ყოვლადწმინდა სამება , სამების დოგმატი

ყოვლადწმინდა სამება , სამების დოგმატი - კატეხიზმო

Рет қаралды 26,941

TV religia

Күн бұрын

Пікірлер: 93

@audienciakosmostan6969 Жыл бұрын

ამ ვიდეოს შემქმნელი დალოცოს წმიდა სამებამ. გავიხარე ამის მოსმენით უკვე მერამდენედ! დიდი მადლი ძმაო!

@audienciakosmostan6969 2 жыл бұрын

ქუგვალე წმიდა სუმელას! ვენაცვალე წმიდა სამებას!

@hrhrh2u3ueu8 2 жыл бұрын

დიდება უფალს

@hekabehekabe498 Жыл бұрын

АМИН!!!***ХовладЦминдаСамеба-шегвйцхалеДа-Гвацховнен-чвен...

@АмиранЦиклаури-ж1ж 2 жыл бұрын

Чвени ламази хеви, гергетис цминда самебис монастири.

@achikogelashvili Жыл бұрын

ღმერთი რას ნიშნავს? უფალსა და ღმერთს შორის რა განსხვავებაა? მერე გასაგები გახდება ყველასთვის ვინ ვინაა

@Creator_of_civilization 11 ай бұрын

უფალი შუა საუკუნეების ქართული ტერმინია და ღმერთს ნიშნავს,ხოლო ღმერთი თანამედროვე ქართული ტერმინია და უფალი და ღმერთი ერთი და იგივეა.

@finrodfelagund8668 8 ай бұрын

@@Creator_of_civilization სიტყვა "უფალი" ბატონს ნიშნავს.

@Creator_of_civilization 8 ай бұрын

@@finrodfelagund8668 უფალი ღმერთს ნიშნავა

@iraklichikovani1159 2 жыл бұрын

თუ იესო და სულიწმინდა სამების ჰიპოსტასებია, მამის თანასწორნი, მაშინ რატომ იცის მხოლოდ მამამ ???; “ხოლო დღისა მისთვის და ჟამისა არავინ იცის, არცა ანგელოზთა ცათა შინა, არცა ძემან, არამედ მამამან” (მარკ. 13,32);(მათე 24,36): “ხოლო დღისა მისთვის და ჟამისა არავინ იცის, არცა ანგელოზთა ცისათა, გარნა მამამან ჩემმან ხოლო”.

@dk-wx9le 2 жыл бұрын

ანუ??

