پاسخ به پرسش اینکه چرا نسل دوم مهاجر در داستان نویسی دغدغهی زبان دارند، از دید من این است که این نویسندهها برای مخاطب ایرانی نمینویسند، چون شاید تِم داستان شان مربوطه مهاجرت و افغانستان باشه فکر میکنند ایرانیها داستانهای نویسندگان افغانستانی را نمیخوانند.. برای همین اونها تلاش میکنند که از طریق زبان خود شان را به اصالت فرهنگی شان وصل کنند تا حد اقل برای خواننده افغانستان جالب واقع شود. البته آقای خاوری به یک بخشی از این پاسخ پرداخت. در نروژ ما ادبیات مهاجرت داریم.. یعنی کسانیکه تِم داستان شان مهاجرت است دیالوگها را با لهجهی مهاجرین مینویسند.