Piłsudski i Dmowski. Rzecz o trudnej sztuce kompromisu

Dwie wielkie postaci XX-wiecznej historii Polski, które do dzisiaj budzą sprzeczne emocje. Obaj politycy stali po różnych stronach politycznej barykady, ale łączyła ich umiejętność zawierania kompromisów w imię dobra Polski.
Prowadzący: prof. UAM dr hab. Piotr Okulewicz

[@hania1913]

Rewelacja.

[@JarosawK-dt2yo]

Koncepcja Romana Dmowskiego jednak „wzięła górę”. Piłsudski, dawny współpracownik państw centralnych, był pod ścianą, gdyż rząd jego nominata, Moraczewskiego uznawało tylko jedno państwo - Niemcy, a w Warszawie rezydował poza nuncjuszem tylko jeden ambasador, Niemiec Harry Kessler. Zatem to nie Dmowski przyszedł na kolanach do Piłsudskiego, tylko odwrotnie. Aby utrzymać władzę Piłsudski musiał się zgodzić na koalicyjny rząd Paderewskiego. Na mocy tego porozumienia rząd Paderewskiego upoważnił KNP w Paryżu, czyli Dmowskiego, do wyłącznej reprezentacji Polski wobec aliantów, czyli de facto do podpisania przez Dmowskiego i Paderewskiego traktatu wersalskiego. W listopadzie 1919 r. Piłsudski wymusił na Paderewskim dymisję chcąc mieć przed „wyprawą kijowską” rząd całkowicie sobie podporządkowany. Wniosek: wskrzesicielem państwa i twórcą jego granic, zachodnich i wschodnich (tzw. linia Dmowskiego), nie był Piłsudski tylko Dmowski.