Σαντιάγο-Αλίκη Καγιαλόγλου

Οι στίχοι ανήκουν στο Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα... Ο Μιχάλης Μπουρμπούλης τους απέδωσε στην ελληνική...
Μουσική Μίκης Θεοδωράκης
Σαν γεμίσει το φεγγάρι / κι ασημένιο ρίξει πάγο
με τον πυρετό στο αίμα / φεύγω για το Σαντιάγο.
Εκεί που ‘χουν τα κορίτσια / το κορμί από μαστίχα
κι από το πολύ αψέντι / όλοι πνίγονται στον βήχα.
Φέγγει ο ήλιος μες στη φλέβα / ήλιος μαύρος σαν κουρσάρος
φεύγω για το Σαντιάγο / κι όποιον θέλει ας πάρει ό Χάρος.
Μες στης φοινικιάς τον ίσκιο
όπως χάρτινα φανάρια
άναψαν οι παπαγάλοι.
Μες στου δειλινού τον βούρκο
Σαντιάγο, Σαντιάγο
μοιάζεις κόκκινο κοράλλι.
Σαν γυρίσει το φεγγάρι / μην αρχίσεις να με ψάχνεις
θα ‘χω τρελαθεί απ’ αγάπη / μες στο δίχτυ της αράχνης.
Σαν τζιτζίκι το κορμί μου / θα ‘χει λιώσει από τη ζέστη
δίπλα σε καυτές γυναίκες / που μυρίζουνε ασβέστη.
Κάτω απ’ το νερό μαχαίρι / ασπρογυάλιζε σαν σπάρος
φεύγω για το Σαντιάγο / κι όποιον θέλει ας πάρει ο Χάρος.
````````````````````````````````````````````````````````````````````````
(Από το φετεινό καλοκαίρι μούχε κολλήσει αυτό το συγκεκριμένο τραγούδι. Χθες που κατέβηκα στην παραλία κι έβλεπα τα αγαπημένα μου γλαρόνια, το έβαλα με τα ακουστικά να τ ακούσω , ετσι λίγο να ταξιδέψω στις ουτοπίες μου..
Ξυπνώντας έμαθα για το θάνατο του Φιντέλ Κάστρο... εκεί στο μακρινό Σαντιάγο ντε Κούβα..
Η τελευταία του εμφάνιση ήταν στις 19 Απριλίου του 2016 όταν έκλεισε το Έβδομο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κούβας.
" Ίσως αυτή να είναι μια από τις τελευταίες φορές που σας μιλώ σε τούτη την αίθουσα. Οι ιδέες του κομμουνισμού θα παραμείνουν ως απόδειξη σε αυτό τον πλανήτη, ότι αν τις δουλέψει κανείς με πάθος και αξιοπρέπεια, μπορούν να παραγάγουν τα υλικά και πολιτιστικά αγαθά που χρειάζονται οι άνθρωποι ", είχε πει τότε ο Κάστρο κλείνοντας τη σύντομη ομιλία του, προκαλώντας συγκίνηση και δάκρυα..)
"Αντίο κομαντάντε.
Ως την παντοτινή νίκη των λαών!"

[@mattiapashal]

Μεγάλο τραγούδι από μια μεγάλη φωνή!

[@Retr0GamerGR]

Βάλαμε να ακούσουμε το τραγούδι και πέσαμε στην κομσομολ.... Έλεος ρε.... Η τέχνη δεν έχει χρώμα... Ούτε κομματική γραμμή... Ξυπνάτε.