@მძლეთამძლე 2 жыл бұрын

+irakli chikovani ხოლო დღისა მისთჳს და ჟამისა არავინ იცის, არცა ანგელოზთა ცათა შინა, არცა ძემან, არამედ მამამან. არამედ იხილეთ და მღჳძარე იყვენით, და ილოცევდით, რამეთუ არა იცით, ოდეს იყოს ჟამი იგი. ვითარცა-იგი კაცმან გზად წარმავალმან დაუტევის სახლი თჳსი და მისცის მონათა თჳსთა ჴელმწიფებაჲ და კაცად-კაცადსა საქმე თჳსი და მეკარესა ამცნის, რაჲთა მღჳძარე იყოს. იღჳძებდით უკუე, რამეთუ არა იცის, ოდეს-იგი უფალი სახლისაჲ მის მოვიდეს: მწუხრი ანუ შუვა-ღამეს, ანუ ქათმისა ჴმობასა, ანუ განთიად; ნუუკუე მოვიდეს მეყსეულად და გპოვნეს თქუენ მძინარენი. ხოლო რომელსა ესე გეტყჳთ თქუენ, ყოველთა გეტყჳ: მღჳძარე იყვენით. x განმარტება: სურს რა მოთოკოს მოწაფეთა ცნობისმოყვარეობა უკანასკნელ დღესა და საათზე, უფალი ეუბნება, რომ არც ზეციურმა ანგელოზებმა, არც ძემ არ იციან ამის შესახებ. მას რომ ეთქვა, მე ვიცი, მაგრამ არ მსურს გაგიმხილოთ, ასეთ შემთხვევაში დაანაღვლიანებდა მათ. ახლა კი, როცა ამბობს, რომ არც ზეციურმა ანგელოზებმა, არც მე არ ვიცით, - იგი ფრიად ბრძნულად იქცევა და მთლიანად თოკავს მათ სურვილისგან გაიგონ და თავი მოაბეზრონ მას. ამის გაგებას მაგალითი შეძლებ. პატარა ბავშვები, როდესაც დაინახავენ რაიმეს მამის ხელში, ხშირად სთხოვენ მას და თუკი მამებს არ სურთ მიცემა, ისინი ვერ იღებენ რა რაც ითხოვეს, იწყებენ ტირილს. ასეთ შემთხვევაში მამები მალავენ საგანს, რომელიც ხელში ეჭირათ და უჩვენებენ ბავშვებს ცარიელ ხელებს, რათა შეაკავონ მათი ცრემლები. ასევე უაფლმა, ექცევა რა მოციქულებს როგორც ბავშვებს, დაფარა მათგან უკანასკნელი დღე. სხვაგვარად, რომ ვთქვა, მე ვიცი, მაგრამ არ გეტყვით, - ისინი დამწუხრდებოდნენ, რადგან მას სურდა მათთვის თქმა. ხოლო ის, რომ უფალმა იცის უკანასკნელ დღესა და საათზე, ეს ნათელია, რადგანაც თავად შექმნა საუკუნენი. მაშ, როგორღა არ იცის ის, რაც თავადვე შექმნა? ამისთვის, ჩვენი სარგებლისათვის ღმერთმა დაფარა როგორც საყოველთაო აღსასრული ცხოვრებისა, ისე თითოეული ჩვენგანისა, კერძოდ, რათა ჩვენ, ამ აღსასრულის არცოდნის პირობებში, განუწყვეტლივ ვიღვწოდეთ, ველით და გვეშინია რა, რომ მოუმზადებლებს არ მოგვისწროს. მაგრამ თქმული სხვა მხრივადაც განვიხილოთ. საღამოს დგება აღსასრული, როდესაც ვინმე მოხუცებულობაში კვდება; შუაღამისას - როდესაც შუახანს მიაღწევს, მამლის ყივილისას - როდესაც ჩვენში განსჯა იღვიძებს არაცნობიერის ძილისაგან იწყებს მოქმედებას და გაგებას, მასში თითქოსდა მამალი იწყებს ხმობას. დაბოლოს, დილა სულ მთლად ბავშურ ასაკს აღნიშნავს. ამრიგად, ყველას მართებს სიცოცხლის დასასრულზე ფიქრი. ჩვილი რომ ჩვილია - მასზეც უნდა ვიზრუნოთ, რომ მოუნათლავი არ მოკვდეს. ამას ამცნებს უფალი ზოგადად ყველას - საერთო ხალხსაც და განდეგილებსაც. ასე რომ ჩვენ მღვიძარებაში უნდა ვიყოთ და ვილოცოთ, აღვასრულოთ ერთიცა და მეორეც, რადგან მრავალნი, თუმცა კი მღვიძარენი არიან, მაგრამ ღამეებს ლოცვაში კი არ ატარებენ. არამედ ცუდ საქმეებში. დააკვირდი იმასაც, რომ ახლა ქრისტეს არ უთქვამს: მე არ ვიცი, როდის დადგება აღსასრულის ჟამი, არამედ „არ იცით“, რადგანაც ჩვენი სარგებლობისთვის დაფარა ეს ჟამი. თუკი ჩვენ არ ვიცით რა აღსასრულის ჟამი, მტრობა გვაქვს ერთმანეთს შორის, რას აღარ ჩავიდენდით აღსასრულის ჟამი რომ გვცოდნოდა? მაშინ სიცოცხლის მთელ დროს, სიკვდილამდე, უკიდურესად ცუდ საქმეებში გავატარებდით. ხოლო უკანასკნელ დღეს, გამოვხატავდით რა სინანულს, კიდევ უფრო უარეს მდგომარეობაში ჩავვარდებოდით.

