Triomfantelijk op gras. Gerard van Heugten

Gerard van Heugten (RIP) over zijn grasbaantijd met zijspan;
Het grootste gedeelte van mijn carrière heb ik solo gereden en ik zou zelfs nooit aan het zijspanrijden zijn begonnen als mijn broer Cor niet van de ene op de andere dag zijn Triumph-Bonneville wilde verkopen. Ik was eigenlijk zo gecharmeerd van deze machine dat ik het verschrikkelijk zou vinden wanneer deze aan iemand buiten de familie verkocht zou worden.
Dus kocht ik hem maar.
Broer Cor was in de ‘65 en ‘66 met Hans van Campen met de Truimph grasbaankampioen van Nederland geworden, en ik zou al in mijn eerste jaar, de fakkel van hem overnemen.
Eerst met Harry Sportel toen stapte Hans van Campen in en later dat seizoen heeft ook Jopie Brouwer bij mij in de bak gestaan.
In 68 stapte Gerard Kroon in. Gerard bleek niet alleen een goede bakkenist, hij was ook nog eens erg technisch.
Zo bedacht hij een meeverend zijspanwiel, een voor de grasbaan uniek systeem.
Dat jaar zouden we niet alleen opnieuw kampioen worden, ik werd ook nog eens uitgeroepen tot Amersfoorts sportman van het jaar, iets waar ik erg trots op was.
De mooiste race uit mijn carriere heb ik gereden in 1968.
Het was een grasbaanrace in Stadskanaal met in de bak Gerard Kroon.
We reden in de finale als enige Nederlandse team in een deelnemersveld van Duitsers, Engelsen en Denen, gadegeslagen door meer dan 10.000 aanwezigen.
Onze wedstrijd werd tijdelijk uitgesteld omdat de tribunes niet bestand bleken tegen zo’n groot bezoekersaantal. Het wachten leek eindeloos te duren en na de zoveelste “sanitaire stop” was het zo ver.
De finale van het officieuze Europese kampioenschag zijspan-grasbaan.
Als laatste gingen we van start, en zo later bleek, ieder inhaalmaneuvre zou succes hebben.
Net voor de bocht terug naar drie en dan van de buitenkantbocht naar de binnenkant, en dan
door naar vier het rechte stuk op. Elke ronde wisten we zo minstens een combinatie voorbij te gaan. Uiteindelijk kwamen we slechts twintig centimeter te kort voor de overwinning, en ging het eremetaal met bijbehorende goudkleurige bloemenkranzen met de gebroeders Poulsen richting Denenmarken. (laatste beelden van de film)
Maar ook mijn meest ongelukkige moment heb ik met Gerard Kroon beleefd.
In Bieleveld, Duitsland brak het riempje van de helm van Gerard. Deze schoot voor zijn ogen net op het moment dat we op de eerste plaats lagen. Op het rechte stuk wilde hij zijn helm weer goed op zijn hoofd zetten, we raakte uit balans en sloegen op volle snelheid over de kop.
Bob Jensen, een Deen op een Norton Commando kon ons nog net ontwijken. Wat waren wij geschrokken en “de Heer” dankbaar dat we het er zonder kleerscheuren vanaf brachten.