[@TZOUKI261155]

''Πλήρης ημερών και έργων'' είναι μια φράση εξαιρετικά φτωχή για να οριοθετήσει το φαινόμενο Κάστρο. Ο Φιντέλ, η μεγαλύτερη εν ζωή προσωπικότητα του κόσμου πέθανε χτες. Ο Φιντέλ είναι η μεγαλύτερη προσωπικότητα του κομμουνιστικού κινήματος στον 20ο αιώνα (λίγα πράγματα για αυτήν την υπερβολική, ίσως, για πολλούς, εκτίμηση προσπάθησα, ακροθιγώς να εξηγήσω σε ένα παλιότερο κείμενο με αφορμή την τελευταία του ομιλία τον περασμένο Απρίλη, κείμενο που αντιγράφω- αν το επιτρέπει η περίσταση και δεδομένου ότι ό,τι κι αν γράψω για τον Κάστρο πάλι μια ασήμαντη βλακεία θα είναι- παρακάτω). Δεν δολοφονήθηκε, δεν ανατράπηκε, δεν ηττήθηκε αφαιρώντας ίντσα περηφάνιας από τον λαό του. Πέθανε όρθιος, ευτυχής και με τον λαό του αξιοπρεπή να τον τιμήσει όπως τού πρέπει. Ίσως ο κόσμος που αφήνει πίσω του ο Φιντέλ να είναι σε μια από τις χειρότερες ιστορικές του φάσεις. Εκείνος, πάντως, το έκανε το καθήκον του και με το παραπάνω. Ελάχιστοι άνθρωποι πέρασαν από εδώ με τόσο μεγάλη συμβολή στην προσπάθεια της πανανθρώπινης χειραφέτησης. Ο Φιντέλ είπε πολλά, έκανε πιο πολλά, σημαίνει ακόμα περισσότερα, το άστρο του θα λάμψει στους αιώνες των αιώνων-τα τραγούδια για αυτόν τον ανεπανάληπτο αντάρτη σε αυτήν την περίπτωση πρόλαβε να τα ακούσει ο ίδιος. Θα τυλιχτεί, εξάλλου, με την σημαία ενός έθνους-κράτους που εκείνος ουσιαστικά συγκρότησε. Και αυτή είναι η μεγαλύτερη από όλες τις νίκες του, ιδιαίτερα στις μέρες μας. Με αφορμή, λοιπόν, την τελευταία του ομιλία μπροστά στα μέλη του Κόμματος τον περασμένο Απρίλη. Ομιλία που ήδη εκείνην την στιγμή κουβαλούσε ακέραια την ιστορική της βαρύτητα, και σαν γεγονός καθεαυτό, όσο και αναφορικά με το περιεχόμενο της: Διαβάζω ξανά και ξανά την ομιλία του Φιντέλ στο συνέδριο του κόμματος του. Δεν γνωρίζω αν είμαστε σε θέση να εκτιμήσουμε, σαν άνθρωποι της εποχής αυτής, το μέγεθος αυτής της προσωπικότητας. Και ο αποχαιρετισμός του που τόσο προβλήθηκε-αλλά μόνο αυτός-είναι το λιγότερο σημαντικό. Ετούτος ο ηγέτης γνωρίζει ότι η ύπαρξη του αποτελεί ένα τυχαίο γεγονός: Επέζησε από δεκάδες απόπειρες δολοφονίας εναντίον του. Αυτό συμβαίνει επειδή επέλεξε τον δύσκολο δρόμο: Να μείνει και να παλέψει με όλες τις δυσκολίες, κάτω από την μύτη του θηρίου, να επιζήσει ο σοσιαλισμός σε μια μικρή χώρα, που εξαιτίας του έγινε ένα ιστορικό σημείο αναφοράς για πάντα. Επειδή όχι απλώς η νίκη των ανταρτών, αλλά η συνεχής επικράτηση των αξιών του σοσιαλισμού στην Κούβα αποτελούν ένα παράδοξο σημείο αναφοράς, και αρκετά δύσκολο να το συλλάβουν ακόμα και οι θαυμαστές της-ή οι εξ αριστερών της επικριτές. Και αυτό