😊❤❤

Ξέρουμε ότι είναι πολλοί οι άνθρωποι που εντάχθηκαν ακόμα και απευθείας στις γερμανικές υπηρεσίες ασφαλείας, αστυνομίας και κατασκοπείας της Βέρμαχτ και των Ες-Ες. Σε αυτές εντάχθηκαν αρκετοί Έλληνες ως διερμηνείς, καταδότες ακόμα και βασανιστές. Στόχος τους ήταν να καταδίδουν άτομα αποκομίζοντας οικονομικό όφελος. Ήδη από τη δεκαετία του ’30 έχουμε μια γερμανική οικονομική εισβολή στα Βαλκάνια, αυτό έχει ως συνέπεια ένας μεγάλος αριθμός ατόμων να συνδεθεί με το γερμανικό κεφάλαιο και τη γερμανική οικονομία. Υπήρχαν γερμανικές εταιρείες, παραρτήματα, προμηθευτές, έμποροι. Όταν οι Γερμανοί μπήκαν στη χώρα και την κατέλαβαν πολλοί από αυτούς ήταν τα έμπιστα πρόσωπα, ήταν οι πρώτοι που συνέβαλαν στο άνοιγμα της οικονομικής συνεργασίας με τους Γερμανούς, δίνοντας το παράδειγμα στους υπόλοιπους. Αυτό το συναντάμε και στα πρακτικά των μεταπολεμικών δικών. Σε επίπεδο οικονομικής συνεργασίας έχουμε πράγματα που μας συνδέουν με το προπολεμικό παρελθόν. Σε επίπεδο συνεργασίας των Σωμάτων Ασφαλείας, η Χωροφυλακή κυρίως είχε μπολιαστεί με τον αντικομμουνισμό από τα τέλη της δεκαετίας του ’20. Ο πρώτος αμιγώς αντικομμουνιστικός νόμος, το περίφημο «ιδιώνυμο» το 1929, είχε ανοίξει τη διαδικασία θωράκισης του αστικού κράτους απέναντι στον κίνδυνο του κομμουνισμού. Μέσα στα χρόνια της Κατοχής οι άνθρωποι αυτοί θεώρησαν ότι συνεχίζουν απλώς το έργο που έκαναν και πριν, χωρίς να εξετάσουν ότι τα δεδομένα άλλαξαν, ότι βρισκόμασταν κάτω από ξένη στρατιωτική κατοχή. από το 1943, οπότε δημιουργείται η θέση του ανώτατου διοικητή των Ταγμάτων Ασφαλείας και της Αστυνομίας Ελλάδος, την οποία αναλαμβάνει ο εκάστοτε διοικητής των Ες-Ες στη Ελλάδα, τα ελληνικά τάγματα και σώματα ασφαλείας υπάγονται στη διοίκηση του εκάστοτε αντιστράτηγου, μπαίνουν στον κατοχικό μηχανισμό και οι Γερμανοί είναι αυτοί που τα εξοπλίζουν. Μετά τη συνθηκολόγηση και την αποχώρηση των Ιταλών δημιουργούνται τεράστια κενά σε θέματα ασφαλείας. Οι Γερμανοί δεν έχουν επαρκές προσωπικό να τα καλύψουν, γι’ αυτό βασίζονται στους Έλληνες συνεργάτες τους και βάζουν μπροστά τα ελληνικά τάγματα ασφαλείας.Δεν έχουν καμία σχέση με την τήρηση της τάξης, δεν διώκουν τους ποινικούς, κυνηγούν το πολιτικό έγκλημα, που τότε ήταν η αντιστασιακή δράση, που σχεδόν αποκλειστικά ερχόταν από τις εαμικές οργανώσεις. Οπότε τα Τάγματα Ασφαλείας, τον τελευταίο και με διαφορά πιο αιματηρό χρόνο της Κατοχής, πρωταγωνιστούν στις επιχειρήσεις στρατιωτικού και αστυνομικού τύπου που γίνονταν κατά των χαρακτηριζόμενων ως εαμικών συνοικιών, δηλαδή σε περιοχές όπου κατοικούσαν κυρίως οι πρόσφυγες του ’22, όπως η Κοκκινιά, η Καισαριανή, η Καλλιθέα, το Περιστέρι, ο Βύρωνας· εκεί γίνονται και τα μεγάλα μπλόκα της Κατοχής.μιλάμε για ένα φαινόμενο μεγάλης έκτασης, οι δωσίλογοι δεν είναι μια μικρή κατηγορία ανθρώπων. Δεν είναι μια μικρή μειοψηφία, κάποιοι ελάχιστοι είναι ένα πιο ευρύ φαινόμενο. Αυτό που προκαλεί τη μεγαλύτερη εντύπωση είναι η ένταση, η σφοδρότητα και το απίστευτο μίσος που είχαν.Είναι το πολύ δύσκολο κεφάλαιο των βασανιστηρίων που έκανε η Ελληνική Ασφάλεια ή η Χωροφυλακή. Όταν συνελάμβαναν αντιστασιακούς -γυναίκες ή άντρες, δεν έχει σημασία το φύλο-, ακολουθούνταν ένα σαδιστικό τελετουργικό θανάτου. Οι Γερμανοί, για να αποσπάσουν ομολογίες, βασάνιζαν για πολύ καιρό τα θύματά τους, όσα δεν έσπαγαν. Τα θύματα της Ειδικής Ασφάλειας πεθαίνουν ή την ημέρα της σύλληψης ή την επομένη, απλώς τους σκοτώνουν. Σε ιατροδικαστικές εκθέσεις βλέπει κανείς τι υφίστατο το σώμα πριν πεθάνει. Αυτό δεν έχει να κάνει με την απόσπαση της πληροφορίας αλλά με έναν καθαρό σαδισμό, αυτόν που δημιουργείται στο πλαίσιο ενός απύθμενου μίσους.Υπήρξαν και άνθρωποι που μπήκαν αναγκαστικά, ας πούμε κάποιος που γνώριζε γερμανικά και εργαζόταν απλώς εκεί δεν ήταν απαραίτητα συνεργάτης τους. Κάποιοι κατάφεραν να γλιτώσουν και κόσμο. Οπότε θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί στο πώς χειριζόμαστε το θέμα. Υπήρχαν άνθρωποι που πέρασαν στην απέναντι πλευρά μέσα από τα δίχτυα της μαύρης αγοράς, έτσι στρατολογήθηκαν στις γερμανικές ή ιταλικές υπηρεσίες. Είναι αρκετοί οι τρόποι, χωρίς να εξαιρούνται και ζητήματα προσωπικά - αυτό συμβαίνει περισσότερο στην επαρχία όμως. Πάντως, και οι τρεις κατοχικές κυβερνήσεις συνεργασίας δημιούργησαν ένα τεράστιο πλαίσιο ανομίας κι αυτό έδωσε το κίνητρο να συνεργαστεί κάποιος με τους Γερμανούς, γιατί ήξερε πως ό,τι και να έκανε, δεν θα λογοδοτούσε πουθενά.Έχουμε μια πολύ καλή έρευνα του Δημήτρη Κουσουρή πριν από μια δεκαετία σχετικά με το πώς χρησιμοποιήθηκε η δικαστική εξουσία από το ελληνικό κράτος για να αντιστρέψει πλήρως την πραγματικότητα, να ποινικοποιήσει την αντιστασιακή δράση και να αποποινικοποιήσει, να απαλλάξει και να αθωώσει αυτούς που συνεργάστηκαν με τους κατακτητές. Δεν είναι τυχαίο ότι οι Αθηναίοι και οι Αθηναίες εκείνης της εποχής αποκαλούσαν αυτά τα δικαστήρια, τα ειδικά δικαστήρια που έγιναν για τους δωσίλογους, «αθωοδικεία». Οι απαλλαγές ήταν μαζικές. Αρχικά, υπάρχουν απαλλακτικά βουλεύματα γι’ αυτούς που είχαν οικονομικές σχέσεις με τους Γερμανούς, οπότε αυτές οι υποθέσεις δεν έφτασαν στα δικαστήρια - αυτό ήταν το πρώτο φίλτρο. Σε μια δεύτερη φάση, όσοι έφτασαν στα δικαστήρια αθωώθηκαν, και αυτοί οι λίγοι που καταδικάστηκαν πήραν χάρη από αντίστοιχα συμβούλια ή τον βασιλιά. Αυτό που προκύπτει από την έρευνα είναι ότι στα δύο μεγαλύτερα δικαστήρια της χώρας, Αθηνών και Πειραιά, έχουμε δύο εκτελεσμένους ως συνεργάτες των Ες-Ες, που δεν ήταν καν ψηλά στην ιεραρχία.

