Bałam się drogi do pracy

Рет қаралды 12,612

7 ай бұрын

Nerwica lękowa, z którą zmaga się Ania, powodowała że bała się wychodzić z domu i jeździć samochodem do pracy. Dolegliwości gastryczne zaczęły rządzić jej życiem. Kiedy zmiana diety i leki na biegunkę nie pomogły postanowiła zgłosić się po pomoc do psychiatry. W “Farbowaniu życia” opowiedziała o leczeniu i terapii, które pomogły jej wrócić do normalnego funkcjonowania.
👉 Wesprzyj nas na: patronite.pl/sekielski
💳 Wpłaty bezpośrednie: PL 16 1950 0001 2006 0339 0016 0002 - Kombinat Medialny Sp. z o.o., tytuł przelewu: Darowizna na film dokumentalny, Kod SWIFT Pekao SA: PKOPPLPW
💶 w Euro - PL91 1950 0001 2033 9004 5000 0003, Kod SWIFT Pekao SA: PKOPPLPW
💰Paypal.me/sekielscy

Пікірлер: 57

@magorzatatarnowska4213 7 ай бұрын

Dziękuję za ten wywiad ❤ jak dobrze, ze nie jestem z Tym sama.

@pewnajola7591 7 ай бұрын

Gosia juz jestes jak terapeutka ❤

@annak8562 7 ай бұрын

Przytulam mocno Was dziewczyny!!! Z miłością Ania

@martaukagba9456 7 ай бұрын

Ja pierdziele ja z taką somatyczną kupą żyję już kilkanaście lat. Bosze jak dobrze posłuchać o sobie. Ja po djetach straciłam 20 kg, jelita przebadałam z każdej strony i nic paraliż przed incydentem kałowym był i jest nadal.😢 Skończyłam z nerwicą z somatyzacją i depresją.

@user-se5pw2kd9u 7 ай бұрын

Dziękuję 😢słucham i płaczę mam podobnie tylko jeszcze na dodatek boję się porzucenia

@sunandrose 7 ай бұрын

Dzięki Aniu za opowiedzenie historii. Milo sie sluchalo i empatyzuję z Tobą. Pozdrawiam i powodzenia 😊

@KatarzynaNat 7 ай бұрын

Podziwiam za odwagę,za siłę i ogólnie za wszystko.. Duzo spokoju życzę!😊

@annasciebura8635 7 ай бұрын

Dziękuje ❤️

@barszczu66 7 ай бұрын

Fantastyczny wywiad. Na pewno jeden z lepszych, jeżeli w ogóle nie najlepszy, jakiego słuchałam w "farbowaniu". *upa i *upa wywołane z imienia, ustawione we właściwej proporcji i kolejności wydarzeń. Też mam swoje "epizody lękowe", tak je nazywam, radzę sobie z nimi na swój sposób. Dobrze posłuchać (wiem, fatalnie to brzmi) że nie jest sie z tym sama na świecie. Aniu, powodzenia, Karolina - całość twórczości = mega dobry pomysł na wsparcie takich popaprańców, jak ja i wielu moich znajomych. Dużo nas "dziwnych" chodzi po tym świecie. Obie deklarowałyście na końcu, że nie będziecie czytać komentarzy. Yes, of oxycort, przeczytacie na pewno. Pozdrawiam Was.

@izabelabialik 7 ай бұрын

Dziekuje za ten odcinek. Bardzo sie z nim utozsamiam. Jeden z lepszych odcinków ❤

@annasciebura8635 7 ай бұрын

❤

@zanetakonwant9082 7 ай бұрын

Dziekuje dziewczyny 🫶🫶

@AdventureWindow 7 ай бұрын

Jeden z lepszych wywiadów, naprawdę.

@grazynaw.7924 7 ай бұрын

Obie jesteście świetne. Dziękuję Małgosiu, że jesteś, ze robisz te wywiady. Dzięki nim tak wiele zrozumiałam. Tez mam lęki. po zjechanym dzieciństwie i problemach w pracy i życiu małżeńskim. Chodziłam lata z depresją nieleczoną. widzę siebie i swoje odczucia w twoich rozmowach. To mi daje siłę i pozwala, rozumieć, ze nie jestem z tym sama i że jeszcze nie zwariowałam zupełnie. Podziwiam waszą odwagę, szczerość. Kocham farbowanie życia i Ciebie Małgosiu. Pozdrawiam całym sercem. ❤❤❤❤

@krysia_dw 7 ай бұрын

Ciekawy wywiad.

@marialar1818 7 ай бұрын

Pani Aniu, dziękuję za cudowną spotkanie. Życzę powodzenia i podziwiam za odwagę. Podziękowanie Pani Gosiu dziękuję za program, pozdrawiam .

@QRazan 7 ай бұрын

Trzymam kciuki!

