Dit laat maar weer eens zien wat er allemaal mis kan gaan bij de beoordeling van mensen met een arbeidsbeperking. Jouw ervaring illustreert hoe een rigide systeem, waarin vooral juridische regels leidend zijn, voorbij kan gaan aan de unieke situatie en de daadwerkelijke behoeften van een individu. Het is schrijnend om te lezen dat je 20 jaar lang tussen wal en schip hebt gezeten, terwijl je duidelijk hebt laten zien dat je wil werken en een passende ondersteuning verdiende. De frustratie en pijn die dit met zich meebrengt, zijn helaas voor veel mensen met vergelijkbare uitdagingen herkenbaar. Ik ben van mening dat het tijd is voor een fundamentele herziening van ons sociale vangnet. Een systeem waarbij mensen zoals jij op een eenvoudige manier de mogelijkheid krijgen om (deels) te werken, zonder dat elke verdiende euro direct van de uitkering wordt gekort of dat het recht op die uitkering in gevaar komt. Een oplossing zou kunnen zijn om een regeling te introduceren waarbij mensen met een uitkering alles wat zij extra verdienen bovenop hun uitkering mogen behouden, maar daarover een verhoogd belastingtarief betalen. Zo blijft het bestaansminimum gegarandeerd, terwijl elke extra inspanning wordt beloond. Op die manier kan er zowel financiële zekerheid zijn als ruimte om bij te dragen aan de samenleving, zonder dat er angst bestaat voor verlies van rechten of inkomsten. Dit zou niet alleen de autonomie en het welzijn van mensen zoals jij vergroten, maar ook de werkdruk op instanties zoals het UWV verminderen. Jouw verhaal benadrukt hoe dringend het nodig is dat we een menselijker en flexibeler systeem ontwikkelen dat niet alleen kijkt naar de regels, maar vooral naar wat iemand echt nodig heeft om een waardevol leven op te bouwen. Dank je wel dat je dit deelt, want dit soort ervaringen verdienen meer aandacht en actie. Ik hoop dat jouw situatie een wake-up call is voor beleidsmakers om dit soort obstakels voorgoed uit de weg te ruimen.

@@Max-bh1pl fijn om je goede inhoudelijke reactie te lezen, doet me goed. Het leven was een stuk gemakkelijker geweest als destijds meer gekeken was naar mijn biografie en dan de zaak nog eens te bekijken. Ik had een goede diagnose liggen. En juist ik wilde niets liever dan gewoon meedraaien. Let wel de regeling banenafspraak was er ook nog niet. Met de oude wajong had ik in ieder geval een redelijk loon bij elkaar kunnen schrapen. Want je zit met die uren beperking. Ik heb het 3 keer uit nood aangevraagd maar ze gaan weer terug naar dat eerste moment. (ik was toen nog vol vertrouwen in instanties en dacht niet aan een advocaat)Je leert er wel beter mee omgaan maar je hebt toch iets chronisch.

We moeten voorzichtig zijn en beseffen dat wat in decennia is opgebouwd, niet zomaar kan worden afgebroken. Hoewel er ruimte is voor verbetering, functioneren veel zaken goed. Het idee om "de bezem er eens flink door te halen" klinkt aantrekkelijk en daadkrachtig, maar leidt in de praktijk vaak tot het afbreken van waardevolle structuren die later, vaak met hoge kosten, opnieuw moeten worden opgebouwd. Een treffend voorbeeld hiervan is de bezuiniging op Defensie in 2011. Nederland besloot toen zijn tankbataljons op te heffen en de Leopard 2-gevechtstanks te verkopen om financiële redenen. Dit besluit resulteerde in een verlies van militaire capaciteit en expertise. Inmiddels heeft Nederland besloten opnieuw 46 Leopard 2A8-tanks aan te schaffen om deze capaciteit te herstellen. Deze herinvestering is niet alleen kostbaar, maar onderstreept hoe het afbreken van bestaande structuren zonder inzicht in lange-termijngevolgen kan leiden tot problemen die later duur moeten worden opgelost. Dit patroon is herkenbaar in andere sectoren. Zo leidde de afschaffing van sociale werkplaatsen in Nederland ertoe dat veel mensen met een arbeidsbeperking zonder passend werk kwamen te zitten. De sluiting van verzorgingshuizen creëerde een tekort aan zorg voor kwetsbare ouderen. In het Verenigd Koninkrijk veroorzaakte de privatisering van sociale huurwoningen een woningcrisis, terwijl in Nederland de centralisatie van ziekenhuizen de toegang tot zorg in plattelandsgebieden ernstig heeft beperkt. Deze voorbeelden laten zien dat rigoureuze hervormingen zonder grondige planning en een goed begrip van de lange-termijngevolgen vaak meer schade aanrichten dan vooruitgang boeken. Het opnieuw opbouwen van wat is afgebroken, blijkt niet alleen financieel kostbaar, maar ook maatschappelijk schadelijk. Verandering vraagt daarom om een zorgvuldige en doordachte aanpak: verbeteren waar het nodig is, maar behouden wat werkt. Alleen zo voorkomen we dat waardevolle structuren worden vernietigd die later opnieuw opgebouwd moeten worden.

