F. Chopin - Polonez-Fantazja As-dur op. 61 CZĘŚĆ 1 - wykład Grzegorza Niemczuka

[@RenataBłażejewska-p9b]

Wzruszyła mnie spowiedź Chopina,bardzo smutna część i trochę autoterapii wyczuwam w tych polskich melodiach,dziękuję serdecznie za piękną i dokładną analizę,będę wracać do tego odcinka, dziękuję

[@krzysztofgodek4579]

Wspaniały wykład. Myśl, słowa i gra. Informacja o tym, że Szopen najpierw skomponował tę wolną część środkową jest dla mnie bardzo cenna, bo ja zawsze uważałem, że Polonez Fantazja to ruch osobistego dramatu, wydźwignięcie go na poziom spraw ogólnoludzkich, egzystencjalnych i narodowych. Lub też odwrotnie, spojrzenie na swój osobisty dramat z perspektywy ponadczasowej (wstęp jak strojenie harfy wieszcza, temat polonezowy, epicki, w powtórzeniu na końcu tryumfalny, coda, która wzlatuje aż pod niebiosa i czysty, świetlisty akord na końcu). A ta perspektywa wyższa, przyszła u Szopena ma w wielu najważniejszych dla mnie dziełach wymiar optymistyczny - w Polonezie As, w cyklu mazurków op. 59 ze wspaniałą codą ostatniego, wprowadzającego mnie osobiście w jakiś trans mazurka, w Barcarolli, ma też taki wymiar, choć bardziej skomplikowany, okupiony wieloma muzycznymi, pełnymi cierpienia drogami w rożne strony, w tym polonezie.

[@tomekatomek692]

Dziękuję za ten wykład, podczas którego nie raz miałem gęsią skórkę, łzy wzruszenia...jakbym słyszał siebie. To jedno z największych arcydzieł muzyki fortepianowej towarzyszy mi przez całe moje dorosłe życie. Pierwszy raz usłyszałem je w wieku 16,17 lat (teraz mam 47) w wykonaniu Marthy Argerich. Kompletnie go nie zrozumiałem, ale już wtedy zwróciłem uwagę na finał tego dzieła; jakbym dostał obuchem w głowę. Mijały lata, a utwór ten słyszałem wszędzie, podczas wykładów, spacerów, jazdy na rowerze. ;) Pięknie Pan opowiada o tym dziele zwracając uwagę na najmniejsze detale, tu żadna nutka nie jest przypadkowa. Ten utwór jest medytacją, od pierwszych taktów budujemy przestrzeń w umyśle, w której rozgrywa się wszystko. Przedostatnia strona tego Poloneza to otarcie się o wrota prowadzące do oświecenia, wtedy czujemy, że każda komórka naszego ciała wibruje, a uczucie, które wtedy towarzyszy ciężko zdefiniować- błogość, tak to chyba bym nazwał i tak to czuję, to harmonia ze wszechświatem ;). Utwór ten to miłość mojego życia :) - do tego stopnia, że nie mając żadnego wykształcenia muzycznego, ani nauczyciela nauczyłem się go na pamięć. Słyszę go wszędzie. Chopin w 17 stronach zawarł wszystko. Tu nic już nie można dodać, wszystko zostało opowiedziane. Panie Grzegorzu bardzo dziękuję jeszcze raz. Czekam na kolejne wykłady; oby nie wpaść w głęboki sentymentalizm i manierę; prostota i szczerość, to klucz .... Remigiusz z Wrocławia

[@gregniemczuk]

Serdecznie dziękuję za ten emocjonalny komentarz. To piękne! Oczywiście serdecznie zapraszam na wszystkie pozostałe analizy! Pozdrawiam serdecznie.

[@BlackMolly1885]

Uwielbiam Pana słuchać... Dziękuję...💓

[@gregniemczuk]

Dziękuję!!! Pozdrawiam serdecznie

[@123karol123123]

Przedziwny to utwór bo podobno "chłopki nie płaczą" a przez cały ten odcinek nie potrafiłem opanować wzruszenia. P. Grzegorzu, proszę nie przepraszać że coś Pan cytuje, czyta, gra, wtrąca itd itp. bo wszystko co tu Pan wyprawia i sposób w jaki Pan to robi jest genialne, poruszające i wciągające. Pan naprawdę rozumie Chopina jak mało kto. Przyznaję, że pomimo tych symbolicznych cytatów używanych przez Chopina, jego muzycznej spowiedzi, poruszyło mnie jeszcze to gdy przypomniałem sobie, że zapisane utwory Chopina podobno są tylko mglistym odbiciem tego jaka była jego muzyka gdy improwizował. I pomyślałem, że może właśnie ten utwór jest bliższy temu co płynęło z jego serca w czasie improwizacji. Może właśnie dlatego jest tak wybitny. P. Profesorze.........brak mi słów....po prostu DZIĘKUJĘ za wszystko

[@gregniemczuk]

A ja dziękuję za obecność i ten bezcenny komentarz!