@მძლეთამძლე 2 жыл бұрын

+irakli chikovani და ვითარცა იყო ჟამი მეექუსე, ბნელი იყო ყოველსა ქუეყანასა ვიდრე მეცხრედ ჟამადმდე. და მეცხრესა ჟამსა ჴმა-ყო იესუ ჴმითა დიდითა და თქუა: ელოი, ელოი, ლიმა საბაქთანი? რომელ არს თარგმანებით: ღმერთო, ღმერთო ჩემო, რაჲსათჳს დამიტეობ მე? და რომელთამე წინაშე მდგომელთა ესმა და იტყოდეს: აჰა ელიას ხადის. და მირბიოდა ერთი და აღავსო ღრუბელი ძმრითა და დაადგა ლერწამსა და ასუმიდა და იტყოდა: უტევეთ, ვიხილოთ, უკუეთუ მოვიდეს ელია გარდამოჴსნად მაგისა. ხოლო იესუ ჴმა-ყო ჴმითა დიდითა და განუტევა სული. x განმარტება: სიბნელე იყო არა ერთ ადგილას, არამედ მთელს დედამიწაზე. ეს (მთვარის) მოკლების დრო რომ ყოფილიყო, კიდევ შეიძებოდა ეთქვა ვინმეს, ეს ბუნებრივი დაბნელებააო.მაგრამ ახლა თვის მეთოთხმეტე დღე იდგა, როცა ბუნებრივი დაბენელება შეუძლებელია. წინასწარმეტყველურ წამოძახილს უფალი ებრაულად წარმოსთქვამს, უჩვენებს რა ამით, რომ იგი უკანასკნელ ამოსუნთქვამდე პატივს მიაგებს ებრაულს. „რაისათვის დამიტოებ მე?“ - წარმოსთქვამს ის ადამიანური ბუნების სახელით თითქოსდა ამბობს: "უფალო, რატომ დამიტევე მე ადამიანი, რათა ჩემთვის უფლის ჯვარცმა გამხდარიყო საჭირო?". რადგანაც დატოვებულნი ვიყავით ჩვენ, ადამიანები, ხოლო იგი არასოდეს ყოფილა დატოვებული მამისა მიერ და ამასთანავე ძე პიროვნულად ღმერთია. ისმინე, რას ამბობს თავად: „არა ვარ მე მარტოი, არამედ მამაი ჩემი ჩემთან არს“ (იოანე 16, 32). ანდა, ამბობს ებრაელთა მაგივრადაც, რამდენადაც ხორციელად თავადაც ებრაელი იყო“ „რაისათვის დამიტიობ მე“, ანუ ებრაელ ხალხს, რათა მან ჯვარს აცვას შენი ძე? როგორც ჩვეულებრივ ვამბობთ ხოლმე: ღმერთი შეიმოსა ჩემით , ნაცვლად - ადამიანური ბუნებისა, ასევე აქაც, გამოთქმაში, „დამიტეობ მე“, უნდა ვიგულისხმოთ - ჩემი ადამიანური ბუნება, ან ჩემი იუდეველი ხალხი. „და მირბიოდა ერთი და აღავსო ღრუბელი ძმრითა და დაადგა ლერწამსა ასუმდა“, რათა ძმრის სიმწარეს მალე მოეკლა იგი. იესომ განუტევა სული, შესძახა რა ხმამაღლა, თითქოსდას მოუწოდებდა სიკვიდილს, როგორც მეუფემ და თავისივე ძალაუფლებით აღსრულებულმა. ხოლო როგორი იყო ეს შეძახილი, აღნიშნა ლუკამ: „მამაო, ხელთა შენთა შევჰვედრებ სულსა ჩემსა“. (ლუკა 23, 46). ამით უფალმა ჰყო ისიც ჩვენთვის, რომ წმინდანთა სულები ღმრთის ხელში გადაეცემიან. რამდენადაც მანამდე, ყველას სული ჯოჯოხეთში იმყოფებოდა, სანამ არ მოვიდოდა მქადაგებელი ტყვექმნილთა განტევებისა.

