Ludzie się zachwycają nad oryginalnym dubbingiem, ale w porównaniu z Kolbergiem brzmi jak amatorskie nagranie.

1:15 Gorillaz jest jak

You are indeed family...

🎉😢🎉🎉🎉🎉🎉🎉🎉🎉🎉🎉🎉🎉🎉🎉🎉🎉🎉🎉🎉🎉🎉🎉🎉🎉🎉

Złoto ❤

Pamietam z Dungeon Kepper 😊 Swietny lektor.

3:00 GIŃ!

tyle lat i wciąż nie ma godnego następcy...

a można prosić o tekst?

fajny głos jednak postać do dupy słaby jak cholera ni to wojowni,mag czy złodziej.

Słaby dubbing.

Najsilniejszy mag w grze.

To jest po prostu niepojęte, jak musiał wyglądać proces dubbingu tej gry. Pomijając geniusz samej fabuły, to dialogi są tak żywe, że czujesz jakby te postacie stały tuż obok. Ile pasji musiał przyjąć mikrofon który to wszystko nagrywał. BTW moje top3 postaci: Minsc, Haer'dalis, Keldorn.

Doskonały głos! Pewny siebie, przekonujący, a jednocześnie skrycie "szalony" czysta poezja.

sztuczna nędza w porównaniu do Davida Warnera..

Lyall Vallyall

Świetna rzecza jest fakt, iż po zmianie w Sarevoku ma on inne rady. Widać jego przemianę.

W oryginale głos podkładał David Warner, genialny aktor horrorów klasy B i nie tylko. Świetnie dobrano Kolbergera pod tę rolę.

Piękne ale czy Tomek tak chciał

Tiax z jedynki obok Jana z dwójki to najśmieszniejsi bohaterowie.

Jan Kobuszewski [*] - Nie zapomnij mnie wskrzesić 😔

Podbijanie Korgana do Mazzy jest epickie :D. Ogólnie Korgan to mój ulubiony towarzysz w BG2.

Dodasz Quayle'a z BG1 i Keldorna z BG2?

Nigdy nie miałem go w drużynie szczerze mówiąc. Tak samo Quayle'a. Muszę w końcu kiedyś spróbować zagrać taką nietypową drużyną.

K. Kowalewski [*] 06.02.2021 Piękny dubbing

Jan jest fajny bo neutralny więc może być w każdej drużynie :)

Swietnie, wspaniale, gratuluje wykonania :)

