Рет қаралды 516
سعدی دیوان اشعار غزلیات
غزل شمارهٔ ۴۵۰
شهرام ناظری بی قرار تصنیف (وداع یاران)
بگذار تا بگرییم چون ابر در بهاران
کز سنگ گریه (ناله) خیزد روز وداع یاران
Bırak da ağlayayım baharda bulutlar gibi
öyleki ; taşlarda ağlar. feryatları yükselir.
sevgiliden veda gününde
هر کو شراب فرقت روزی چشیده باشد
داند که سخت باشد قطع امیدواران
her kim ki o ayrılık gününün şarabını tadarsa
bilir ki visalden ümidi kesmek zordur.
با ساربان بگویید احوال آب چشمم
تا بر شتر نبندد محمل به روز باران
kervancıya, gözyaşlarımdan haber verin
yağmurlu günde devenin yükü bağlanmaz
بگذاشتند ما را در دیده آب حسرت
گریان چو در قیامت چشم گناهکاران
gözlerime hasret suyunu baki bıraktılar
kıyamet gününde günahkarların gözyaşları gibi
ای صبح شب نشینان جانم به طاقت آمد
از بس که دیر ماندی چون شام روزه داران
ey aşıklar gecesinin sabahı takatım kalmadı
öyleki ! iftarı gözleyen oruçlular gibi
چندین که برشمردم از ماجرای عشقت
اندوه دل نگفتم الا یک از هزاران
bir kaçını saydım. senin aşk maceralarından
gönlümün dertlerinden binden birini sana söylemedim
سعدی به روزگاران مهری نشسته در دل
بیرون نمیتوان کرد الا به روزگاران
ey sadi ! yıllar yılı gönlüne aşk oturmuş
ömür boyu bu gönülden çıkmaz
چندت کنم حکایت شرح این قدر کفایت
باقی نمیتوان گفت الا به غمگساران
yeter ! ta ne zamana kadar şerh edeceğim bu hikayeyi
bundan gerisi söylenmez . dertli olanlardan başkasına