@მძლეთამძლე 2 жыл бұрын

+irakli chikovani ქმნილება იქ არის მხოლოდ, სადაც ცვლილებაა, ხოლო ღმერთი უცვალებელია. ქმნილებებში შედიან არა მარტო არსებები, არამედ თვით დრო, მატერია და სივრცე. დრო ქმნილებაა, ხოლო ქრისტე ყველა ქმნილებაზე უწინარეს არს (და არა შორის) (კოლ 1:15). ქრისტე დროის შექმნამდე არსებობდა, ხოლო დრო თუ არ არსებობდა, ვერანაირი ქმნილი არსება ვერ შეიქმნებოდა უდროო მდგომარეობაში, რადგან ქმნილ არსებას ყოველთვის ახასიათებს მოძრაობა და როგორ იმოძრავებს არსება, თუკი დრო არ იარსებებს? თავად უდროობა, ზედროულობა, არის მარადისობა, ხოლო ღმერთი კი მარადიული არსებაა. ღმერთის მარადიულობა არ ნიშნავს იმას, რომ მისი არსებობა სულ გრძელდება, არამედ იმას, რომ იგი დროზე მაღლაა, დროის მიღმიერია, მასზე არავითარი დრო არ მოქმედებს, იგი უცვალებელია, არ იცვლება. ღმერთი ყოველთვის სიყვარულია, ქმნილების შექმნამდეც კი სიყვარულია, მან ყოველთვის იცის სიყვარული, იგი ყოვლადძლიერია, ყოვლადბრძენია, ყოვლისმცოდნეა, ყოვლისშემძლეა და რაც მთავარია, იგი ყოვლადნეტარია (არაფრის შექმნა არ სჭირდება ღმერთს, რათა რაიმე მოემატოს, თუკი მოემატება ღმერთი არ ყოფილა უცვალებელი, ანუ არ ყოფილა ღმერთი, ხოლო თუ დააკლდება - ღმერთი ღმერთი კვლავ არ ყოფილა.). მარტოსული ერთპიროვანი ღმერთი ვერ იქნება სიყვარული, სიკეთე, მადლი. - იგი მხოლოდ მოწყენილობაა, რაც მთავარი პრობლემაა ისლამისა და მისი "ღმერთის" ღმერთობისა. ღმერთი ვერ იქნება სიყვარული, თუკი მას არ ეყოლება მარადიულად შობილი მხოლოდშობილი ძე და მარადიულად გამომავალი სული წმიდა (მარადიულობა - ისინი დროში არ არიან, ისინი დროის მიღმიერნი არიან, მხოლოდ ქმნილებაა დროში და სრულ მოძრაობაში, ხოლო ღმერთი კი სრულ უძრაობაში არს). თუკი ძე ქმნილებაა, მამა ღმერთი იყო მდგომარეობაში (და არა დროში, რადგან დრო არ არსებობდა), რომელშიც მამა ღმერთი არ იყო მამა ღმერთი, რაც სრული უაზრობა გამოდის. თუკი ძე ქმნილებაა, სიყვარულიც ქმნილება გამოდის, შედეგად მამა ღმერთი გამოდის ქმნილება, თუკი მას, ერთპიროვანს, სიყვარულად ჩავთვლით, თქვენის ხათრით. კარგი, ჩავთვალოთ მაინც სიყვარულია ერთპიროვანი ღმერთი, მაგრამ ვინ უყვარს? თავისი თავი? ეს ხომ უდიდესი ცოდვაა? თავისი თავის სიყვარული მხოლოდ ეშმაკ "ღმერთს", ანუ სატანას, თუ შეეძლება და სხვას არავის. ღმერთი არა არს თავმომწონე, იგი სამპიროვანი ერთარსებაა - მამა, ძე და სულიწმიდა: წარვედით, მიმოიწაფენით ყოველნი წარმართნი და ნათელს სცემდით მათ სახელითა მამისაითა და ძისაითა და სულისა წმიდისაითა - ეს ახლანდელი ჩამატება არ არის, XI საუკუნის ერთ-ერთი მთავარეპიზკოპოზიც კი განმარტავს საკუთარი განმარტებების წიგნში, ამასთანავე ჰკიცხავს არიოზსა და მის მიმდევრებს, არიოზელებს, რომლებიც თითქმის იმავე აზრს იზიარებდნენ, რასაც თქვენ ქადაგებთ. თქვენი მოძღვრება კაცთა მიერ შექმნილი მოძღვრებაა და არა - ღვთისაგან მომდინარე. ერთპიროვანი ღმერთის მიერ თავის ხატად და მსგავსად შექმნილი ადამიანი ვერ იქნება მოსიყვარულე, რადგან მას არ შეეძლება სხვისი სიყვარული ისე, როგორც ღმერთს შეუძლია, ხოლო ერთპიროვან ღმერთს მხოლოდ თავისი თავი უყვარს ან არავინ. ამიტომაცაა თქმული შესაქმის წიგნში, """""შევქმნათ""""" კაცი """""ჩვენს""""" ხატად და მსგავსად. ასევე, ისიცაა თქმული, რომ დასაბამად (დრო) ღმერთმა ჰქმნა ცაი (უხილავი სამყარო) და ქუეყანაი (ხილული სამყარო, მატერია). მზე შედგება სხივებისაგან, სითბოსაგან და დისკოსაგან. მზე ვერ იქნება მზე სხივთა გარეშე, მზე ვერ იქნება მზე სითბოს გარეშე და მზე ვერ იქნება მზე დისკოს გარეშე. წყალს სამი მდგომარეობა აქვს, თხევადი, აირადი და მყარი, ეს ჩავთვალოთ, რომ სამი პირია, მაგრამ არსით მაინც ერთ არიან, ასევეა ყოვლადწმიდა სამება ღმერთიც, მამა, ძე და სული წმიდა.

