Fr

?

Co xddd

@@smagerlakk Często zdarza się podczas procesu wychowania, że sprawy, które są z perspektywy dziecka ważne są umniejszane przez rodziców. Złe samopoczucie jest zamienione na zmęczenie. Gdzie dziecko powinno spotkać zrozumienie, wsparcie, jakąś przestrzeń na eksplorację emocji oraz zrozumienie oraz rozwiązywanie swoich problemów, słyszy tylko "idź spać", "jesteś zmęczony" albo "przesadzasz". I co najgorsze taka mała rzecz może być bardzo ważąca na rozwoju dziecka. Dziecko, które doświadcza takiego typu neglektowania może pomyśleć "Kurczę, ja coś w sobie przeżywam a moja mama/mój tata mówią mi, że przesadzam. Może coś jest ze mną nie tak. Może nie powinienem się tak czuć. Skoro mój opiekun tak olewa to co czuję i to sprawia, że się od siebie oddalamy, to może ja jestem problemem. Może powinienem faktycznie po prostu być grzeczny, położyć się spać, jutro będzie lepiej." Nie mówię, że tak jest zawsze ani nie chcę umniejszać ważności snu, bo tak, on też jest ważny. Po prostu nie uważam, żeby przedstawianie snu jako takiego magicznego środka, przez który ktoś odzyska siłę, było do końca poprawne. Komunikacja i bezpieczeństwo jest kluczem w każdej relacji, także tej z dzieckiem. Jeżeli problemy dziecka będą olewane od młodu, to dziecko w przyszłości, nawet jako dorosły człowiek, może mieć problemy z poczuciem własnej wartości, kładąc siebie znacznie niżej niż innych w nadziei, że jeżeli będzie się rozpaczliwie starać, to ktoś w końcu zwróci na to dziecko uwagę. Możliwe, że dziecko nie nauczy się odpowiednio przetwarzać emocji a jedynym wyjściem jakie do tej pory dla niego działało, coś co nie nadwyrężało relacji z opiekunem, to wypieranie, zabutelkowywanie negatywnych emocji tak długo aż nie pęknie. I nawet kiedy będzie dorosłym, będzie chciało podzielić się z kimś swoimi problemami, tk to będzie dla niego strasznie trudne, bo nauczył się, że ludzie nie chcą o tym słyszeć. Że jego problemy nie są warte uwagi a on sam nie jest warty niczyjego czasu.

Uzasadnij

Dlaczego?