ΔΕΜΕΝΗ ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΛΩΣΤΗ (Ταινία που απεικονίζει τη ΦΡΙΚΗ του εμφυλίου στην Ελλάδα του 1945)

Το 1945 σε ένα ορεινό ελληνικό χωριό ομάδες παρακρατικών τρομοκρατούν και δολοφονούν τους αριστερούς που δεν έχουν δηλώσει υποταγή. Ένας από αυτούς, ο νεαρός Λάμπρος, θα αναγκαστεί να βγει στο βουνό και, για να προστατέψει την οικογένειά του, θα ανοίξει ακόμη έναν κύκλο αίματος.
Στην αφετηρία του εμφυλίου πολέμου, μετά την υπογραφή της συμφωνίας της Βάρκιζας το ’45 και τον αφοπλισμό του ΕΛΑΣ, όταν οι αντιμαχόμενες πλευρές δεν είναι ακόμα ξεκάθαρες και οι δυναμικές παίζουν ένα άγριο παιχνίδι, ένα χωριό γίνεται πεδίο μάχης.
Ο Κώστας Χαραλάμπους αφιερώνει την ταινία στον πατέρα του και ο βιωματικός χαρακτήρας της αφήγησης είναι προφανής, όπως και στην οικογενειακή μνήμη κάθε Έλληνα, φυσικά. Το σκηνοθετικό όραμα είναι αυτό του ιστορικού έπους της Ελλάδας του εμφυλίου - τα ανοιχτά τοπία της ελληνικής υπαίθρου κάνουν τους ανθρώπους να μοιάζουν μικροί
Η ιστορία μας θα φέρει κοντά αυτά τα πρόσωπα και τον στενό τους πυρήνα και θα τα δέσει σε μια «κόκκινη κλωστή».
Τίτλος που παραπέμπει σε παραμύθι, ανάποδα γραμμένος, για να υποδηλώσει έναν εφιάλτη, ελληνικό και οικουμενικό, που ο σκηνοθέτης Κώστας Χαραλάμπους υπηρετεί αυστηρά (χωρίς μουσική και περιττολογίες) και προσηλωμένα σε μια ιστορική τραγωδία με ανυπολόγιστες συνέπειες - και με τη σκηνοθετική ψευδαίσθηση της αντικειμενικότητας, έστω και αν το φιλμ γέρνει κατά κάποιον τρόπο προς την πλευρά της Αριστεράς. Χωρίς να διαθέτει πάντα ίση δύναμη στις εικόνες του, η λιτότητα που επιλέγει στις σκηνές και η λακωνικότητα στις ερμηνείες ευνοούν την άποψη πως ο πόλεμος που ξεφεύγει από τον στενό του σκοπό και το χρονικό του πλαίσιο οδηγεί στην αποκτήνωση. Η ταινία καταλήγει σε μια αποτρόπαια, δυσβάσταχτη κλιμάκωση, θλιβερή υπενθύμιση της εθνικής ντροπής του Εμφυλίου.
