EPITAPHS OF AFTERWARDSNESS Jan Michiels & Graindelavoix - Machaut Bach Ligeti Kurtag

EPITAPHS OF AFTERWARDSNESS
Machaut - Bach - Kurtag - Ligeti
Jan Michiels & Graindelavoix - Björn Schmelzer
"Music dies at birth", Leonardo da Vinci mused, trying to demonstrate its inferiority to the eternal existence of visual works of art. Music has always been decomposition, sounding decomposition. This program is an attempt to create a dialectical resonance between two composers miles apart: Guillaume de Machaut and György Kurtág. Rather than restoring Machaut to its so-called originality, our performance explores the subjectivity of the work itself by alternating and confronting it with works by Kurtág, one of today's most important composers. What happens to a 14th-century composition of Machaut's caliber when it is set amid a few other carefully selected musical epitaphs, from the 18th, 19th and 20th centuries? What is the role of the Nachleben, or afterlife? And how do the performers change their own commitment and investment in resonance with the other works? What does it mean for the listener if musical works are primarily epitaphs of their own demise? And how can this incessant “perishing” be inscribed in the performance itself, and preserved as a listening experience?
Muziek sterft bij geboorte, mijmerde Leonardo da Vinci, waarmee hij haar minderwaardigheid probeerde aan te tonen tegenover het eeuwige bestaan van een visueel kunstwerk. Muziek is altijd al ontbinding, klinkende ontbinding. Dit programma is een poging een dialectische resonantie tot stand te brengen tussen twee mijlenver van elkaar verwijderde componisten: Guillaume de Machaut en György Kurtág. In plaats van Machaut in zijn zogenaamde oorspronkelijkheid te herstellen onderzoekt onze uitvoering de subjectiviteit van het werk zelf door het te alterneren en te confronteren met werken van Kurtág, een van de belangrijkste componisten van nu. Wat gebeurt er met een 14de eeuwse compositie van het kaliber van Machaut als ze wordt opgesteld te midden van enkele andere, minutieus geselecteerde muzikale epitaven, uit de 18de, 19de en 20ste eeuw? Wat is de rol van het Nachleben, of afterlife? En hoe verandert de uitvoerders hun eigen geëngageerdheid en investering in resonantie met de andere werken? Wat betekent het voor de luisteraar als muzikale werken op de eerste plaats epitaven zijn van hun eigen ondergang? En hoe kan dit onophoudelijk “ten onder gaan” ingeschreven worden in de uitvoering zelf, en behouden blijven als luisterervaring?
Florencia Menconi, soprano
Andrew Hallock, countertenor
Albert Riera, tenor
Andrés Miravete, tenor
Tomàs Maxé, bariton
Arnout Malfliet, bass
Björn Schmelzer, artistic direction
Jan Michiels, grand piano/upright piano
/ graindelavoix
graindelavoix.be/