-Mój Topór jest cholernie napalony - 😂

Wi­lia­mo­wi Ho­rzy­cy 1 Na sta­cji Chan­dra Unyń­ska Gdzieś w mor­do­bij­skim po­wie­cie, Te­le­gra­fi­sta Piotr Płak­sin Nie umiał grać na klar­ne­cie. Zda­rze­nie bła­he na po­zór, Nie­war­te aż po­ema­tu, Lecz w kon­se­kwen­cjach się sta­ło Głów­ną przy­czy­ną dra­ma­tu. Smut­ne jest ży­cie... Zdra­dli­we... Cza­sem z naj­błah­szej przy­czy­ny Spla­ta się w ci­chą tra­ge­dię, W cięż­kie cier­pie­nie - bez winy. Spla­ta się tak nie­spo­dzia­nie, Jak sza­re szy­ny ko­lei, W roz­pacz bez­sil­ną, w tę­sk­no­tę, W bez­brzeż­ny ból bez­na­dziei. Jak od­cho­dzą­ce po­cią­gi, Jest jed­no­staj­ne, co­dzien­ne, Jak dzwon­ki trzy, wy­bi­ja­ne W słot­ne zmierz­cha­nia je­sien­ne... Przez okno spoj­rzy się cza­sem W szlak dróg że­la­znych da­le­ki, Dłoń­mi się czo­ło po­de­prze I łza­mi zaj­dą po­wie­ki 2 Otóż przy jed­nym z tych okien, Przy apa­ra­cie Mor­se­go, Sie­dział Piotr Płak­sin i - tę­sk­nił, A nikt nie wie­dział, dla­cze­go. Ani Iwan Pa­ra­gra­fow, Ka­sjer na sta­cji, chłop z du­szą (Ten co się ze­szłej je­sie­ni Żenić miał z pan­ną Ka­tiu­szą). Ani Włas Fo­mycz Za­poj­kin, Tech­nik, co ma już mie­sięcz­nie Prze­szło sto ru­bli (bo umie Na­czal­stwu kła­niać się wdzięcz­nie). Ani Ilja Sło­no­moś­kin, Młod­szy kon­tro­ler na sta­cji, Co gwał­tem chce do miej­sco­wej Wci­snąć się ary­sto­kra­cji. Ani na­resz­cie nie wie­dział Sam pan na­czel­nik Ru­bleń­ko, Pro­ko­fij Alek­san­dro­wicz, Co wy­pić lu­bił "ma­leń­ko". A je­śli sam za­wia­dow­ca - Fi­gu­ra zna­na w po­wie­cie - Nie wie, to chy­ba nikt wię­cej Nie może wie­dzieć na świe­cie! 3 A jed­nak były oso­by, Któ­re wie­dzia­ły co nie­co: "Szer­sze lia fam" po­wia­da­ły, Czy­li za spraw­ką ko­bie­cą. Wie­rzyć po pro­stu nie chcia­łem, Choć ni War­wa­ra Paw­łów­na (Kon­duk­to­ro­wa) mó­wi­ła, Że to przy­czy­na jest głów­na. Mó­wi­ła w wiel­kim se­kre­cie, Że to jest oczy­wi­sta: Że się w kimś ko­cha na sta­cji Piotr Płak­sin, te­le­gra­fi­sta. Świę­te ugod­ni­ki boże! Ba­tiusz­ki! Co za zda­rze­nie?! Ko­góż to ko­cha Piotr Płak­sin? Ta­nie, Ani­sję czy Żenię? Olgę? Aw­doj­tę? Na­sta­zję? Wie­rę? Aniu­tę? Na­ta­szę? Może Ma­ry­ję Paw­łów­nę? Może Sie­mio­no­wą Ma­szę? - Kogo? Tę Po­lkę z bu­fe­tu?! Ho­spo­di! Świat się prze­krę­cił! ... A Płak­sin sie­dział przy oknie I tak jak zwy­kle się smę­cił. 4 Na sta­cji Chan­dra Unyń­ska, Gdzieś w mor­do­bij­skim po­wie­cie, Tech­nik, Włas Fo­mycz Za­poj­kin, Prze­pięk­nie grał na klar­ne­cie. Cza­sem tak smęt­nie, jak gdy­by Tra­fił go żal naj­strasz­niej­szy... A wte­dy gry­wał prze­cią­gle: "Ostat­ni dzio­nek dzi­siej­szy..." Cza­sem prze­ślicz­nie i słod­ko, Ja­koś ła­god­nie i czu­le; A cza­sem dzi­ko, we­so­ło: O sa­mo­wa­rach i Tule. A pan­nie Ja­dzi z bu­fe­tu Ser­ce z wzru­sze­nia aż mięk­nie, Szep­tał czę­sto: "Włas Fo­mycz, Pan gra tak cud­nie... tak pięk­nie..." A tech­ni wąsa pod­krę­ca I oczkiem zdrad­nie jej miga: "Jej-Bogu, głup­stwo zu­peł­ne, To dla was, pan­na Ja­dwi­ga!" Ach, wzdy­cha Ja­dzia do graj­ka, A gra­jek zwod­nie jej ka­dzi, I wzdy­cha jesz­cze Piotr Płak­sin Do Ja­dzi ślicz­nej, do Ja­dzi... 5 Wi­cher po polu się tłu­cze, Hu­czy za oknem za­wie­ja, Włas Fo­mycz gra ża­ło­śli­wie: Och, żal mi cie­bie, Ras­sie­ja! Śnieg pada gę­sty i gru­by, Wiatr w szpa­ry okien za­wie­wa, Pan­na Ja­dwi­ga, jak co dzień, Po­dróż­nym wód­kę na­le­wa. Sro­ży się mróz trza­ska­ją­cy, Dresz­czem przej­mu­je do ko­ści, Sie­dzi Piotr Płak­sin i pi­sze, List pi­sze o swej mi­ło­ści. Pi­sze Piotr Płak­sin do Ja­dzi, Że jej po­wie­dzieć nie umie, Więc bła­ga w li­ście cho­ciaż­by: Nie­chaj go Ja­dzia zro­zu­mie! Pi­sze, że ko­cha ją daw­no, Jeno po­wie­dzieć jej nie śmiał, O ta­jem­ni­cę ją pro­si, Aby Włas Fo­mycz się nie śmiał. Pi­sze ser­decz­nie, mi­ło­śnie, Że ko­cha, ma­rzy, wspo­mi­na! I łzy spa­da­ją na pa­pier Te­le­gra­fi­sty Płak­si­na. 6 Jest smut­ne okno na sta­cji, Skąd wi­dać pola da­le­kie, Skąd wi­dać szy­ny, po­cią­gi I trzy drze­wi­ny ka­le­kie. Skąd wi­dać lu­dzi, co jadą W da­le­kie smut­ne po­dró­że, Skąd wi­dać je­sień ro­syj­ską I sza­re nie­bo - hen, w gó­rze... I jest nie­zmier­na tę­sk­no­ta, I żale sta­re, ba­nal­ne, I oczy bar­dzo da­le­kie, I sło­wa, sło­wa że­gnal­ne... Ach, ser­ce bied­ne, wzgar­dzo­ne! Ach, oczy śmiesz­nie pła­czą­ce! O, łka­nia w noce bez­sen­ne! O, łzy mi­ło­ści go­rą­ce! "Nie dla mnie pan, pa­nie Płak­sin, Dla mnie Włas Fo­mycz, ar­ty­sta Z du­szą po­ety ma­rzą­cą. A pan co? - Te­le­gra­fi­sta!" Czy­ta Piotr Płak­sin i my­śli: "Po co ja komu na świe­cie!" I my­śli jesz­cze: "Jak ślicz­nie Włas Fo­mycz gra na klar­ne­cie..." 7 Na sta­cji Chan­dra Unyń­ska, Przy sa­mym pło­cie cmen­tar­nym, Jest grób z ta­blicz­ką drew­nia­ną, Z krzy­ży­kiem ma­łym i czar­nym... A na ta­blicz­ce jest na­pis: "Du­szo po­bo­zna i czy­sta, Po­módl się... Leży w tym gro­bie Piotr Płak­sin, te­le­gra­fi­sta"