@cheri20 7 ай бұрын

Dziękuję za ten wywiad. Rezonuje on ze mną w 100%. Też jestem DDA. Ponownie wróciłam na terapię, gdzie mam wrażenie dopiero dokopuję się dogłębnie do źródeł swojego lęku. Jest to cholernie ciężkie, trudne, momentami wręcz mam poczucie, że obnaża mnie to i powoduje, że czuję się upokorzona. To obnażenie i upokorzenie to nic innego, jak trzy pokolenia.. mój dziadek, partner mamy i mój były, a konsekwencje ich poczynań noszę w sobie ja. Dźwigam na barkach cały ciężar ich zachowań. Mam 28lat, od dwóch lat mam „spokój”. Piszę w cudzysłowie, ponieważ ten spokój przynosi mi najwięcej lęku i destabilizacji. Moje ciało przyzwyczajone było przez 26 lat do życia w ciągłym napięciu. I właśnie teraz, kiedy mam wspierającego partnera, przy którym nie muszę chodzić jak na szpilkach, który rozumie moje emocje - przyszedł mam wrażenie największy kryzys - we mnie. Jest tak spokojnie i dobrze, że ja nie wiem co się dzieje. Sama szukam kłótni, bo to wieczne oczekiwanie (właśnie, jak w dzieciństwie) jest dla mnie nie do wytrzymania. I po kilku dniach, nie tygodniach, miesiącach.. tylko DNIACH.. kiedy jest wszystko w porządku mój organizm zaczyna się bronić i chcę już, aby to napięcie zeszło, aby był wybuch, żeby już się to wydarzyło..no, ale właśnie, co ma się wydarzyć? Nie wiem.. po prostu się boję. Pracuję na terapii nad tym, bo czuję, że nie rozwijam się, nie korzystam z życia, po prostu zamykam się i czekam jak żołnierz na wojnie, ciągle stoję opancerzona. Wykańcza mnie to fizycznie, na tyle, że poza pracą nie robię nic interesującego…najchętniej skuliłabym się w łóżku i wyczekiwała tego, co ma nadejść.. Nie wspominając o tym, że muszę mieć wszystko zaplanowane, aby mieć poczucie, że kontroluję sytuację.. wyzwalaczem strachu jest nawet koleżanka, która spontanicznie chce wpaść na kawę, wtedy czuję, że nie jestem przygotowana, że wybija mnie to z rytmu. I to nie tak, że nie lubię gości, po prostu uruchamia to we mnie lęki, przez to, że w dzieciństwie była jedna wielka niewiadoma. Mimo tego, że na koniec dnia cieszę się, że przyszła nawet na godzinę, to kolejnego dnia czuję, że to zmęczyło tak okropnie moje ciało, że najchętniej przespałabym cały dzień.

@annasciebura8635 7 ай бұрын

Jak ja Cię Kochana dobrze rozumiem… Nie wiem co to znaczy spontaniczność, przeraża mnie jakieś nieplanowane wyjście, goście, wydarzenie. Też często prowokowałam awantury, mimo że nie miałam powodów. To bardzo ciężka praca, ale wierzę, że da się z tego wyjść ❤ Życzę Ci wszystkiego, co najlepsze!

@janekjestem845 5 ай бұрын

Faceci też oglądają i słuchają…❤

@krzysztoflapinski 7 ай бұрын

Ciekawy odcinek. Dzieciństwo z alkoholikiem to naprawdę trudna sprawa. Życzę wszystkiego dobrego, a Pani Małgosi naprawdę chwała za całe to FARBOWANIE, napewno wielu ludziom to pomaga.

@aniat6350 7 ай бұрын

Dobrze się słuchało.

@sabinasoko5773 5 ай бұрын

Bardzo pomaga ❤

@kladlat 7 ай бұрын

łoooo ja w okresie 4 klasy podstawówki miałam już przebłyski że niedługo umrę, że tak mało mi już zostało do życia. Czyli teraz jak się zastaanowić, ja też byłam w temacie od dziecka... teraz jest mocno, grubo, zapierd... przez lek i stany depresyjne jak dzika świnia. oglądam te wywiady i tysiac mysli o sobie....

