Рет қаралды 9,169
Έλεως (Official Fan Club Ελεωνόρας Ζουγανέλη)
Blog: eleonora-zouga...
Facebook: / elews.official.fanclub...
Twitter: / elewsofficial
Google+: plus.google.co...
Pinterest: / elewsofficial
Instagram: / elewsofc
Ελεωνόρα Ζουγανέλη, Ωδείο Ηρώδου Αττικού, 10 Ιουλίου 2014
Να με θυμάσαι και να μ' αγαπάς - Τα τραγούδια της Μελίνας
Είκοσι χρόνια μετά το "αντίο" της Μελίνας, τα τραγούδια θα πουν για μια βραδιά την ιστορία της.
Η Ελεωνόρα Ζουγανέλη συναντάει ένα καλοκαιρινό βράδυ τη Μελίνα Μερκούρη στο πλαίσιο του φεστιβάλ Αθηνών με μια αγκαλιά τραγούδια... Τα τραγούδια της Μελίνας.
Η Τζένη των πειρατών (από την όπερα της πεντάρας)
Στίχοι: Bertolt Brecht (Μετάφραση: Παύλος Μάτεσης)
Μουσική: Kurt Weill
Περιεχόμενο:
"Η Τζένη είναι καμαριέρα σε φτηνό πανδοχείο. Η ζωή της φθείρεται μέσα στη φτωχοζωή, μεταξύ μεροκάματου και πορνείας. Ονειρεύεται ότι μια μέρα στο λιμάνι θα έρθει ένα μαύρο καράβι με οκτώ κατάρτια και πενήντα κανόνια. Θα την υποδεχτεί με σηκωμένη σημαία και αφού εκδικηθεί τους πάντες, με ανοιχτά πανιά θα την πάρει μακριά."
Κύριοι μου καλοί, με πληρώνετε εδώ, και σας κάνω όλα τα γούστα και μου ρίχνετε πεντάρες και σας λέω ευχαριστώ στο φτηνό ξενοδοχείο στη φτηνή την προκυμαία και δε ξέρετε σε ποια μιλάτε (μα δεν ξέρετε σε ποια μιλάτε).
Μα ένα βράδυ βουητό στο λιμάνι κι όλοι λεν τι είν’ αυτό το βουητό και αλλάζω τα σεντόνια και γελάω κι όλοι λεν (αυτή γιατί γελάει). Κι ένα μαύρο καράβι με πενήντα κανόνια στο λιμάνι έχει μπει.
Κύριοι μου καλοί σας λυπάμαι καθώς παζαρεύω ποιον θα πάρω τη νυχτιά γιατί σε κρεβάτι απόψε δε θα κοιμηθεί κανείς μα σας λέω την ταρίφα και γελάω κρυφά που δε ξέρετε ποια είμαι εγώ (που δε μάθατε ποια είμ’ εγώ).
Και μέσα στη νύχτα ουρλιαχτό στο λιμάνι κι όλοι λέν’ τι ’ναι αυτό το ουρλιαχτό και ορμάω στο παράθυρο με γέλια κι όλοι λεν (τι πανηγυρίζει). Και το μαύρο καράβι κατά πάνω στην πόλη τα κανόνια γυρνά.
Κύριοι μου καλοί τώρα πια δε γελάτε τώρα η πόλη έχει γκρεμιστεί κι όλα τα βρωμόσπιτα σας τα γκρέμισαν σε μια νύχτα απομένει μονάχα το μπορντέλο τούτο δω (κι απορείτε γιατί τ’ άφησαν αυτό).
Μόνο το μπορντέλο στέκει όρθιο στην πόλη και ρωτάτε ποιος να έμενε εδώ και θα βγω στην πόρτα εγώ σαν ξημερώσει καιθα πουν (γι’ αυτήν ήτανε λοιπόν). Και το μαύρο καράβι τη σημαία σηκώνει να με υποδεχτεί.
Και κοντά μεσημέρι, εκατό μαύροι άντρες βγαίνουν από το καράβι και σας πιάνουν και θα δέσουν μ' αλυσίδες όποιον είχα πελάτη και δεμένους μ' αλυσίδες θα σας φέρουνε μπροστά μου. Και θα με ρωτούν ποιανού κεφάλι θέλω (και θα με ρωτούν ποιανού κεφάλι θέλω).
Κι όταν θα χτυπάει μεσημέρι στο λιμάνι θα ρωτάτε ποιος θα κρεμαστεί... Και θ’ ακούσετε ν’ αποφασίζω: όλοι. Κι απάνω στα κεφάλια σας θα πω: έτσι! Και το μαύρο καράβι τα πανιά του ανοίγει και με παίρνει μακριά.