سبکباری و سبکبالی با ذکر «یا مخفف» - آیت الله محدرضا نکونام

هر فرد یا جامعه‌ای که بتواند قوّت ظهور را به قدرت برساند و قدرت را با حکمت همراه کند تا به ظلم و فساد و به زور و خشونت تبدیل نشود، به سلامت زندگی و سعادت اخروی دست می‌یابد و هر انسانی می‌یابد که یک انسان کامل است.
برای قُرب انسان به وجود، لازم است با دوری از تحقیر مقام بلند انسانی و خویشتن خود که بسیار بزرگ و پیچیده است، تحت نظر مربی، تقویت اراده داشت و عبادت نمود و طریق معرفت را رفت. هم‌چنین بهداشت و معنویت غذایی را به صورت علمی و متناسب با موقعیت و شغل خود پاس بدارد تا ارتزاقی سالم و درست و حلال داشته باشد. این سه مهم برای انسان قُرب می‌آورد.
قُرب و بُعد انسان به وجود وابسته به زندگی درست و سالم می‌باشد و تا زندگی ناسوتی درست نباشد، قرب به ملکوت و دیگر عوالم باطنی رخ نمی‌دهد.
قدرت روانی و انسانی نیازمند رعایت قواعد سلامت و بهداشت و نیز روان محکم و اعصاب قوی و پیروی از آموزه‌های شریعت است. نماز (عبادت)، نیاز (اقتصاد) و ناز (محبت) سه رکن مهم قدرت است و البته این امور برای کسی مناسب است که ریشه‌ای محکم داشته باشد. هم‌چنین دورهٔ کودکی و جوانی تا سی سالگی در نیل به درون و باطن خود حایز اهمیت است؛ زیرا فرد سبکبارتر و چابک‌تر است و بعد از آن سنگینی و کندی می‌گیرد. طمع نیز انسان را سنگین‌بار و راجل می‌سازد. رعایت این امور به انسان اقتداری سِعی کلی و عمومی می‌دهد؛ به‌گونه‌ای که هر پدیده‌ای را می‌تواند در تسخیر خود داشته باشد.
در سلوک معنوی نیز سالک باید کثرت‌گرایی و روحیهٔ اجتماعی را از خود بردارد و در ابتدا به انزوا و فردگرایی رو آورد و از تنهایی‌ها نهراسد.
کسی که در پی آن است تا به این و آن سلام کند و مدام چهره می‌گرداند تا چهره‌هایی ببیند و با او پلی ارتباطی داشته باشد برای فردا، تا کار خود را سامان بخشد و پسورد پارتی به دست آورد در حال و هوای سلوک نیست. او باید تا می تواند اهل خلوت باشد و رفته رفته خود را سبکبارتر نماید.
منبع: علوم و نظرگاه‌های شاخص
آیت الله محمدرضا نکونام