@user-mf2cw8ck7w 7 ай бұрын

Dziękuje dziewczyny i Tobie Gosiu Twój program Farbowanie pomogł mi w szukaniu pomocy i stawaniu powoli na nogi 🤗pozdrawiam

@urszulalewandowska8800 7 ай бұрын

Jesteście wspaniałe i dziękuję Wam za to co robicie, to bardzo ważna robota :)

@irmakwiatek7020 7 ай бұрын

Dziękuję... za pomoc w bardzo trudnym momencie... ❤

@angeristotal 7 ай бұрын

Genialny wywiad. Moją terapią jest Farbowanie życia

@alinaochnio2502 6 ай бұрын

Dobrze to znam Dziękuję ❤

@marcinjzk3400 7 ай бұрын

Inni mają gorzej? A co to za argument. Wiele razy to słyszałem w swoim życiu. Niby cudze nieszczęście ma mnie na duchu podnieść??? Są tacy co mają lepiej... i to zawsze był dla mnie punkt odniesienia. Finalnie i tak przytłacza mnie smutek😢😢😢😢

@SGM1909 7 ай бұрын

Rowniez biore w takiej terapii..wychodze ze schematow I zaczynam zyc Swoim zyciem!❤

@katarzynakot750 6 ай бұрын

❤❤❤

@nataliacypryanska4829 7 ай бұрын

Oo..Pani też wspomniała o lesie. Mam hipotezę że długość fali zielony jest Nam potrzebny do wyrównania biochemii w mózgu. Rośliny nie wykorzystują tej długości fali ,ale my wykorzystujemy bo nie jesteśmy zieloni 😀 zawsze jak dłużej siedzę w mieście i łapie doła.to biorę psa i jadę na spacer. Wiecie że mój pies ma depresję w mieście? Idzie smutny chce wracać do domu. Wchodzimy do parku i nie ten pies biega cieszy się szczęśliwy. Wychodzimy z parku łapie doła. Zwierzęta też nie są zielone więc też muszą wykorzystywać ta fale. Słyszałam o przypadkach ludzi którzy z korpo z depresją którzy wyprowadzili się na odludzie i zaczęli żyć w zgodzie z naturą i nigdy depresja nie wróciła. Doswietlajmy się w lesie 💪

@Kwasny_Trip 7 ай бұрын

Ja żyję z nerwicą lękową bądź borderline 13 lat i byłem na jednej wizycie u psychologa który skasował mnie 200zl i był żałosny. Nie stać mnie na leczenie, ale wiem że będę musiał w końcu do kogoś się udać

@bartomiej1823 7 ай бұрын

Idź do psychiatry, zapisze ci leki i przestaniesz się męczyć i będziesz mógł żyć normalnie. Na co czekasz ? I nie idź prywatnie bo to wyłuda pieniędzy, tylko idź do psychiatry na NFZ.

@mariusztomaszewski87 7 ай бұрын

I nikt inny

@mariusztomaszewski87 7 ай бұрын

Jesli chcesz byc zdrowy to przebacz wszystkim swoim winowajcom i blogoslaw im idz do spowiedzi i przyjmij komunie swieta potem idz do ksiedza egzorcysty i popros o modlitwe o uzdrowienie wewnetrzne i uwolnienie i z ufnoscia czekaj ani psychiatra ani terapeuta ani psycholog ani prochy cie nieuzdrowia tylko. Jezus uzdrawia

@zdzisawkowalski5666 6 ай бұрын

Pani Małgosiu, ale mi Pani łamie stereotypy! Siedzi sobie śliczna blondyneczka z przepięknym uśmiechem w oczach i nagle leci tekst "chujowo". BANG! No przecież dziewczynki tak nie mówią 😀 A poważnie bardzo dziękuję za to co Pani robi. Pomagam mojej żonie walczyć z deprechą i dużo ie u Pani uczę.

@fafarafa827 6 ай бұрын

Nie wiem czy Ania jest osobą wierzącą...Mi w podobnych problemach pomagała i pomaga modlitwa i wyciszenie. Wszystkie swoje problemy powierzam Bogu słowami JEZU TY SIE TYM ZAJMIJ ...Pozdrawiam .

@abinka9000 7 ай бұрын

Zdiagnozowane zaburzenia lękowe mam od 13 lat, lękowa byłam od dziecka więc w końcu musiało zaoowocować, raz lepiej raz gorzej, przechodziłam masę objawów, jakoś trwałam, obecnie zmagam się z dusznościami, badania porobione, fizycznie jestem zdrowa, nie potrafię przeskoczyć tych duszności, wpadam w ogromny lęk, byłam u psychiatry, dostałam leki ale nie biorę bo się ich boję :( już nie wiem jak sobie pomóc. Dziękuję za tą rozmowę.

@bartomiej1823 7 ай бұрын

Bierz leki a wszystko będzie dobrze.

@dosiawu4924 7 ай бұрын

Leki, leki, leki! Trzeba brać. Po co tak cierpieć? Tyle lat żyjesz bojąc się. Nie musi tak być❤

@alex_rener5434 7 ай бұрын

@@bartomiej1823 po śmierci się przekonasz foliarzu

@solarr2 7 ай бұрын

👀👀👀

@hiaweipol8000 7 ай бұрын

Ale patrząc na tło za paniami👀to dostaje depresji😠

@bartomiej1823 7 ай бұрын

Racja, wyjątkowo szpetne tło.