Αμέσως μετά την υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας, ξεκινά ένα μεγάλο κύμα τρομοκρατίας σε ολόκληρη την ύπαιθρο, αλλά και μέσα στις πόλεις, από παρακρατικές συμμορίες και με την αρωγή, πολλές φορές, των κρατικών οργάνων εναντίον κομμουνιστών αλλά και ανθρώπων που είναι απλά δημοκρατικοί πολίτες, οι οποίοι μπορεί να μην έχουν καμία σχέση με το ΕΑΜ-ΚΚΕ. Η περίοδος αυτή έχει μείνει στην ιστορία ως αυτή της «Λευκής Τρομοκρατίας», η οποία ονομάστηκε έτσι λόγω των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών της. Η τρομοκρατία που ασκούν εναντίον μεγάλου μέρους του λαού οι διάφορες παρακρατικές συμμορίες, με τη συνδρομή κρατικών οργάνων, είναι το βασικό χαρακτηριστικό της περιόδου Φλεβάρης ’45-Οκτώβρης ’46. Ωστόσο, στηρίζεται σε μία άλλη μορφή Τρομοκρατίας, η οποία ασκείται σε πολιτικό επίπεδο από τους πολιτικούς εκφραστές της αστικής τάξης της χώρας, με την ανοχή των Βρετανών. Πρόκειται για τις κατάφορες παραβιάσεις που γίνονται όσον αφορά στην εφαρμογή της Συμφωνίας της Βάρκιζας εκ μέρους της επίσημης εξουσίας σε βάρος των υποστηριχτών του ΕΑΜ-ΚΚΕ και του συνόλου του δημοκρατικού κόσμου της χώρας. Οι παραβιάσεις αυτές σε όλα τα σημεία που καθόριζε η Συμφωνία αποτελούν μια ύπουλη μορφή τρομοκρατίας με επίσημη έγκριση και υποκίνηση-, καθώς κατά την άσκησή της δε χύνεται αίμα˙ δεν ασκείται δηλαδή ανοιχτά κάποια κλασική μορφή τρομοκρατίας, που έχει να κάνει με την άσκηση σωματικής βίας, δολοφονίας, κλπ. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, η Τρομοκρατία αυτή που ασκείται σε πολιτικό επίπεδο ονομάστηκε «Λευκή». Βέβαια, μπορεί να χαρακτηρίζεται «Λευκή Τρομοκρατία» και να μη σχετίζεται με τη σωματική βία, ωστόσο η άσκησή της είναι τελικά πολύ ύπουλη και -συνεπώς τα αποτελέσματά της ακόμη πιο σοβαρά, λόγω του ότι καθιερώνει ένα κλίμα ανοιχτών ή υποχθόνιων εκβιασμών, συνεχούς εκφοβισμού των λαϊκών μαζών και τρομοκράτησής τους ανοίγοντας, παράλληλα, το δρόμο για την ανοιχτή άσκηση τρομοκρατίας εναντίον των τελευταίων με φυσικούς αυτουργούς διάφορες παρακρατικές συμμορίες, δοσιλογικές οργανώσεις της περιόδου της Κατοχής που έμειναν ατιμώρητες, κοινούς εγκληματίες, που, χάρη στο αντιΕΑΜικό τους μένος, αξιοποιήθηκαν από παρακρατικούς και κρατικούς φορείς στην αντικομμουνιστική σταυροφορία τους, κ.ά. η ένταση, μάλιστα, της Τρομοκρατίας συνεχώς μεγεθύνεται όσο περνούν οι μήνες μετά τη Βάρκιζα, γεγονός που οφείλεται στην όλο και μεγαλύτερη αποφασιστικότητα που δείχνει ο αστικός κόσμος να αποδυναμώσει το ΕΑΜικό κίνημα. Η «Λευκή Τρομοκρατία» κορυφώνεται στις 31 Μάρτη 1946, όταν οι ίσως πιο σημαντικές της μεταπολεμικής ιστορίας εκλογές που πραγματοποιούνται, υπό πολύ ιδιαίτερες, συνθήκες χαρίζουν στις δυνάμεις της Εθνικοφροσύνης την κοινοβουλευτική αυτοδυναμία, που χρειάζονταν, προκειμένου αναδειχθούν στον κυριότερο ρυθμιστή των πολιτικών εξελίξεων στη χώρα, που θα νομιμοποιούσε με τη στάση του τη μέχρι τότε επικρατούσα κατάσταση.
Όλο αυτό το σκηνικό σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο στήνεται με πολύ προσοχή και μελετημένα από τους Βρετανούς «συμμάχους» και το σύνολο του παλαιού πολιτικού κόσμου με σκοπό την πολιτική τους επικράτηση και πάλι, μετά τις εκτροπές που επέφεραν στις αστικές πολιτικές δομές της χώρας η δικτατορία του Μεταξά και η Κατοχή.