Niewidzialne książki #27: J. Webb, Running on Empty

[@agnieszkawalaszek2190]

Dzięki Panu dowiaduje się o super książkach, które warto przeczytać. Rzetelna wiedza i świetny przekaz.

[@sebastiananik2344]

Dzięki za streszczenie wątków z tej książki. Nie brałem pod uwagę braków emocjonalnych w swojej analizie.

[@37krokus]

Dziękuję 👍👍

[@Anita_She]

Oh my... co za wspanialy wylkad. Dziekuje z glebi serca za przekaz I chec dzielenia sie wiedza, ktora Pan miedzy innymi dla nas sluchaczy zdobywa. Pozdrawiam goraco I zycze dalszej wytrwalosci w checi pomagania poranionym, zagubionym I ucisnionym 🥂

[@TabaskoLove]

Dzięki

[@ola.kiepura]

Świetny odcinek! :)

[@kingabh800]

Dziekuje

[@beatakronenberger3999]

Wątpię żeby dzieci narcystycznych rodziców myślały że miały szczęśliwe dzieciństwo. Ale przynajmniej nie zostały wykorzystane seksualnie i nie mają głębokiej traumy. Też jestem z takiej niby niepatologicznej rodziny i musiałam najpierw się ogarnąć co udało mi się bez terapeuty. To jest ten plus w "szczęśliwych" rodzinach.

[@sebastianprzadak5147]

👍👍👍

[@thomasgreschutz2750]

Bardzo zainteresował mnie taki program leczenia zaniedbań emocjonalnych. Czy zna ktoś terapeutę który używa takiego podejścia w swojej praktyce we Wrocławiu? Pozdrawiam

[@pawelsadoch5394]

👍

[@magorzatapierzchaa1799]

Bardzo szkoda, ze jej ma po polsku, napewno bym kupiła. Dziękuję, szkoda, ze nie powiedział pan o tym kolejnym kroku, czyli przyklady, co mozna z tym zrobic. W każdym razie dziękuję 🙏

[@unavailable7666]

No to ja mam niezle combo

[@piotrcz3291]

Można porównywać się z innymi, że mają lepszych rodziców, a mogą w rzeczywistości żyć w rodzinie na pokaz, gdzie przed ludźmi pokazuje się tylko z lepszej strony, dzieci traktując jako maskotkę, jak dodatek do życia bo inni mają dzieci to i ja mam, chociaż nie nadaję sie na rodzica a tylko do robienia kariery, żyję życiem innych ludzi nie swoim. Czy takie dziecko będzie szczęśliwe gdy inni zazdroszczą im rodziców, lepszego życia, tego bogatszego zwłaszcza na "pokaz przed innymi" bo taka informacja idzie do sąsiadów do społeczeństwa do kolegów/koleżanek. Czy dziecko jest szczęśliwe gdy ma rodziców pracoholików, gdy uczy się tylko tego wyścigu szczurów i nawet nie widzi ,że to już przekazuje następnemu pokoleniu ? Gdy w tej pogoni tylko wartości materialne dają cel i sens ? A co z dziećmi tych wszystkich celebrytów czy oni będą szczęśliwi jeśli żyją codziennie życiem paparazzi, nie mając żadnej prywatności a inni tylko im zazdroszczą, co to za życie...? Większość tych wyżej wymienionych chce, a może pragnie by im zazdroszczono, porównywano się z nimi. Niektórzy w swojej naiwności zatem dają się w to wkręcić, zazdroszczą, porownywują się, ograniczając się z tego co mają bo niedoceniają. Czy zwyczajne życie bez tych wymienionych wyżej błyskotek i atrakcji jest gorsze ? Czy może jednak lepsze ? Piękny jest minimalizm, ograniczanie kupoholizmu który wynika z zaburzenia kompensującego poczucie braku w sobie, poczucie braku zamiast zobaczenia na zewnątrz piękna w lesie, drzewach, kwiatach, w tym ,że można iść poprostu na spacer, wypić kubek herbaty, poczuć zapach świeżego powietrze, piękna wolności.