Ο δωσιλογισμός είναι ένα φαινόμενο πανευρωπαϊκό και νομίζω ότι και στην Ευρώπη αυτά τα ζητήματα και οι δίκες έκλεισαν γρήγορα, δεν συνέβη μόνο στην Ελλάδα. Στην Ελλάδα, όμως, συνέβη με τον πιο ακραίο τρόπο. Είχαμε ατιμωρησία των συνεργατών και κυνηγητό των αντιστασιακών με μακροχρόνιες διώξεις. Συνέβη και σε όλη την Ευρώπη βέβαια, που ήταν κατεστραμμένη μετά τον πόλεμο και έπρεπε να ανασυγκροτηθεί, και μάλιστα πολύ γρήγορα. Οπότε οι μεταπολεμικές κυβερνήσεις επέλεξαν τη λήθη, να κρύψουν τις πληγές, για να ανοίξει η μεταπολεμική σελίδα της ειρηνικής Ευρώπης. Αν προσπαθούσαν να αποδώσουν δικαιοσύνη διεξοδικά, αυτό θα τράβαγε πολύ όχι μόνο στις αίθουσες των δικαστηρίων αλλά και στις κοινωνίες, που θα ταλανίζονταν για χρόνια από αυτό το ζήτημα. Υπήρξαν κάποιες παραδειγματικές τιμωρίες δωσίλογων, αλλά έκλεισαν στα γρήγορα όλα αυτά τα ζητήματα. Οι βεβαιότητες δεν βοηθούν, τα ερωτήματα βοηθούν, και είναι σημαντικό να έχουμε ανοιχτό μυαλό όταν προσεγγίζουμε αυτά τα γεγονότα. Ο πιο σωστός τρόπος είναι να σταθούμε έντιμα απέναντι σε αυτό το παρελθόν και να το δούμε κατάματα.

@@historialmagus8048 'Οπως είδαμε με τα μνημόνια και σε ελληνικό γυναικείο άγαλμα το μεσαίο δάχτυλο σηκωμένο σε όλα τα γερμανικά περιοδικά δεν μας έχουν ξεχάσει κι έχουν ανοιχτά τα θέματά τους μαζί μας. Μας δίνουν ανεμογεννήτριες και παίρνουν το λιγνίτη μας, πάλι εμείς τους θρέφουμε και το μυαλό τους είναι στη κλοπή. Τι να εκλογικεύσουμε ακριβώς, τι να συζητήσουμε ακριβώς, και τι να κατανοήσουμε; Και όχι, το τραύμα πάντα χάσκει ανοιχτό, οι γερμανοί το κρατάνε ανοιχτό.

@@ailafy Δυστυχώς όπως τα γράψατε έχουν τα πράγματα