Ռուբեն Հախվերդյան-Արտագաղթ

ԱՐՏԱԳԱՂԹ
Իմ ընկերները հեռանում են,
Եվ այս էլ որերորդ անգամ,
Հրավիրել մեզ մոռանում են
Հրաժեշտի վերջին օրվան:
Իմ ընկերներն են հեռանում,
Այնպե՜ս ծածուկ, այնպե՜ս թաքուն,
Ասես հանգուցյալի մոտից
Պահված գանձերն են գողանում:
Իմ ընկերները հեռանում են,
Որ էլ երբեք էլ ետ չգան,
Նրանց դեմքերն անհետանում են,
Նրանց դեմքերն արդեն չկան:
Նրանց ձայները դեռ հնչում են
Մանկության վառ գույների մեջ,
Նրանք կարծես թե ինձ կանչում են
Ճամփաների վրա անվերջ:
Իմ ընկերները հեռանում են,
Ինչպես թռչունների երամ,
Ժամանակի հետ բթանում է
Այն ցավը, որ նրանք չկան:
Այն ցավը, որ այսպես եղել է
Եվ լինելու է անպայման,
Որ հայրենիքը՝ դա երազ է,
Պստիկ հատված տարածության: