თორრნიკე ნაროზაული - გვირილები

[@florence8449]

მიყვარხარ!

[@giorgitushishvili9721]

ბრავო თოკო,მშვენიალურია,ძალიან ძლიერი ფრაგმენტებია გულიდან ამოხეთქილი.

[@natodumbadze8299]

კარგია

[@magdashvangiradze5293]

გვირილები მიწა კოკი-სპირულ წვიმას ეფარება, მიწა ეფერება წვიმას კოკი-სპირულ, ჩვენ ჯერ ბავშვები ვართ ცასთან შედარებით და არ გვედარდება თუ არ მოგვისმენენ ფუყე თავთავებით ქარში მოარული ადამ (რა ვიცი და ალბათ) იანები, ვისი სიყვარულიც არის ოვალური ანდა ორალური... თავი მივანებოთ... მათაც თავისი აქვთ გზა და არჩევანი, თავად გადაწყვიტონ რა გზას აირჩევენ, როგორც, მაგალითად, ქუჩურ გარჩევებში ზოგ-ზოგიერთები ქალს რომ არ იმჩნევენ ისე ყველაფერი, ახლა, სულერთია... პაპის სურათივით - ცალთვალგატეხილი, სადაც სათვალე თუ სევდა უკეთია... ჩაიში ჩამბალი პურის ნატეხივით, ღუმელზე დაყრილი მზესუმზირასავით ცასაც შესძლებია ჩემი ატირება, როცა აივანზე კბილებს ილესავენ, რომმონელებული წვიმის ატილები. ჩვენ ჯერ ბავშვები ვართ დროსთან შედარებით, გვიყვარს პირველ თოვლზე კვალის დატოვება, როცა იანვარში ექსვზე შეღამებულ დღეებს ყავასა და წიგნებს ატოლებენ მაღალფარდოვანი სახის მოლბერტები, ბუხრის მიმდებარე ტერიტორიებზე, ჩვენ კი ზუსტად ვიცით - ერთი მომენტია მთელი ცხოვრება და მეტი არაფერი. ვინ რა გააკეთა თავში ასავარდნი, როცა ღმერთი კვდება გზაჯვარედინებზე, ჩვენ კი მივდივართ და იქვე ვასამარებთ, რომ არ გავაბრაზოთ ჯალალ ედ-დინები. რა გვჭირს, გეკითხები, ქუჩის კუთხეებში ძველბჩაბეტონებული ხალხის დასაცინი, ვისი ბაგეებიც ისე უხეშდება, როგორც გულები და ყველა გზას აცდენილ ბოროტ გამოხედვით შიშებს იფარავენ, როგორც ჩვენ ვიფარავთ ტკივილს ღიმილებით, როცა ბეღურები არსად მიფრინავენ, მაშინ ფრინდებიან ჩვენგან გვირილები. უკრავს დემიენი აშლილ როიალზე, გარეთ ისევ წვიმს და შიგნით ჭილაძეა, და აქ არ არსებობს, ძმაო, ორი აზრი, ზეცა კი არ ტირის - ყეფს და ილანძღება. მე შენ მიყვარხარ და ისე, სხვათაშორის, ვამბობ, რომ სიკვდილიც ვეღარ დაგვაშორებს.

[@ცირასათირიშვილი]

[@თამთაკოპალეიშვილი]

გზად ყაზბეგიდან თბილისისკენ 😄😄

[@marikunamari8512]

👍👍👍

[@elenetedoradze4487]

au teqsti dadet gtxovt

[@datomacharashvili5887]

გვირილები მიწა კოკი-სპირულ წვიმას ეფარება, მიწა ეფერება წვიმას კოკი-სპირულ, ჩვენ ჯერ ბავშვები ვართ ცასთან შედარებით და არ გვედარდება თუ არ მოგვისმენენ ფუყე თავთავებით ქარში მოარული ადამ (რა ვიცი და ალბათ) იანები, ვისი სიყვარულიც არის ოვალური ანდა ორალური... თავი მივანებოთ... მათაც თავისი აქვთ გზა და არჩევანი, თავად გადაწყვიტონ რა გზას აირჩევენ, როგორც, მაგალითად, ქუჩურ გარჩევებში ზოგ-ზოგიერთები ქალს რომ არ იმჩნევენ ისე ყველაფერი, ახლა, სულერთია... პაპის სურათივით - ცალთვალგატეხილი, სადაც სათვალე თუ სევდა უკეთია... ჩაიში ჩამბალი პურის ნატეხივით, ღუმელზე დაყრილი მზესუმზირასავით ცასაც შესძლებია ჩემი ატირება, როცა აივანზე კბილებს ილესავენ, რომმონელებული წვიმის ატილები. ჩვენ ჯერ ბავშვები ვართ დროსთან შედარებით, გვიყვარს პირველ თოვლზე კვალის დატოვება, როცა იანვარში ექსვზე შეღამებულ დღეებს ყავასა და წიგნებს ატოლებენ მაღალფარდოვანი სახის მოლბერტები, ბუხრის მიმდებარე ტერიტორიებზე, ჩვენ კი ზუსტად ვიცით - ერთი მომენტია მთელი ცხოვრება და მეტი არაფერი. ვინ რა გააკეთა თავში ასავარდნი, როცა ღმერთი კვდება გზაჯვარედინებზე, ჩვენ კი მივდივართ და იქვე ვასამარებთ, რომ არ გავაბრაზოთ ჯალალ ედ-დინები. რა გვჭირს, გეკითხები, ქუჩის კუთხეებში ძველბჩაბეტონებული ხალხის დასაცინი, ვისი ბაგეებიც ისე უხეშდება, როგორც გულები და ყველა გზას აცდენილ ბოროტ გამოხედვით შიშებს იფარავენ, როგორც ჩვენ ვიფარავთ ტკივილს ღიმილებით, როცა ბეღურები არსად მიფრინავენ, მაშინ ფრინდებიან ჩვენგან გვირილები. უკრავს დემიენი აშლილ როიალზე, გარეთ ისევ წვიმს და შიგნით ჭილაძეა, და აქ არ არსებობს, ძმაო, ორი აზრი, ზეცა კი არ ტირის - ყეფს და ილანძღება. მე შენ მიყვარხარ და ისე, სხვათაშორის, ვამბობ, რომ სიკვდილიც ვეღარ დაგვაშორებს

[@mariazarnadze8817]

^^^