+1

Jaet, przynajmniej ja mam

Opowiadanie pochodzi z tomu "Cyberiada" i jest mi ono bodaj ze wszystkich tam zamieszonych, najbliższe. Już ponad dekadę temu znalazłem się bowiem w sytuacji tak opłakanej, że tzw. "przyjaciele" popatrywali na mnie jak już "au found" na osobę dla której nie ma nadziei. Przy tym ich współczucie jawiło mi się jako coś nad wyraz wstrętnego. Cóż rzec? Rychło moja sytuacja zaczęła się, początkowo powolutku, lecz potem już zdecydowanie zmieniać na lepsze. Poradziłem sobie z problemami sam, bez niczyjej pomocy. I do tej pory pamiętam, że jednym z impulsów w owej rozpaczliwej sytuacji, który odwiódł mnie od najgorszego, było to zacne opowiadanie, którego już do końca mych dni nie zapomnę. No chyba, że zacznę popadać w demencję :) Pozdrawiam serdecznie.

Jest 💀💀💀