καθώς μοιάζει να αμφισβήτησε όλες τις κλασικές μορφές θεωρίας και διαχείρισης του δύσκολου ζητήματος που λέγεται ανάταση, νίκη, και επιβίωση της εργατικής τάξης σε ένα δικό της κράτος. Ό,τι και να πει κανείς για την Κούβα, η χώρα αυτή έζησε και ζει δίχως να εκμεταλλευτεί έναν ξένο πόντο γης, έναν άνθρωπο άλλης χώρας, ούτε μια στιγμή. Και το εκπαιδευτικό σύστημα της, όπως και το σύστημα υγείας-με καθολική πρόσβαση σε ολόκληρο το φάσμα της, από την πρόληψη, την περίθαλψη και την εγχείρηση, ακόμα και για εκείνη της αλλαγής φύλου να είναι δωρεάν-ή οι δημοκρατικές της διαδικασίες, όλα αυτά να είναι μοναδικά στον κόσμο. Για αυτό και νομίζω ότι ο Κάστρο δεν είναι απλά μια μορφή ακόμα πιο σημαντική από τον Τσε-όσο αχρείαστη, παράτολμη ή και θρασύτατη μπορεί να είναι μια τέτοια σύγκριση-αλλά επί της ουσίας κατόρθωσε να απαντήσει θετικά σε μια σειρά από ζητήματα που ακόμα και ο Λένιν άνοιξε αλλά δεν φρόντισε να καλλιεργήσει τους όρους για να λυθούν. Ζητήματα που έπρεπε, τελεσίδικα και σε συγκεκριμένα ασφυκτκά πλαίσια, να λυθούν στην σταλινική περίοδο. Ο Φιντέλ, εντούτοις, έφτασε ήδη τα 90 του όρθιος και νικητής. Και δεν γνωρίζω να υπάρχει άλλος άνθρωπος που όσο γερνάει το σώμα του, το μυαλό του γίνεται όλο και πιο φρέσκο. Είναι απορίας άξιον που αυτός ο άνθρωπος υπερασπίζεται τις αξίες του κομμουνισμού, έχοντας περάσει δια πυρός και σιδήρου σε έναν αιώνα με εξαιρετικά δυσμενές για αυτές τις αξίες τέλος. Για αυτό και ο Φιντέλ είναι ένας τεράστιος επαναστάτης, η μεγαλύτερη προσωπικότητα ίσως του κινήματος τον περασμένο αιώνα, και η μεγαλύτερη εν ζωή προσωπικότητα: Όσο αξίζουν όλοι οι ηγέτες του κόσμου μαζί αξίζει μόνος του, και άλλο τόσο εκείνος. Που επέζησε τόσων και τόσων Αμερικάνων προέδρων. Που ενέπνευσε τόσα και τόσα κινήματα στον κόσμο. Από τον Καντάφι, μέχρι τον Τσάβες. Και το σπουδαιότερο: Ότι ο Φιντέλ δεν ξεκίνησε σαν κομμουνιστής. Ξεκίνησε κόντρα στο επίσημο ΚΚ, και κόντρα στην διεθνή γραμμή της Σοβιετικής Ένωσης. Κομμουνιστής έγινε στην πορεία, γιατί μόνο στην πράξη και όχι στα λόγια είναι κανείς κομμουνιστής. Να και άλλο ένα στοιχείο που μπερδεύει τους αυτοαποκαλούμενους επαναστάτες. Και επειδή ο άνθρωπος ζει στο παρόν και στο μέλλον, είπε στο συνέδριο: ''Ψηφίζω όλους τους υποψήφιους που εσείς, το σώμα του συνεδρίου, μου υποδείξατε''. Σαν να τους λέει: ''μάγκες, έχετε όλη την ευθύνη εσείς τώρα''. Τα ζητήματα που εκείνος άνοιξε μια φορά, τα έχει λύσει στο ανώτατο δυνατό όριο." Από τον εξαιρετικό διαδυκτιακό μου φίλο Andreas Mp facebook.com/photo.php?fbid=1235390263234876&set=a.292694364171142.67311.100002917423625&type=3