Dat dat kan vreemd, want je mag dan geen arbeidsvermogen hebben gehad, dus uitval op uitzending denk ik aan?

Ik heb ook vermoeidheidziekte maar krijg geen uitkering.

@@Postman-wx9rr Tics zijn niet raar. Die horen bij een ticstoornis zoals tourette syndroom.

Ik begrijp dat dit soort situaties frustrerend kan overkomen, vooral als je hard werkt en het gevoel hebt dat anderen hiervan profiteren. Tegelijkertijd is het belangrijk om te beseffen dat een situatie er voor de buitenwereld anders uit kan zien dan hoe iemand het daadwerkelijk ervaart. Dat iemand zich voor een interview kan opdoffen en even sterk overkomt, betekent niet automatisch dat hij of zij structureel kan werken. Veel mensen met (chronische) beperkingen hebben onzichtbare aandoeningen die hun functioneren ernstig kunnen belemmeren, ook al lijkt het aan de buitenkant niet zo. Het is goed dat de overheid probeert mensen met gezondheidsproblemen te ondersteunen, al kan het beleid altijd beter worden afgestemd om zowel rechtvaardigheid als efficiëntie te waarborgen. Misschien kunnen we in plaats van oordelen over individuele situaties het gesprek aangaan over hoe we het systeem kunnen verbeteren voor iedereen.

@@Max-bh1pl Dat is een politiek correct statement waar vrijwel iedereen het mee eens kan zijn. Maar de praktijk is anders. De marginale belastingdruk in Nederland is veel te hoog. De directe oorzaak is natuurlijk de omvang van onze verzorgingsstaat. En de Wajong is een treffend voorbeeld. Het systeem laat namelijk ruimte voor situaties waarin iemand simpelweg kan aangeven zich niet goed te voelen of geen perspectief meer te zien. Als een arts dat niet kan weerleggen, wordt die persoon afgekeurd. Ik vermoed dat er duizenden, zo niet tienduizenden, van dit soort gevallen zijn. En dan hebben we het alleen nog over de Wajong. Dit is dan ook een typisch voorbeeld waarbij de dame in kwestie beweert allerlei dingen te voelen, enig fysiek bewijs ontbreekt. Het enige wat wij kunnen constateren is dat ze, als het moet, prima voor de dag kan komen. Ondertussen word ik als arbeider volledig uitgeknepen. Dit soort gevallen, in combinatie met de alsmaar groeiende vergrijzing, toont aan dat de verzorgingsstaat onhoudbaar is. Ik weet niet wanneer het gaat klappen, maar er komt een moment dat arbeidersklasse het simpelweg niet meer kan dragen. Het is onvermijdelijk.

​@@martijnhendriks6659 Het feit dat het iemand mogelijk met de nodige inspanningen lukt om voor 1 uurtje goed voor de dag kan komen, wil absoluut niet zeggen dat iemand dit consequent dag in dag uit vol kan houden. Hetgeen bij een reguliere baan wel verwacht wordt. Het is niet zeldzaam dat mensen met dit soort problematiek na een dergelijke prestatie (zoals 1 hooguit 2 uur filmen) een aantal dagen -zo niet een week- nodig hebben om te recupereren.

