Choinom - Zuud 2

Рет қаралды 150,928

Күн бұрын

Пікірлер: 15

@NomadMongols 3 жыл бұрын

Хаврын урины өмнөхөн Хайрам хүйтэн тал дунд Харанхуй шөнийн түгшүүр зарлаж Хар нохой улин хуцав Үүр гийхийн өмнөх агшинд Үнэгэн харанхуйг гэнэтхэн цочоож Үхээрийн бузар муу ёроор Өлгийтэй нялхас уйлан чарлав. Тал нутгийн хатуу амьдралд Таанын толгой шиг тохиодог Тачирхан жаргалдаа дулаацсан эцэг Тамшаан хөрвөөгөөд сэрж ядахад Хорин зургаатай эх хүн Хонин хөнжлөө нөмрөнхөн Өвдөг нугалан сууж Өвлийн жаварт чичрэнхэн Уйлсан хүүгээ элгэндээ тэвэрч Уяхан хоолойгоор бүүвэй аялав. Хөхнийх нь сүү хүүгийнх нь нүүрэн дээгүүр Хөх тэнгэрийн заадал шиг цайрав. "Бүүвэй, бүүвэй, бүүвэй... бүүвэй" Бүдэгхэн төвөргөөн тодорсоор Дөрөө хангинаж, нохой гаслаж Дөрвөн хүн ороод ирэв Хормой хотоор нь хүйтэн жавар Хоймор алгадаж дэн унтрав "Бушуул, гэрэл гарга" гэж зандран Бууны замаг тачигнав Өөдөөс онгойх бууны аман доор Өнчин шүдэнз чичигнэн аслаа Өвч зэвсэгтэй дөрвөн эр Өндөр дуугаар зандчин тушаав "Аль нь ч гэсэн бүү хөдөл! Амаа нээж битгий дуугар! Дохиж зангаж гар хөдөлвөл Дор чинь нам буудна Ардын засгийг төлөөлж бид Ангийн дайсантэй тэмцэж явна Ариутган цэвэрлэж, устгаж явна Алив гэрийг нь нэгж!" Хамаг юмыг өөд уруу Хамхичиж онгичиж нэгжив Хайрцаг шүүгээ авдар савыг Хайр найргүй уудлав Үнэтэй, өнгөтэйг нь авав Үлдсэн бүгдийг гишгэлэв Үүр цүүрийн харанхуйгаар Гэрийн эзнийг баривчлав - Яалаа гэж энэ вэ? - Яс чинь гарна! - Хорхойд хоргүй явсан юмсан!? - Хохь чинь! Нөмөрсөн дээлийн нь хэвээр Нөмгөн өмсөөд гарав Холхиндог гуталтай хэвээр нь Хоёр нүдийг нь боогоод Арван хурууг нь бадайртал Ард нь гарыг нь хүлээд Дуу шуугүй мордуулж Дундаа хийгээд одов. Өрөвдсөн зүрхний бор хальсан дээгүүр Өм цөм гишгэлэх мэт Хөлөг морьдын хайр найргүй туурай Хөр цасыг цоо гишгэлээд одлоо. Эхнэр хүний шанаавч, сувдны оронд Эх хүний нулимс зам татуулан бөмбөрөв Хацар дээгүүр зам татуулсан нулимс шиг Хатуу газар дээгүүр морьдын мөр зурайн одлоо. Бэх шиг тас хар гэзэгтэй Бэрх цагийн цэцэг болсон эх Энэ явдлын амьд гэрч болсон үрээ Элгэндээ тэврэнхэн үлдэв. Ширхэг ч цагаан үсгүй толгой нь Ширхэг ч хар санаагүй ухаан нь Ардын нам, хувьсгалт засагт Амаа ангайн гайхсаар хоцров. Даатган залбирах бурхан ч үгүй Давж заалдах засаг ч үгүй Хөдөө хүн чулуу шиг зогсож Хөрөнгөө хураалгаж байхад Толгодын цаана буун дуу гарч Толгой дараалан буудуулсан Гэлэнгүүдийн, лам нарын, эцгүүдийн Гэмгүй цус гол горхи шиг урслаа Хувьсгалт төрд муу санаагүй Хуучин төрд ч зүтгэж яваагүй Ард түмэнд ч муу хийгээгүй Анги нийгэм гэж мэдээ ч үгүй Гагцхүү дорно дахины соёлыг Гайхан шагшиж шүтсэний учир Энэтхэг төвдийн хэл бичгээр Энэхүү соёлыг судалсны учир Гар хоосон бүх эрдэмтдийг Галт зэвсгээр цус урсган цаазлав Үсэг бичиг мэддэг бүхнийг Үг өчиггүй жагсаан буудаж хороов Гурван зуу илүү жил бүтээсэн Гурван зуу илүү сүм дуганыг Гучаад онуудад багтааж Дөчөөдхөн хүн устгав Урлан цутгасан алтан шармал бурхдыг Унжлага хэлхээ, эрдэнэ, сувд шүрүүдийг Утас ороосон магнаг торгон хатгамлуудыг Улаан шар хамба хилэн өмсгөлүүдийг Элдэв хэрэглэл, хөгжим, бар зургуудыг Эмийн жор, гүн ухааны судруудыг Түмэн түмэн тэргээр нь шатаав Түүх, алдар хоёроо цуг шатаав Энэ чинь юу болж байна аа? Эрх чөлөө гэдэг энэ үү? Дуугарсан бүхэн буруутаж Духандаа сум зоолгох гэж үү? Хувцсаа сольж өмссөнийх нь зол болж Хуудуугүй үнэнээрээ явсных нь хохь болж Хувьсгал гэдэг маань ард руу шагайсан Хурдан буу юм гэж үү? Олон зууны соёл руу шаасан Орос хутга юм гэж үү? Хэлээд өгөөч гэж хэн бүхний зүрх Хэнхдэгэн дотроо чимээгүй хашгирна Гэвч хариулах хүн байсангүй Гэгээн үнэн болсон Лениний ботийг Итгэж цөхөрсөн Монгол байтугай Ихэнхи Орос уншаагүй байлаа Хүн ардад сайн сайхныг хүсч Хүндэт Лениний амнаас гарсан үг Хүйтэн хатуу Монголын тал нутагт Хүрч иртлээ олон хүн дамжиж Буу сэлэм хоёрын хүчээр Бурхан хүн хоёр луу нэвтэрчээ Тэгээд Үүр шөнөөр туугдаад эргэж ирээгүй Тэр хүн аав минь байсан юм гэдэг Тэврүүлээд хэл мэдэхгүй бархиран үлдсэн Тэр жаал би байсан юм гэдэг Эх орны минь түүх ингэж зүүдэлсэн юм Эндэгдлийн он жилүүд тэгэж улирсан юм Эдүгээ миний үеийнхний өнчрөлийн шархыг Эргэх цаг зузаан хуудсаараа боосон байна Харин аав минь ганцаараа үрэгдээгүй болохоор Харанхуйд би ганцаараа үлдээгүй болохоор Хааяа хааяа хэн нэгний сэтгэлийн шархнаас Хар цус ганц нэгхэн дуссаар л, дуссаар л байна.