หนุ่มผาพงษ์หลงสาวคีตา : เขียวสยาม วงศ์คำจันทร์ & มนธิรา ไทบ้านทีวี

เพลง : หนุ่มผาพงษ์หลงสาวคีตา
ศิลปิน : เขียวสยาม วงศ์คำจันทร์ & มนธิรา ไทบ้านทีวี
คำร้อง /ทำนอง : อ.ธิบดินทร์ ทองสิน
ดนตรีร : อ.สด บุญฑริก

[@user-tf4xl1rs9k]

ม่วนด้วยคนครับผม .. น้องตุ๊ดตู่

[@karnincah5183]

เวิ้นน้ำกว่า 2 หมื่นไร่.... เกาะเกี่ยวแผ่นดิน...อำเภอกุมภวาปี/อำเภอกู่แก้วอำเภอประจักษ์ศิลปาคม และ บางเสี้ยวของอำเภอหนองหาน จังหวัดอุดรธานี.... ....หากจะมีใครสักคน....? ผู้มาเยือน "ลุ่มน้ำ" นาม "หนองหาน" แห่งนี้.. หยุดครุ่นคำนึงสักชั่วครู่ยาม..... พินิจเพ่ง ผืนน้ำเวิ้งว้าง...ที่ดูสงบเงียบงัน..... ย้อนรอย....แรมทาง ลึกเข้าไป สู่ เขตกาลอดีต.......... ....ที่นี่...หนองหานแห่งนี้... ที่แท้ กลับมี "ภาพชีวิต"...และ "วิถีอันงดงาม" ที่บันทึกผ่าน "ความทรงจำแห่งกาลเวลา" จากยุคเริ่มต้น.....ไกลเกินจินตนา จักหยั่งรู้ถึง..... เรื่องราว "รักสามเส้า"...ระหว่าง "มนุษย์" กับ "จอมนาคิน".... ถูกถ่ายทอด...เป็นเรื่องราว ปรัมปรา...จาก "ปฐมบทคนลุ่มน้ำ"... บอกเล่าผ่องถ่าย...จากรุ่นสู่รุ่น....ในท่วงที..."วรรณกรรมพื้นบ้าน"....ฯ .... "ผาแดง-นางไอ่"...ตำนาน "รักอันงดงาม".....แต่... กลับนำมาซึ่ง "มหาวิบัติ " เกิด "โศกนาฏกรรม" อันร้าวรานหัวใจ ของผู้ได้ ยลยิน เป็นยิ่งนัก... ..... "ชคีตานคร"...เมืองที่ว่ากันว่า..... เปี่ยมด้วยมนต์เสน่ห์ รัดตรึงใจผู้มาเยือน.... ด้วยเสน่ห์แห่งผู้คนที่เปี่ยมด้วย "มิตรไมตรีอันงดงาม"... ศิลปแห่งวิถีชาวเมือง จารีต/วัฒนธรรม .... อีกทั้ง พืชพันธุ์ธัญญาหารก็พรั่งพร้องสมบูรณ์ ยากที่จะหาเมืองได้ เทียมทัน ...หากเพียงเพราะ....."ความรัก"...ที่ใครต่อใคร..บอกว่า งดงามและทรงค่า.... แต่สำหรับ..."จอมนาคิน".... มันกลับเพาะบ่มแต่.... "ความคั่งแค้น" จนมิอาจระงับมันลงได้ สุดท้าย....จอมนาคิน" .... ก็ จบมันลงด้วย การ ฝังเมือง "ชคีตานคร" ลงในผืนแผ่นดิน....ชั่วนิจนิรันดร์ ....ฯ.... กาลเวลาแรมทาง... จากจุดเริ่มต้นอันไกลโพ้น... กวาดต้อน สรรพสิ่ง ให้แปรเปลี่ยน...ผกผัน....โดย.มิรู้เหน็ดหน่าย.... คำบอกเล่า...เรื่องราว...ปรัมปราที่เคยเข้มขลัง เป็นความ ภาคภูมิใจ "คนลุ่นน้ำ" น้ำสียงผู้เฒ่า...