@@martijnhendriks6659 Ik begrijp de frustratie die je beschrijft, zeker als je ziet hoeveel belasting werkenden betalen en hoe groot de druk van de verzorgingsstaat kan voelen. Het lijkt soms alsof het systeem meer ruimte biedt aan misbruik dan aan eerlijkheid, en dat kan frustrerend zijn. Je zorgen over de houdbaarheid van het systeem zijn legitiem en verdienen een serieuze discussie. Regelingen zoals de Wajong zijn inderdaad een goed voorbeeld van hoe ingewikkeld dit vraagstuk is. Ze zijn ontworpen om mensen met beperkingen een bestaansminimum te bieden en hen, waar mogelijk, te ondersteunen bij re-integratie. Maar ik begrijp dat het moeilijk is om begrip op te brengen wanneer je situaties ziet waarin het systeem, op het oog, onterecht lijkt te werken. Medische beoordelingen schieten soms tekort, vooral bij aandoeningen die minder zichtbaar zijn. Dat kan leiden tot wantrouwen, en het gevoel dat de kosten op jouw schouders terechtkomen versterken. Maar we moeten voorzichtig zijn om individuele gevallen, zoals die van Robin van Soest, niet als symbool te gebruiken voor bredere problemen. Het beoordelen van iemands werkcapaciteit is complex, zeker bij mentale of onzichtbare beperkingen. Wat aan de buitenkant lijkt op "geen zin" of "geen klachten" kan in werkelijkheid een serieuze belemmering zijn. Dat maakt het systeem niet perfect, maar het alternatief - deze mensen zonder steun laten - zou op lange termijn voor iedereen schadelijker zijn. De belastingdruk is enorm, de vergrijzing zet het systeem onder druk, en het huidige beleid werkt soms niet zoals bedoeld. Dit vraagt om een herziening, waarbij technologie en innovatie een sleutelrol kunnen spelen om arbeidsparticipatie voor mensen met beperkingen toegankelijker te maken. Dure, bureaucratische re-integratietrajecten en loonkostensubsidies werken vaak maar beperkt. In plaats daarvan zouden we moeten inzetten op meer keuzevrijheid en maatwerk, zodat mensen met beperkingen hun arbeid kunnen aanpassen aan wat voor hen haalbaar is. Zo benutten we hun talenten beter en maken we het systeem eerlijker, zowel voor hen als voor werkenden. Stel je voor dat iemand met een uitkering op een eenvoudige manier de mogelijkheid krijgt om (deels) te werken, zonder dat elke verdiende euro wordt gekort op de uitkering of dat het recht op een uitkering direct in gevaar komt. In plaats daarvan zouden zij over het geld dat zij bovenop hun uitkering verdienen een extra hoog belastingtarief kunnen betalen. Op die manier behouden zij altijd een bestaansminimum, terwijl ze tegelijkertijd een aanzienlijke bijdrage leveren aan hun eigen zekerheid én de verzorgingsstaat. Een constructieve benadering zou zijn om gezamenlijk te zoeken naar oplossingen die niet alleen de solidariteit versterken, maar ook de efficiëntie en eerlijkheid binnen het systeem verbeteren. Dit is geen eenvoudig debat, maar het vraagt om een bredere en meer analytische aanpak die verder reikt dan het gebruik van individuele voorbeelden.

Ja door gekke regels

Je bent er zó vanaf! Gewoon één telefoontje naar het uwv dat je ervan afziet!

@@john23-q9c ik krijg een beroerte door jouw comment proberen te lezen…

Het vermogen van mensen om te werken kan niet worden beoordeeld op basis van hoe zij zichzelf verbaal uitdrukken in een televisiereportage. Verbale communicatie is slechts één aspect van iemands vaardigheden en biedt onvoldoende inzicht in hun andere mogelijkheden en beperkingen.

@@Max-bh1pl is dit van chat gpt? Ik zeg toch niks verkeerds? Ffe een stuk tekst eruit klappen omdat ik iets reageer?

@@AA-xm7rt Nee dat is niet van chat gpt. Het is nogal generaliserend en kort door de bocht om te stellen dat ze "geen stress kan hebben." Deze uitspraak suggereert dat ze klachtenvrij zou zijn als ze werk zou doen met een lage werkdruk of weinig stress. Stress is echter een zeer breed begrip dat verschillende dimensies omvat, zoals sociale, fysieke, emotionele of mentale belasting. Wat voor de ene persoon stressvol is, kan voor een ander juist motiverend werken. Daarom is het belangrijk om terughoudend te zijn met het trekken van dit soort conclusies en voorzichtig met het doen van dergelijke uitspraken, hoe goedbedoeld ze ook zijn.

@Max-bh1pl Ik heb zwaar spijt te hebben gereageerd.

@@AA-xm7rt Nergens voor nodig, al doende leert men. Zolang we een beetje respectvol blijven, kunnen we op deze manier ook van elkaar leren.

Die kunnen t best kijken of ze ergens voor 0 uren kunnen werken want dan zit je nergens aan vast en als het dan klikt dan kun je vaak meer werken en zomiet kan de werkgever je vrij weinig verplichten.

@@AA-xm7rt Een nulurencontract werkt vaak maar in één richting. De werkgever verwacht dat je beschikbaar bent wanneer hij je oproept. Als je echter vaak niet beschikbaar bent, loop je het risico dat je minder vaak wordt opgeroepen. Bovendien kan het extra inkomen dat je verdient met een nulurencontract problemen opleveren met je bijstandsuitkering of UWV-uitkering. Hoewel het inkomen theoretisch verrekend zou moeten worden met je uitkering, gaat dit in de praktijk niet altijd goed. Dit kan ertoe leiden dat je uitkering wordt stopgezet als je te veel werkt, wat onacceptabel is wanneer je slechts een nulurencontract hebt.

