Wilcze Walentynki

Ruja u wilków odbywa się raz w roku. W naszej strefie klimatycznej jej apogeum przypada na połowę lutego, a trwa do końca miesiąca. Jednak przez całą zimę wilcze pary rodzicielskie intensywnie „randkują”. Mają już mniej obowiązków rodzicielskich, bo potomstwo z poprzedniego sezonu jest podrośnięte i nie potrzebuje stałego nadzoru. Młode co kilka dni podprowadzane są do nowej zdobyczy upolowanej przez rodziców i czasami przez starsze rodzeństwo, i tam są pozostawiane. Gdy w lesie leży śnieg, można natrafić na charakterystyczne ślady wilczych amorów, krople krwi rujowej i place zadeptanego śniegu. Są też liczne znakowania moczem oraz drapania na skrzyżowaniach leśnych dróg, pozostawiane przez parę rodzicielską, która regularnie patroluje terytorium, by odstraszyć intruzów i zagwarantować sobie prawo własności do zajmowanego obszaru i zasobów pokarmu.
Czas ten ma też swoją mroczną stronę. Dochodzi wtedy znacznie częściej do krwawych potyczek pomiędzy sąsiednimi wilczymi grupami, które okazują się śmiertelnymi wrogami, gdy stawką jest bezpieczeństwo i wyżywienie własnej rodziny. Wówczas najwięcej wilków ginie w sąsiedzkich potyczkach. Przeganiani są też nieostrożni wędrowcy zapuszczający się w głąb zajętych terytoriów. To istotny, naturalny czynnik śmiertelności wilków. Wynika z faktu, że żyją one w terytorialnych grupach rodzinnych, a odległość pomiędzy miejscami rozrodu poszczególnych grup musi być na tyle duża, by wiosną zapewnić bezpieczeństwo szczeniętom i dostateczną ilość pokarmu. Między innymi dzięki temu mechanizmowi liczba grup, a tym samym wilków, które bytują w danym kompleksie leśnym nie rośnie w nieskończoność. Konflikty z obcymi wilkami stanowią 51% naturalnej śmiertelności dorosłych wilków w Parku Narodowym Yellowstone.