แหบโหย....แผ่วหวิวสะบั้นเครือ..และโรยแรง.....ฯ ......, ฟ้าพลบค่ำ แห่ง คิมหันตฤดู..... ตะวันโตกลมขับลำแสงสีแดงอำพล...อ่อนรำไร.... แต่งแต้มแผ่นฟ้าและปุยเมฆ จนเป็นประกายสุกปลั่ง อร่ามงามจับใจยิ่งนัก....ฯ .... ...จากริมฝั่ง... บัวแดงแย่งเบียดชูก้านดอก..อาบไล้แสงตะวันรอน...จนบังเกิดเป็นรัศมี.... สะท้อนระยับแวววาว...ดุจมีมือสวรรค์มาโปรยละอองทอง.... ให้หนองหาน....ระยิบวับแวมเต็มทั่ว...วังน้ำอันกว้างไหญ่..... หมู่นก ไร้นาม...โบกบินโผโฉบชม ทิวาวาร จนอิ่มเปรม... ก่อนจะร่อนหายไปในขอบฟ้าอันไกลลิบ...ฯ .... ที่นี่...."ลุ่มน้ำหนองหาน" แห่งนี้.... "โลกาภิวัฒน์"....สำแดงเสียงกึกก้อง... เชิญชวนผู้คน..ให้เดินทางมา "ยลแล"..ความสวยสดแห่ง "ทะเลบัวแดง" นัยว่า..... "ลุ่มน้ำหนองหาน"...แห่งนี้.....กำลังถูกปกแต่งด้วย..."อาภรณ์ผืนใหม่" บนนิยามบท "การท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์"..........ฯ ...เห้ออออ....?????? ในบางห้วงคำนึง......(แห่งผู้ลางคน) ยามที่ "คนลุ่มน้ำ" .... ต่างลิงโลดกับเม็ดเงินที่ นักท่องเที่ยวนำมาแลกกับการได้ ดื่มด่ำเบิกบาน.. กับ สิ่ง เล็ก ๆ ที่สามารถตักตวงเอาได้จาก....ธรรมชาติ ... "จะมีสักคนไหมน้อ.....! ....."ที่จะได้ "สัมผัสซึ้ง"...ลึกเข้าไปสู่ "จิตวิญญาณ" แท้ ๆ.... ที่เปี่ยมด้วยมนต์ขลังแห่งตำนานอันงดงาม... ที่หลบซ่อน/เงียบเชียบ..ให้ห้วงน้ำแห่งนี้..... .... "จะมีบ้างไหมน้อ...สักคน".......! ที่จะผุดคิดได้ว่า.....บัวงามสะพรั่งดารดาษเต็มเกลื่อน "หนองหาน" อยู่นี้... แท้จริงแล้ว.... หากแต่เกิดจาก "เหง้ากอ" ตำนาน "ผาแดง-นางไอ่" ... ปรัมปราที่เคยยิ่งใหญ่ใน "จิตวิญญาณบรรพชน"...มาก่อน ..........ฯ............ วันนี้...เมืองอันอำไพ..."ชคีตานคร" ได้ถูก "กลบฝังลึกลงไปใต้ผืนน้ำและดินโคลน" .... กระนั้น...ไม่รู้สิ...!!! ที่ตรงนี้ "ลุ่มน้ำหนองหาน" แห่งนี้.... คลับคล้าย....กำลัง เฝ้ารอคอยใคร..สักคน...ใครบางคน... ที่จะมา...ช่วยฉุด.."จิตวิญญาณแห่งชคีตานคร"..ให้ฝื้นขึ้นมาอีกหน... ฟื้น ชคีตานคร..และอารยธรรมอันเปี่ยมด้วยคุณค่า... กลับคืนมาอีกครั้ง....!!!! ..............................