Jak osoby WYSOKO WRAŻLIWE odbierają świat?

👉 Link do książki "Pomóż dziecku mniej myśleć" : www.empik.com/...
👉 Po więcej inspiracji zapraszam na Instagram: / czlowiekabsurdalny
Tym razem analizuję perspektywę postrzegania, odczuwania i odbierania świata przez człowieka wysoko wrażliwego. Zjawisku przyglądam się przez pryzmat dzieciństwa takiej osoby.
Przytaczane na wstępie badania pochodzą z artykułu:
www.focus.pl/a...
Podobne odcinki:
Wysoka wrażliwość w związku: • WYSOKA WRAŻLIWOŚĆ w zw...
Dlaczego szkoła źle uczy?: • Dlaczego szkoła ŹLE UCZY?
Człowiek Absurdalny to kanał o ważnych życiowych pytaniach, które pewnego dnia zadaje sobie każdy z nas. Analizuję je z perspektywy filozofii, psychologii i literatury.

[@watedetr7605]

Wysoka wrażliwość to dar a zarazem niekiedy kula u nogi..

[@michalinahaas8491]

Jestem WWO i nie potrafię odnaleźć sie na tym Świecie.Hipokryzja i totalny brak empatii u moich najbliższych bardzo mnie niszczy i pogłębia smutek i poczucie odrzucenia i nie zrozumienia.Jak sobie z tym radzic,jak żyć i nie zadreczac się?Twoje filmy bardzo otwierają mi oczy,ale niestety moj partner,matka i córka twierdzą,ze mam po prost wzias sie w garść...

[@MrWoodbow]

Osoby "wysokowrażliwe" w wysokim procencie chorują na depresję przez niesprawiedliwość, która je otacza i mnustwo innych rzeczy.

[@Raven-mv2ib]

Jestem taką osobą i to jest przekleństwo, bardzo łatwo wpaść w nerwice i depresję ( na które się leczę) przez to że wszystko się analizuje i przeżywa.

[@RysiekQwerty]

Osoby wrażliwe częściej są skłonne popełniać samobójstwa. Generalnie to bardzo dobrzy ludzie.

[@emilkazdulska5995]

Ja mam akurat wyczulony słuch, chiperempatię i właśnie niektórzy ludzie mnie męczą te wampiry energetyczne.

[@jolazieleniak7528]

Przyznaje, ze jetem osobą nad wrażliwą. Chorowałam na depresje i miała stany lękowe. W wieku 27 lat wyjechał za granice do Londynu w celu poszukiwaniu pracy i lepszego życia. Przyznam, ze miałam kompleksy dotyczące swojej osoby ale to był problem umysłu. Pan Bóg postawił na mojej drodze osoby które dali mi dobre wskazówki, że ta wrażliwość nie była juz dla mnie przekleństwem ale darem. Przez lata szukając mojej tożsamości narodowej zbudowałam mocny charakter. Z czasem nauczyłam się dystansu do niektórych wydarzeń. Podsumowując: Tożsamość+dystans i wewnętrzna wolność. Osiągnęłam to dzięki Jezusowi Chrystusowi, dobrym, uczciwym, szlachetnym Polakom i Brytyjczyka, nie tracąc swojej wrażliwości i empatii. Potwierdzam, ze ważne jest środowisko osób z którymi przybywasz czy współpracujesz.

[@annawilczek8093]

Jestem WWO, mam 55 lat i powiem, że człowiek taki jak ja nie przyzwyczaja się do niczego z wiekiem. Mój poziom odczuwania nie zmienił się, nie złagodniał z wiekiem. Czasem muszę ukrywać przed innymi intensywność odczuwania, bo nikt tego nie rozumie. Koszt tej kontroli jest nie do zniesienia. Ale ta wrażliwość wcale z wiekiem nie maleje i człowiek WWO jest tym kim jest zawsze, przez całe życie.

[@sknerusmckwacz7806]

Ludzie, używajcie mniej perfum xddddd oszaleć można

[@radekkujawinski3524]

Takie osoby powinny się łączyć w grupy i pracować dla wspólnego dobra 👍

[@Wika-jt1rg]