[@RenataBłażejewska-p9b]

Gratuluję ciekawego tematu na zakończenie magisterki,myślę,że to trudny temat😢

[@agnieszkanowacka8454]

Zaprasza Pan do dzielenia się swoimi wrażeniami. To mnie ośmiela do kontynuacji wymiany myśli z Panem. Moje pierwsze doznania związane z muzyką Chopina są złączone z pieśnią Życzenie. Do mojej małej szkoły na wsi przyjechał raz nauczyciel muzyki. Narysował pięciolinię i klucz wiolinowy. Opowiedział o Chopinie i nauczył nas śpiewać .. Gdybym ja była .... Już nigdy więcej nie uczyłam się muzyki. Teraz ten " Polonez Fantazja" to mój powrót do dzieciństwa. Jak ważny to okres w życiu człowieka, kształtuje wrażliwość na zawsze! Dziękuję. Teraz zrobiłam kolejny krok na pięciolinii poza klucz wiolinowy!

[@gregniemczuk]

Pięknie!!! Życzenie pojawi się jeszcze nie raz w analizach: Scherzo nr 1, Polonez op.26 nr 1...

[@agnieszkanowacka8454]

Słucham! I uśmiecham się! Dzięki!

[@agubedlam1315]

Ach, nie wiem czy rozwikłałam moją obsesję na temat tego utworu czy jeszcze mi się pogłębiła bardziej....Cudowny utwór. Dziękuję.

[@gregniemczuk]

Dziękuję. Cieszę się bardzo!

[@kamilkeyboardplayer7419]

Utwory, które rozumiem prawie od razu mogą się szybko znudzić, a te które muszę odsłuchać kilkadziesiąt razy, żeby je zrozumieć nie nudzą mi się nigdy. Tak było też z tym utworem.

[@Cancer7641]

witam wszystkich serdecznie 👍👍👍

[@NinaAnnaOstasiuk]

Też to zanunuciłam 😁👌

[@1962ogni]

mit großer Emotionalität und Tiefe gespielt! vielen Dank. leider kann ich kein Polnisch.

[@gregniemczuk]

There is also an English version!

[@1962ogni]

@@gregniemczuk thats wonderful! Then I can study it in peace. Thank you for the very interesting videos and best regards!

[@annazochowska4477]

Gdybym ja była słoneczkiem na niebie......

[@annazochowska4477]

No właśnie najpierw piosenka Laura i Filon z dzieciństwa a potem Chopin napisał na jej podstawie Życzenie

[@annazochowska4477]

Mnie się wydaje, że przyczyną napisania kompozycji tego Poloneza była depresja Chopina spowodowana zwałem wielu nieprzychylnych sytuacji i zdarzeń które złożyły się w wielkim stopniu na taką formę kompozycji jak wspomnienia, cierpienie i inne. To może taki testament Chopina?

[@100of1000]

Moim bardzo skromnym zdaniem, to dzieło brzmi tak, jakby rodziło się w największych kompozytorskich bólach i niepewnościach decyzyjnych Chopina. Odbieram je jako zlepek nieco na siłę wpychanych odbiorcy aranżacji technicznych, przy czym zupełnie nie czuję logiki w tym utworze. Wrażenie, którego doświadczam za każdym razem słuchając poloneza-fantazji, pozwala mi wysunąć tezę, że tutaj Chopin komponował "układając puzzle" a nie tworząc dzieło, z którego można puzzle ułożyć i delektować się każdym ich kawałkiem. Oczywiście moja "pseudo-krytyka" dotyczy kontekstu osadzenia tego utworu w całej twórczości kompozytorskiej Chopina, niemniej wciąż uważam że każdy takt wychodzący spod jego zamysłu niezmiennie nosi znamiona geniuszu, zaś sama osoba Mistrza zasługuje na darzenie jej największym kultem i muzyczną czcią.

[@gregniemczuk]

To bardzo prawdopodobne i bardzo ciekawe!

[@oleklabek]

...bardzo dziękuję za ten głos, bo właśnie trafia w sedno mojego odbioru tego dzieła. Kluczem jest "nie czuję logiki ", bo zwierzenia życia, często są pozbawione logiki, prostu są, czasami okrutne ale i cudowne, młodzieńcze...Odnoszę wrażenie ,że Chopin nam się nie żali, Chopin nam je opowiada, opowiada pięknie, w taki sposób jaka miał duszę. Wszyscy w pewnej fazie swojego życia, OPOWIADAMY często tylko sobie...to nieuniknione.