از تاج‌زاده تا شاه‌زاده در واقعیت و خیال

از تاج‌زاده تا شاه‌زاده در واقعیت و خیال
گزاره ی «از شاه‌زاده تا تاج‌زاده» چه می‌خواهد پیش بگذارد؟ آیا با ریختی دیگر از آرزواندیشی ی ایرانی و فرهنگ منحط انتظار روبه‌رو هستیم؟ کسانی که هم‌بسته‌گی گسترده‌ای میان منتقدان و مخالفان جمهوری اسلامی از تاج‌‌زاده تا شاه‌زاده را پیش کشیده‌اند، کجا ایستاده‌اند؟ چه می‌خواهند؟ و آن‌چه می‌خواهند، چه نسبتی با وامانده‌گی ی تاریخی ایرانیان در گذار از جمهوری اسلامی از یک‌سو و گذار از سنت از دیگرسو دارد؟ چه رشته‌ای این آرزو را به فربودها و واقعیت‌ها ی سیاسی در ایران ام‌روز می‌رسان؟
آیا در فرآیند دش‌وار گذار دمکراتیک در ایران ذهن جمعی ایرانی به «شعر» که در آن خبره است بازگشته و سیاست‌سرایی می‌کند؟ یا در این شعار تازه شعور سیاسی هم دیده می‌شود؟
آیا جریان‌ها ی منتقد و مخالف جمهوری اسلامی نیازمند یک خانه‌تکانی ژرف در میان هواداران خود هستند تا زمینه‌ها ی هم‌کاری و هم‌سویی با دیگران فراهم آید؟ یا نیروها ی مدعی جای‌گزینی در بنیادها از امکانات دماغی و سیاسی هم‌کاری با جریان‌ها ی هم‌آورد بی‌بهره‌اند؟ آیا نام‌آوران‌ پهنه ی سیاست شجاعت لازم برای ایستاده‌گی در برابر هواداران تندرو خود را هم دارند؟
و می‌توانند سرمایه‌ای را که دارند به هنگام خرج گذار دمکراتیک کنند؟ یا ما با گروهی متوهم و بدپندار روبه‌رو هستیم که برای سواری گرفتن از مردم حساب باز کرده‌اند؟
از شاه‌زاده تا تاج‌زاده آیا حکایت وامانده‌گی مردمانی است در گشودن کلاف درهم سیاست در ایران و‌ کوتاهی سقف کنش سیاسی پویا در آن یا داستان نشستن در کلاس تاریخ و تکاپو ی پرهیز از کمدی تکرار تاریخ؟
مردمان رنگارنگ ایران حقوقی دارند که باید رعایت شود؛ و گروه‌ها ی گوناگون منافع و خواست‌هایی که باید از مسیر حکومت دمکراتیک و تعادلات نماینده‌گی پی‌‌گیری شود. آیا کسانی که این انگاره‌‌ها را باد می‌کنند، هنوز و هم‌چنان می‌خواهند الگو ی انقلاب بهمن ۵۷ و برآمدن رهبری فره‌مند همانند روح‌الله خمینی را تکرار کنند؟
یا دریافت مناسبی از سیاست در میان است، و می‌خواهند هم‌آوردی‌ها ی سیاست را برای فردا و داوری مردم‌ بگذارند؟
از اتحادها ی ساخته‌گی (همانند منشور مهسا)؛ و رهبران ساخته‌گی (همانند کسانی که در کنگره ی جورج‌تان گردهم‌ آمدند و هنوز آشکار نیست این کارک از کجا کلید خورد! ) چه می‌توان آموخت؟
آیا ام‌روز باید در مورد زمین، قانون‌ها، و داوران بازی سیاست در آینده هم‌سو و هم‌نظر شویم، یا اختلاف‌ها ی سیاسی خود را هم باید حل کنیم؟
برای گذار دمکراتیک در ایران آیا ما نیازمند هم‌سویی و هم‌کاری بر سر اعلامیه ی گذار از جمهوری اسلامی ایران هستیم یا نیازمند یک قانون اساسی منسجم و همه‌پذیر؟
در گفت‌وگویی بسیار شنیدنی با مهرداد خوانساری که سیاست‌مداری کهنه‌کار و برجسته و مشروطه‌خواهی مدرن است، همه ی این پرسش‌ها و چالش‌ها را در میان گذاشته‌ام و پاسخ‌ها ی او را به پیش‌گاه شما آورده‌ام؛ مهرداد خوانساری در پهنه ی سیاست از کهنه‌کاران است، اما خوش‌بختانه خود را در گذشته و ‌کهنه‌ها زندانی نکرده است.
با مهربانی، پسند (و سابسکرایب) و بازخوردها ی خود این پرسش را روزآمدتر و‌ پاسخ‌ها را ژرف‌تر کنید.

[@user-bc9sr9iu9i]

درود بر اکبر کرمی وحمایتش از ملیتهای تحت ستم

[@user-wj1pd8jz5r]

ما در حال حاضر نیازمند بیانیه انحلال جمهوری اسلامی هستیم

[@dadbidad1322]

اگر فرض بر این باشد که شاهزاده رهبری گذار را شخصا یا با شراکت دو یا چند نفر دیگر بعهده بگیرد، باید هسته گروه رهبری ابتدا شکل گیرد و اعلامیه گذار ایران از ج. ا و اصول پایه ان صادر شود. پس از آن البته گروه رهبری می‌تواند گسترش یابد. بنظر من گروه هایی را که استالین ۸۰ سال پیش در ایران راه انداخت نمیتوان روشان حساب کرد گرچه راه باید برای انها باز باشد.

[@rostamdastaan8724]

Chap Stalinisti va chap hosayni (57) ham harf az democracy mizanand .😂

[@hamidahmadi7921]

گوزیدن از حرفهای تان بیشتر معنی داره