Gdybym tylko wiedziała te rzeczy, kiedy byłam nastolatką może łatwiej byłoby mi pogodzić się z tym uczuciem wyobcowania wśród rówieśników. Bardzo ciekawy temat. Ja sama często się zastanawiałam jak to jest, że niektórzy ludzie mogą się w ogóle nie przejmować problemami, które dla mnie są jak koniec świata i wywołują stres nie do opanowania. Od dzieciństwa wiedziałam, że jestem wrażliwa, bardziej niż inne dzieci, ale z wiekiem, stawaniem się coraz bardziej świadomą osobą i wyzwaniami, na które wystawiała mnie szkoła, a potem życie coraz trudniej było mi poradzić sobie z tak silnymi emocjami. Myślałam, że to ze mną jest coś nie tak, że to moja wina, że nie mogę sobie poradzić z problemami, które dla innych stanowiły tylko małe niedogodności. Miałam wrażenie, że jestem słaba, jestem nieudacznikiem, zawsze gorsza od innych. Zwłaszcza, że wszędzie słyszy się, że świat należy do odważnych, że trzeba walczyć o swoje, być wygadanym, a często wręcz gloryfikowane jest bycie wrednym. A ja nienawidze być wredna i chamska, bo mam przez to śmiertelne poczucie winy. Bycie osobą wysoko wrażliwą to dla mnie samotne życie. Przede wszystkim dlatego, że trudno jest porozumieć się z innymi ludźmi, którzy mnie krzywdzą nawet o tym nie wiedząc. To takie dziwne, że inni ludzie mówią rzeczy lub prowokują sytuacje ekstemalnie dla mnie trudne lub niekomfortowe i nawet nie zdają sobie z tego sprawy, bo nie przychodzi im na myśl lub nie są zdolni do spojrzenia na sytuację z mojej perspektywy. To sprawia, że przebywanie z ludźmi jest dla mnie bolesne i wprawia mnie w stany depresyjne. Czasem chciałabym zamienić się umysłem na jeden dzień z osobą kompletnie przeciwną do mnie. Mało wrażliwą i ekstrawertyczną. I spojrzeć na świat bez dopatrywania się we wszystkim drugiego dna, rozpamiętywania każdej najmniejszej sytuacji i przejmowania się rzeczami, na które nie mam wpływu. Do tego dochodzi jeszcze okropne poczucie niesprawiedliwości i wręcz rozpaczy kiedy słyszę o tragediach jakie dzieją się na świecie. Myślenie o tym jak ludzie potrafią krzywdzić siebie nawzajem, zwierzęta, całą planetę i jej środowisko naturalne całkowicie mnie przytłacza, sprawia, że muszę odgradzać się od informacji i bodźców, bo mam wrażenie, że całe to zło mnie pochłonie, odbierze mi wszystkie siły. Pozdrawiam wszystkich wrażliwców i życzę nam wszystkim dużo siły, bo jest nam bardzo potrzebna! <3

[@malgorzatamadrzak6028]

I jeszcze jedno, to się wie z z całą pewnością nie trzeba się doszukiwać, od dziecka nie pasujesz do innych dzieci, potem nie pasujesz do dorosłych, szukasz w sobie zaburzeń , może to dwubiegunówka, może borderline, może zwariowałeś, co do cholery z tobą jest nie tak.... naprawdę, człowiek wrażliwy, empatyczny to nie to samo co wysoko wrazliwy.

[@aniai6107]

Większą część życia myślałam, że "coś jest ze mną nie tak", dopiero od pewnego czasu w dużej mierze dzięki terapii uświadamiam sobie, że nic nie jest ze mną nie tak, że jestem całkiem fajną osobą. Spełniam chyba wszystkie "kryteria" wysokiej wrażliwości, które wymieniłeś, łącznie z przeczulicą (całe życie bielizna na lewej stronie, jak kupuje ubrania to musze je dokładnie wymacać czy nic nie będzie mnie drapać czy kłuć ;)). Niestety to plus inne czynniki doprowadziły do tego, że rozwinęły się u mnie zaburzenia lękowe, lęk społeczny, zaburzenia obsesyjno-kompulsywne, popełniłam w życiu wiele błędów, których do dziś nie mogę sobie wybaczyć, mogłabym powiedzieć, że to wszystko zrujnowało mi życie, bo niestety mimo 30 lat na karku moje życie do tej pory określiłabym jako pasmo porażek. Obecnie od paru lat chodzę na terapię i wszystko powoli zmienia się (a raczej sama zmieniam ;)) na lepsze, zdrowsze, jest mi w życiu nieco lżej. Dziękuję za ten film :)

[@mariuszmusztarda]

"Nie przejmuj się tyle.."

[@malklewin4055]

Mam 50 lat i w końcu wiem kim jestem !

[@kamilskoneczny4187]

Też macie tak że podczas ciszy słyszycie ten wysoko tonowy szum, a patrząc na cokolwiek widzicie to przez filtr tych czarno białych mrówek w telewizora bez sygnału?

[@the.empress.]

Mam 19 lat i od zawsze czuje się niezrozumiana. Gdy byłam młodsza zawsze czułam się osamotniona, teraz czuję się tylko samotna ale to piękne uczucie. Wiem, że mało kto porrafi mnie zrozumieć przez co strasznie selekcjonuje najbliższe grono.

[@kgkg6922]

powiem krótko- to dar. Można łatwo wejść i poznać intencje innych osób. Można wykryć fałsz. Można wyczuć radość, cierpienie, złość,.... Tylko trzeba potrafić się chronić przed tymi emocjami. Ja je odbijam, gdy nie potrzebuję czuć, po prostu się blokuję na te emocje, choć czasem mimo wszystko wtargną. ... dzięki temu odczuwaniu można wyczuć, kto jest przyjacielem, a kto wrogiem. To jest dar po prostu i należy nauczyć się z nim żyć

[@nogamenolife7940]

Naduczuciowość emocjonalna ma więcej minusów niż plusów

[@ewaelizabeth9403]

Nadwrażliwość, a właściwie chorobliwa nadwrażliwość, to moje przekleństwo z którym muszę się zmagać i przegrywam ponieważ do tego dochodzi jeszcze lęk przed ludźmi, przykrymi sytuacjami oraz introwertyzm.. Jestem chodzącym nieszczęściem dla samej siebie zbyt mocno i długo przeżywam różne sytuacje, emocje i ciągle gdzieś nad głową mi krąży, że przecież "mogłam coś zrobić lepiej, powiedzieć coś innego, zachować się inaczej co sobie ludzie o mnie pomyślą" Do tego jeszcze dochodzi odczuwanie emocji i nastroju innych, a przecież nie wszystkie są przyjemne i w dodatku nie wiedzieć dlaczego czuję się winna tych negatywnych emocji pomimo że nie zrobiłam nic by je wywołać. Jedyne wtedy co przychodzi mi do głowy, to ukryć się przed światem najlepiej, by było nie czuć, najlepiej nic nie czuć. Jakiś dramat.