@Max-bh1pl dan zou je idd eerst goed moeten bespreken met de werkgever hoeveel uren je daadwerkelijk word verwacht en wat voor jou mogelijk zou zijn met de uitkering idd.

En als je een partner hebt die je helpt dan gaat de overheid het niet doen. Na een relatiebreuk, dakloosheid en klinischeopname is het UWV wellicht overtuigd.

Het vermogen van mensen om te werken kan niet worden beoordeeld op basis van hoe zij zichzelf verbaal uitdrukken in een televisiereportage. Verbale communicatie is slechts één aspect van iemands vaardigheden en biedt onvoldoende inzicht in hun andere mogelijkheden en beperkingen.

Je kan dat niet zien vanaf de buitenkant CVS en fibro is heel ernstig heb deze combinatie ook😅 ik werk in de zorg en loop gewoon op mijn tanden elke dag je moet iets 😅

Het is DAN JOU, WERKT en MIJN dochter. Jij kan beter nog een les Nederlandse taal nemen.

Wat fijn om te horen dat je dochter haar weg heeft gevonden in werk, ondanks de uitdagingen waar ze mee te maken heeft. Het is belangrijk om te erkennen dat stoornissen binnen het autismespectrum ontzettend divers zijn. Geen twee mensen met autisme zijn hetzelfde; wat voor de één werkt, kan voor een ander juist een enorme uitdaging zijn. Sommige mensen hebben meer moeite met bepaalde situaties, zoals media-aandacht, terwijl anderen juist moeite hebben met werk of sociale interacties.

Ja maar ookal wil iemand wel dan moet het ook maar net mogelijk zijn soms is dat er wel en soms niet helaas..

Wat weet jij wat Robin presies heeft. En hoeveel last ze daar van heeft. dat weet zij eigenlijk alleen maar. Je bent aan het discrimineren/ validistisch bezig. Dat jij denkt even een ander gehandicapt iemand de grond in te boren... Wie denk je wel wie je bent? Je weet waarschijnlijk niet eens wat je dochter heeft. Durft ze dat wel te zeggen tegen je? want ik zou dat niet durven. wan van jou moet je gewoon werken. En oh ja dwing je dochter ook even op de voor grond te komen.......

@@Marinos8419 jij moet bij de taal politie gaan werken of bij tweede kamer neer legen misschien mag jij dan beginnen taal Piet voor de kinderen Nee beter fbi taal afdeling nog beter generaal taal admiraal oepsie🤭 Ga snel je school afmaken en werken dan pas mee proberen praten wel mij commentaar laten staan dat jij mij begrijp verbaasd me 🦧

Die krijgen dan ook bijstand als de rest niet verdiend zeg maar....en waar bazeer jij de 45% op.

@@ellenotten9663 💪💪

@@ellenotten9663 Den haag is hetzelfde, waar heb jij het over? Tokkies zitten om 12 uur in het portiek bier te drinken, steken politie autos in de fik met oud en nieuw. Stelen wat los en vast zit maar hebben nog steeds hun wajong uitkering. Maar de mensen die het echt nodig hebben krijgen een bijstand uitkering...

Oké, laten we eerlijk zijn: de uitspraak dat "er niets goed gaat" en dat de Nederlandse overheid een "failliete boedel" zou zijn, is echt wel een beetje overdreven. Ja, er zijn problemen. Denk aan de woningcrisis, de toeslagenaffaire en druk op de zorg. Dat zijn terechte zorgen, en kritiek is nodig om dingen te verbeteren. Maar om te zeggen dat echt alles misgaat? Dat is gewoon niet waar. Kijk bijvoorbeeld naar onze infrastructuur: de wegen zijn goed, waterbeheer is top (ja, dat is wereldwijd beroemd), en het openbaar vervoer rijdt meestal redelijk volgens schema. Of neem de gezondheidszorg: ook al staat het systeem onder druk, je kunt in Nederland nog steeds rekenen op zorg van hoge kwaliteit. En qua economie staan we er helemaal niet slecht voor, zeker vergeleken met andere landen. Het probleem met zulke uitspraken is dat ze alle nuance weghalen. Het klinkt dramatisch, maar het maakt een zinvolle discussie bijna onmogelijk. Ja, er moet veel beter, en daar moeten we het over hebben. Maar laten we niet vergeten dat er ook dingen zijn die wel goed gaan. Kortom: het helpt meer om de echte problemen te benoemen en erover te praten dan om alles als verloren te bestempelen. Dat doet niemand recht, en het lost ook niets op.