@მძლეთამძლე 2 жыл бұрын

+irakli chikovani ძველი აღთქმა: შესაქ. 1,1 და სხვა: სახელი „ელიოჰიმი“ ებრაულ ტექსტში წარმოდგენილია გრამატიკულ მრავლობით რიცხვში. შესაქ. 1,26 - „და თქუა ღმერთმან: ვქმნეთ კაცი ხატისაებრ ჩუენისა და მსგავსებისაებრ“ - მრავლობითი რიცხვი მიანიშნებს, რომ ღმერთი ერთი პირი არ არის. შესაქ. 3,22 - „და თქუა უფალმან ღმერთმან: აჰა, ადამ იქმნა ვითარცა ერთი ჩუენთაგანი, მეცნიერ კეთილისა და ბოროტისა“ (ღმერთის სიტყვები პირველმშობელთა სამოთხიდან განდევნის წინ). შესაქ. 11,6-7 - ბაბილონის გოდოლის მშენებლობისას, ენათა აღრევის წინ: „თქუა უფალმან ღმერთმან: ... მოვედით, გარდავიდეთ და შეურინეთ მათ ენანი მუნ“. შესაქ. 18,1-3 - „ეჩუენა მას (აბრაჰამს) ღმერთი მუხასა თანა მამბრესსა... და აღმხილველმან თუალთა მისთამან იხილა და აჰა, სამნი კაცნი ზედა მოადგეს მას... და თაყუანის-სცა ქუეყანასა ზედა. და თქუა: უფალო, უკეთუ ვპოვე სადამე მადლი წინაშე შენსა და ნუ თანა-წარხდები მონასა შენსა“. „ნახეთ - გვასწავლის ნეტარი აგვუსტინე, - აბრაჰამი ხვდება სამს და ეთაყვანება ერთს... დაინახა სამნი და განჭვრიტა სამების საიდუმლო. თაყვანის-სცა როგორც ერთს და აღიარა ერთი, სამპიროვანი ღმერთი“1. ეკლესიის მამები სამების შესახებ არაპირდაპირ მინიშნებებს შემდეგ ადგილებშიც ხედავენ: რიცხვ. 6,24-26 - ღმერთის მიერ ნაუწყები და მოსეს პირით გადმოცემული სამღვდელო კურთხევა სამი სახით: „გაკურთხენ შენ უფალმან და დაგიცევინ შენ. გამოაჩინენ პირი მისი შენ ზედა და გაკურთხენ შენ. მოაქციენ უფალმან პირი მისი შენ ზედა და მოგეცინ შენ მშვიდობაჲ“. გამოსვლ. 6,3 - უფლის ტახტის ირგვლივ შემოკრებილ სერაბიმთა დიდებისმეტყველება სამჯერ: „წმიდა არს, წმიდა არს, წმიდა არს უფალი საბაოთ!