Petarda xD Boberek też Miazga :D

To chyba najlepszy czarny charakter, no i ten głos, bardzo pasuje. Cieszę się że żyłem w tych czasach by ograć Baldur's Gate w obsadzie Fronczewskiego, Kownackiej i właśnie Kolberga.

ale to jes dobre

Ten głos jest zajebisty, kojący, sympatyczny pasuje do barda jak nic.

Pozdrowienia z Rosji. Masz rosyjski dubbing 2014 roku? Ja długo szukam to

Pora na reinstall żeby znowu posłuchać, podobnie jak wielu innych których już nie ma z nami.

Znałem Jana Kobuszewskiego tylko z BG2, a wczorajsza wiadomość i tak wywołała u mnie smutek i pewnego rodzaju pustke... Na szczęście będziemy go słyszeć w grze, także pamiętajcie udać się do dzielnicy rządowej ;)

spokój jego duszy. rzepy ! rzepy ! dajcie rzepy ! [*]

Zmarł Jan Kobuszewski (1934-2019), głos Jana Jansena... R.I.P.

cześć jego pamięci, Jan Kobuszewski , będzie mi go brakować...

3:46, 4:10, 5:52

Dzięki. W grudniu 2000 dostałem w swoje ręcę pudełko z kolekcjonerską edycją BG2 (grę zamówiłem w przedsprzedaży). Rety, ile to było grania... prawie dwa miesiące z życia. Do dzisiaj mam te 6 płyt CD i jak słyszę bluzgającego Korgana to robię się młodszy dwie dekady. Kultowa gra, obłędna lokalizacja.

Świetnie odczytane!!

Yep, the voice fits!

Nieprawdopodobny aranż.

Niczego się nie boję !