sarniak - Kuba

[@Rozbi.]

Tekst (mam nadzieję, że dobrze rozszyfrowałem wszystkie słowa) Z klatki po kanarku jeszcze słychać śpiew. Szczególnie, gdy wiosna, szczególnie, gdy maj. A on pewnie fruwa gdzieś w koronach drzew, tak musi wyglądać kanarkowy raj. Chodzę ulicami i wytrzeszczam gały, drogę mi oświetla neon na teatrze. Ckni mi się za Kubą, co żółty był cały, gapię się na drzewa, może go wypatrzę. Raczej nie przejmował się, że w domu brudzi, nie miał błysku w oku i pędu do wiedzy. Tym mi przypominał bardzo wielu ludzi, był taki jak ja i moi koledzy... Żył całkiem jak my: śpiewał, jadł i pił, lecz jedną różnicę widzę jak na dłoni: on przez całe życie jasnożółty był, a my, chociaż starzy, to ciągle zieloni. Gdy mi odjedziecie, kochani, karocą, czarna pamięć wznieci kurzu warstwę grubą. Zatęsknię za wami na spacerze nocą, może nawet bardziej niż za moim Kubą. Pójdę ulicami i oczy otworzę, drogę mi oświetli neon na teatrze. Z pretensją i żalem - za szybko, mój Boże, spojrzę w czarne niebo, może was wypatrzę. A gdy mnie pierwszego zwieje wicher z grani, (?)w knajpie z tyłu siądźcie niczym kury grzęde, i nie płaczcie po mnie, nie płaczcie, kochani, przecież dobrze wiecie, że tam z wami będę. A tymczasem chodzę i wytrzeszczam gały, drogę mi oświetla neon na teatrze. Ckni mi się za Kubą, co żółty był cały, gapię się na drzewa, może go wypatrzę. (?) Nie potrafiłem rozszyfrować słów w tej linijce, najpewniej źle ją napisałem.

[@przemek64389]

W wątpliwym wersie powinno być raczej: „W knajpie stół obsiądźcie niczym kury grzędę”.

[@Rozbi.]

@@przemek64389 zdecydowanie tak, dziękuję, za Chiny Ludowe nie mogłem rozszyfrować co tam jest.

[@gringo5689]

+