Yunan Sinemasında Şiddet: Miss Violence: Film Kritik-2

Seslendirilen kritiğin metnine aşağıdan ulaşabilirsiniz. İyi dinlemeler.
.
"Yaşanmış bir olay üzerine filmi çekmiş yönetmen. Berlin’de intihar eden bir çocuk üzerine. Filmin belki de en dikkate değer soruşturması, 11 yaşındaki bir çocuk neden ve nasıl intihar eder sorusuydu. Burada bir çocuğun imgelemi üzerine düşünmek bize bazı ipuçları verebilir. Çocukluk döneminde hayalin genişliğine karşın, düşünceye çıkılamayışı yaşananların yarım bir muhakeme ile devam etmesini sağlıyor. Sezgisel bakışı, olan biteni adlandırıp anlamasına engel oluyor. Normallik algısı doğduğu yerde kuruluyor. Ve bir çıkış noktası bulamazsa yaşadıklarını bir şekilde içselleştiriyor. Birkaç defa denese de annesine dahi sesini duyuramıyor. Ama dışarıdan bir sözlü açılım, 11. yaş gününde bir çocuğu gözünü kırpmadan kendisini öldürmeye şartlayabiliyor. Çocukluk diyorum fakat ailenin büyük kızı bir anne olmasına rağmen hala bu çemberin dışına çıkamamış. Eleni’de de bu çocuksu ötesini düşünemeyişi görmek, büyük korkular ve şiddet ile bu daralmış korku-hayal dünyasında sıkışıp kalmış daha birçok farklı yaştan insanı da anlamaya yardımcı oluyor. Bu, toplumların birçok sorununda otoriteler altında sindirilmiş kişilerin bir türlü sesini yükseltemeyişi, ötesinin mümkün olduğunu dahi düşünemeyişi ile benzer bir problem noktasına çıkıyor.
Ama filme yaklaştığımızda bu kendi normaline sıkışmış imgelemin boyutlarını karakterlerde ne ölçüde görebiliyoruz sorusunu sormak gerekebilir. Filmde duygular çarpraşık ve çözülmüş. Bir o kadar da büyük bir hissizlik hakim. Fakat esas takıldığım nokta şu. Filmde alenen verilen aşırı travmatik durumlar seyircide şok atmosferi oluşturuyor, olaylardan ve aksiyondan gelen bir etki ile. Dolayısıyla filme içkin karakterlerle içselleştirilmiş bir duygunun sezimlenişi yok gibi görünüyor. Kardeşlerden biri intihar etmesine rağmen diğerlerinde bu büyük tepkiyi karşılayacak tutarlı bir reaksiyon görülmüyor. İntihar eden kıza ailesinde olan biteni anlatan kızın kendisi çok daha tepkisiz. Ailede en çok baş kaldıran kişi olmasına rağmen yaşadıkları büyük şiddeti, baskıcı bir aileye maruz kalmak gibi basit bir tepkiyle karşılıyor. Dolayısıyla daha filmin ilk sahnesinde bir şok etkisiyle seyirciye eline alan intihar olayı filmle bütünleşemiyor. Bu da filmde bir boşluk oluşturuyor. Karakterler sahici bir bütünlükte derinleştirelememiş ve yönetmen eğildiği soruna mesafeli kalmış görünüyor.
Örneğin açık tutulan veya kilitlenen kapılar kişilerle bir irtibat kurmuyor. Söylemsel olarak vurgulandığını görüyoruz daha çok. Veya kapı yerinden çıkarılıp kaldırılıyor. Bu oldukça aşina olduğumuz şeffaflık, gözetleme ve kapı irtibatı filme dahil olamamış sahne arası kalan kesitler gibi görünüyor. Bir yorumda zeki demirkubuz’un kapanmayan kapıları ile ilişkilendirildiğini okudum. Böyle bir benzerlik kurmak zor. Burada daha çok göndergesel ve eklenti bir sembolleştirme öne çıkıyor.
Filmin son sahnesi de filmle bütünleşmiyor. Kapı bu defa büyük anne tarafından kilitleniyor. Bu yeni bir otorite olarak yorumlanmış. Ben daha çok açık kapılardan doğan şiddetin aksi bir koruma güdüsüyle kapının kilitlenmesi olarak düşündüm. Hangi anlama geldiği fark etmez belki de. Sanatsal düşünsel bir sıçrayışa pek imkan vermeyen bir sonuçlanma ile bir kanaate ulaştırarak bitiyor film. Ağır travmatik durumlar seyirciye mesafesiz bir biçimde aktarılıyor, dolayısıyla olaya yüklenen duygu kaçınılmaz bir şekilde yaşatılıyor. Bu ağır etki altında filmdeki boşlukları görmek zorlaşıyor. Film önemli bir çıkış noktasından, bir erkin altında sıkışmış imgelemin boyutlarını düşündürebilecekken, parça parça olayların getirisi bir duygusal akışla bir kapanmaya gidiyor. Karakterlerin donuk yüzlerinde filmdeki ağır atmosferin eskisini taşımalarını beklesek de, filmdeki erkin değil yönetmenin komutlarında verilen rollere sıkışmış bir donukluk olarak da yorumlayabiliriz."
Ebrar Keskin.
#tenkid #missviolence #avranas #greece

[@muratcelik477]

Emeklerinize sağlık ❤

[@ebrarkeskin158]

teşekkürler hocam🙋