سفر به تاشکند , تعقيب - مراقبت ؛ داستان فرار بزرگ _ چگونه 57 تی ها را قضاوت کنیم؟

بهر حال بعد ازیکماه به تهران برگشتیم ؛ شش ماه از اقامتتم در تهران نگذشته بود که دستگیری ها ی گستره آغاز شد حمید منظری ؛ جاسم خاکسار ؛ منصور دیانکی ؛ مجتبی مطلع سراب ونزدیک به 1000نفر از اعضای سازمان دستگیر شدند .و من برای بار دوم از مرزترکمنستان خارج شدم.
پس از چند ماه اقامت در کابل برای سومین بار آماده ورود مخفیانه به ایران بودم که خبر قتل عام زندانیان سیاسی در تابستان 67 رسید و موضوع بازگشت من به ایران متنفی شد و من برای همیشه در خارج ماندگار شدم
در ان تاریخ ؛خمینی زنده بود و اکثریت مردم ایران با جمهوری اسلامی همراه بودند و برای اینکه زنده دستگیر نشویم به تک تک ما سیانور داده بودند ولی هیجکدام از 12 کادر مخفی از سیانور استفاده نکرد ؛ چون به خودکشی اعتقادی نداشتیم
اغلب سئوال می شود که چطور شد كه دستگير نشدم ؟
اين بخاطر 14 سال کار مخفی_ حرفه ای و بکارگيری اين تجارب در عمل بود 6 سال قبل ازشورش 57 و هشت سال در جمهوری اسلامی بطور مخفی زندگی کرده بودم . در سال 58 خانه تیمی ما لو رفت و من دستگیر شدم
در زمستان سال 61 سازمان تصمیم گرفت که به موازات تشکیلات نیمه مخفی ؛ یک سازمان کاملا مخفی ایجاد کند ؛ منهم در رهبری این تشکیلات کاملا سری قرار گرفتم ؛ اما در تابستان سال 62 متوجه تعیفیب و مراقبت بسیار حرفه ای شدم و بعد تیمی درست کردم که تعقیب کنندگان خو را تعقیب می کردیم اینگونه بود که با نحوه کار تعقیب و مراقبت "سربازان گمنام " بگونه ای آشنا شدم که توانستم اولین کتابچه تعقیب و مراقبت و مقابله با پلیس سیاسی را نوشته که وسیعا در داخل و خارج منتشر شد،
اصولاً نحوه كار مخفی من با بقيه بچه‌ها فرق داشت در واقع "چریکی" زندگی می کردم. از اتومبيل و تلفن استفاده نمی‌کردم، ارتباطات با خانواده‌ام را کاملاً قطع کرده بودم و به هيج مکانی دو بار سر نمی زدم و ...
پليس سياسی در ان سالها در سه بعد کار می‌کرد: 1- جمع‌آوری اطلاعات از همه طرق و با استفاده از تمامی وسايل، 2- نفوذ در سطوح مختلف تشکیلات 3- شکار افراد کليدی و شکنجه سنگين و سيستماتيک برای کسب اطلاعات جديد و سپس تعقيب و مراقبت گسترده به منظور وارد کردن ضربه نهايي!
تشکیلات بشکل يك سيستم پيچيده عدم تمرکز اطلاعاتی سازماندهی شده بود . يک نوع فرهنگ ضداطلاعاتی حاکم بود و اگر کسی بدنبال اطلاعات اضافی بود خودبخود مورد شک ديگران واقع می‌شد، حتی اگراين شخص مسئول تشکيلات می‌بود، بدينگونه بود که در تهاجم گسترده سال 65 بخش ما سالم ماند و کسی دستگير نشد.
ساختار تشکیلات عمودی بود و هر کسی تنها یک ویا دو نفر را انهم با نام مستعارکه بطور مدوام تغییر می کرد را می شناخت -افراد گروه از هویت یکدیدگر اطلاعی نداشتند 3 خانه ها مخفی وجود داشت و خانواده مان از محل زندگی و کار مان بی اطلاع بودند
سخن پایانی : این درست است که تجربه تلخ انقلاب ۵۷ فاجعه آمیزترین و مصیبت بارترین سرنوشت را برای مردم ما رقم زد
.اما سوی دیگر واقعیت این بود که درست در فردای تاسیس رژیم نکبت اسلامی بخش عمده همراهان انقلاب به مخالفت با جمهوری اسلامی پرداختند و چندین و چند هزار نفر در این راه جان باختند و یا در حبس های طولانی مدت گرفتار امدند و اکثریت آنانی که زنده ماندند بتدریج از گفتمان ضد امپریالیستی _ خلقی فاصله گرفتند و به نقد های بیرحمانه ای از گذشته خود روی می آورند
. مهم این است که امروز ما چگونه فکر و عمل می کنیم ؟ ایا در کنار نسل های بعد از خود از جنبش ازادیخوانه مردمان ایران حمایت می کنیم؟
شخصا 30 سال است که از سازمان فدائیان کناره گرفته ام و به لحاظ فکری خودم را یک لیبرال دمکرات می دونم؛
آری صرفا 57 تی بودن ملاکی برای قضاوت یک نسل نیست.
زيرنويس :
اسامی ده نفر از کادرهای داخل برای شرکت در پلنوم وسيع (65) به تاشکند دعوت شده بودند.
منصور شوری‌ديانکی (اعدام) ـ جاسم خاکسار (ايران) ـ مطلع سراب (اعدام) ـ سلمان نجف زاده (خارج) ـ کيانوش توکلی (خارج) ـ علیرضا هاشمی(خارج) ـ طهماسب وزيری (خارج) ـ حميد منتظری (اعدام) ـ سعيد شمس (خارج) ـ احمد پورمندی (خارج).
یاد و نام جان باختگان گرامی باد/