“ ფს. 32,6 - „სიტყჳთა უფლისაჲთა ცანი დაემტკიცნეს და სულითა პირითა მისისაჲთა - ყოველი ძალი მათი“. დასასრულ, შეიძლება მოვიყვანოთ ადგილები ძველი აღთქმის გამოცხადებიდან, სადაც ლაპარაკია ძე ღვთისასა და სულიწმიდაზე ცალ-ცალკე: ძის შესახებ: ფს. 2,7 - „ძე ჩემი ხარი შენ, მე დღეს მიშობიე შენ“; ფს. 109,3 - „საშოჲთ მთიებისა წინა გშევ შენ“; ფს. 101:26-28 - დასაბამსა შენ, უფალო, ქუეყანა დააფუძნე, და ქმნილნი ჴელთა შენთანი ცანი არიან. იგინი წარჴდებიან, ხოლო შენ ჰგიე. და ყოველნი, ვითარცა სამოსელნი, დაძუელდენ, და ვითარცა შესამოსელნი, სცვალნე იგინი, და იცვალნენ. ხოლო შენ თავადი იგივე ხარ, და წელიწადნი შენნი არა მოაკლდენ. - მამა ღმერთი პირდაპირ ძე ღმერთს მიმართავს, როგორც ყოვლისშემძლე შემოქმედს (ეს დასტურდება პავლეს ეპისტოლეში, ებრაელთა მიმართ, თავი 1: 1 მრავლით კერძო და მრავლით სახით მაშინვე ღმერთი ეტყოდა მამათა წინაწარმეტყუელთა მიერ, ხოლო უკუანაჲსკნელთა ამათ დღეთა მეტყოდა ჩუენ ძისა მიერ თჳსისა, 2 რომელი-იგი დაადგინა მკჳდრად ყოველთა, რომლისაგანცა შექმნნა საუკუნენი, 3 რომელი-იგი არს ბრწყინვალებაჲ დიდებისაჲ და ხატი ძლიერებისა მისისაჲ, უტჳრთვან ყოველნივე სიტყჳთა მით ძლიერებისა მისისაჲთა, თავისა მიერ თჳსისა განწმედაჲ ცოდვათა ჩუენთაჲ ყო; და დაჯდა იგი მარჯუენით სიმდიდრესა მისსა მაღალთა შინა; 4 ესოდენ უმჯობეს იყო ანგელოზთა, რაოდენცა უმჯობესი მათსა დაიმკჳდრა სახელი (უმჯობეს იყო ყველა ანგელოზზე, მთავარანგელოზებზედაც კი, რადგან ქრისტე ღმერთია). 10 და: შენ დასაბამსა, უფალო, ქუეყანაჲ დააფუძნე, და ქმნულნი ჴელთა შენთანი ცანი არიან; 11 იგინი წარჴდენ, ხოლო შენ ეგო უკუნისამდე; და ყოველნი ვითარცა სამოსელნი დაძუელდენ, 12 და ვითარცა შესამოსელნი სცვალნე იგინი, და იცვალნენ. ხოლო შენ თავადი იგივე ხარ, და წელიწადთა შენთა არაჲ მოაკლდეს.