Σόλο - Ν. Τζάρας 1930

Рет қаралды 25,305

Күн бұрын

Пікірлер: 19

@giannisantono8089 7 жыл бұрын

Θεέ μου τι υπέροχο άκουσμα!Τι γλυκόλαλο παίξιμο γεμάτο πάθος, συναίσθημα, πόνο και χαρά ξύπνησε μέσα μου περασμένη ζωή πέρασαν μπροστά μου τα παιδικά μου χρόνια η αδερφήμου, ο πατέρας μου η μάνα μου!Στο 2.06 έκλαψα.

@Mousikoi_Anavates Жыл бұрын

Excellent!!!

@ΕΠΑΜΕΙΝΩΝΔΑΣΣΚΑΝΔΑΛΗΣ-ρ9ρ 10 жыл бұрын

Το κλαρίνο αυτό το μουσικό όργανο που κρατά εσαεί σημαδεμένη τη ζωή σου δε σε αφήνει ποτέ αβοήθητο. Είναι τόσο ευαίσθητο όργανο όσο και ηχηρό συνάμα, που με το λάλημά του αναπηδούν παρωχημένες εικόνες βιωματικής ζωής, που ο σαρωτικός χρόνος θέλει να αφανίσει. Μία βαρυχειμωνιά το Γενάρη, στις αρχές της δεκαετίας του εξήντα, δε λέει να πάψει να είναι ακόμη νωπή. Κυριακή ήταν η μέρα και, επειδή δεν είχαμε Γυμνάσιο, πήγα στα γιδοπρόβατα με τον πατέρα από το Σαββατόβραδο. Ο καιρός ήταν κακός, με μία χιονοθύελλα που έψαχνες να βρεις το δρόμο για το μαντρί με την κλούτσα συνέχεια· έβρισκες τη στράτα εμπειρικά περισσότερο, παρά οπτικά. Και το χιόνι ολοένα και θέριευε να φτάσει το μπόι σου, λες και σε ζήλευε που από μικρός ήσουν ψηλός. Τα γιδοπρόβατα ήρθαν νωρίς στο μαντρί και το άρμεγμα δεν είχε δυσκολίες, μια και η αστρέχα ήταν καλοφτιαγμένη και κρατούσε το υπέρβαρο χιονάτο χιόνι. Η καλύβα έκαιγε μέρα- νύχτα, καθώς την πρόσεχε πολύ ο πάππος, ώσπου τον επόμενο χειμώνα πήρε φωτιά στον ύπνο του, αλλά πρόλαβε και γλίτωσε με τα απορριγμένα γίδια που είχε μέσα, για να πάρουν ξένης μάνας κατσίκι. Κοιμήθηκα με την κάπα μπροστά στη φωτιά, καλά· μα, όταν ξύπνησα, ο καιρός είχε αγριέψει απειλητικά για ζωντανά και μπιστικούς. Ο πατέρας και τα τρανά τ' αδέρφια άρμεγαν κι εγώ βάραινα στο κουτάρι. Πήρε να απλώνει η Κυριακή και θα μετέφερα με το άλογο και τη φοράδα το γάλα στο χωριό να το τυροκομήσει η μάνα. Ο πατέρας, σκληρός αλλά ιδιαίτερα στοργικός πάντα, δε μ' άφησε μόνο με φορτωμένο το γάλα στα πράματα και ήρθε μαζί μου. Δε θυμάμαι πιο χιονισμένη και παγερή μέρα από εκείνη την Κυριακή που είχαμε σχόλη και ας ήταν κι πατέρας στη στράτα για το χωριό. Προχωρούσε μπροστά αυτός τραβώντας με το καπίστρι το άλογο κι εγώ το ίδιο τη φοράδα. Είχαμε ξυλιάσει και οι δυο και δε μιλούσαμε, μόνο που ο πατέρας όλο κι έριχνε το βλέμμα του πίσω να δει αν ακολουθώ. Κάποια στιγμή άρχισα να μη νιώθω το παγωμένο χέρι που τραβούσε με την αλυσίδα τη φοράδα· δεν άργησα να διαπιστώσω πως η αλυσίδα κόλλησε στην παλάμη μου από τον πάγο. Για να το αποκολλήσω ούτε λόγος, φαρμάκι ο πόνος. Δεν το είπα στον πατέρα· δεν ήθελα να τον στεναχωρήσω αλλά και τον φοβόμουν πολύ για κάτι τέτοια. Μόλις έφτασα και είδα τη μάνα, που είχε ιώβεια πάντα υπομονή αλλά και ευαισθησία για όλο τον κόσμο, με πήρε το παράπονο. Πήγαμε να ξεκολλήσουμε την παλάμη και έβγαινε αίμα και μάλιστα όχι λίγο και κατακόκκινο. Η μάνα όμως ήξερε πολλά από τη ζωή του βουνού και της στάνης. Είχε ζεστό νερό το κακάβι και, αφού το έκανε χλιαρό, έβαλε το χέρι μέσα και ξεκόλλησε. Ανάσανα βαθιά εγώ, αναπαύτηκα και από τον πατέρα, που πάντα ήταν δηκτικός σε παρόμοιες καταστάσεις. Ηρέμησα σε λίγο, αλλά η ταραχή που πήρα εκείνη τη μέρα δε μ' αφήνει, καθότι, όταν ακούω τα πότε θα χιονίσει να πάμε για Σκι, εγώ λέω, μέσα μου, τρελός που είναι ο κόσμος. Από τότε αλλά και από άλλες παρόμοιες δεινές εμπειρίες με το χιόνι, μου αρέσει να το βλέπω από μακριά, και δεν το ζυγώνω παρά σε καταστάσεις που δεν μπορώ να τις αποφύγω για αντικειμενικούς και μόνο λόγους.