Józef Mackiewicz, Droga donikąd

Рет қаралды 5,742

Күн бұрын

Пікірлер: 24

@tomaszwesoowskifromlechist6222 8 ай бұрын

Mackiewicz jest wg.mnie najwybitniejszym prozaikiem,pisarzem 20wieku w ojczystym języku.Kontra,Lewa wolna, Sprawa kapitana Miasmodowa.To ostatnie nazwisko trochę inaczej brzmi.Psychologia jak u Dostojewskiego, pejzaże społeczne jak u Manna, zaś przyroda jak u Tołstoja.Sergiusz Piasecki też wspaniały.Polecam wszystkim plus Ossendowskiego.😊

@ksiazkazplecaka5810 8 ай бұрын

Przyznam, że jestem ostrożniejszy w ocenianiu, kto jest naj, a kto drugi, ale na pewno Mackiewicz odzyskuje należne miejsce. Generalnie coraz większą uwagę zwraca się na literaturę emigracyjną, która długo płaciła cenę za lata przemilczeń w okresie komunizmu.

@piotrpe-ji8cb 5 ай бұрын

@@ksiazkazplecaka5810co?

@romanmojsik5479 6 ай бұрын

Naszym obowiązkiem( patriotów polskich) jest promowanie patriotycznych treści i ich twórców. W przypadku Józefa Mackiewicza jest to wręcz wskazane. Promujmy tego typu treści wśród młodzieży, ponieważ to od młodego pokolenia będzie zależała tożsamość i ciągłość polskiego narogu.

@sumazdar Жыл бұрын

Dziękuję bardzo. Teraz staram się przypisać bohaterów do realnych postaci, poza wszystkim Józef Mackiewicz zmienił moje życie i mnie samego.

@jacekbialy6105 Жыл бұрын

Ja również dziękuję za ciekawe omówienie tej niełatwej w odbiorze powieści. Dodać warto, że wyrok śmierci Mackiewicz dostał za trzy artykuły na temat sowietyzacji Litwy opublikowane w wileńskiej gadzinówce krótko po wkroczeniu Niemców. Tematami było jego przesłuchanie w NKGB, cud w Popiszkach opisany w na końcu 'Drogi do nikąd' i jeszcze coś również przedstawione w tej powieści. Po tych publikacjach w 'Gońcu codziennym' Niemcy zaproponowali Mackiewiczowi funkcję redaktora naczelnego tego kolaboracyjnego pisma, czemu odmówił. Niemniej dwa lata później publikuje tam naoczną relację z niemieckiej ekshumacji dołów katyńskich, na którą pojechał z Niemcami, tym razem za zgodą polskich władz podziemnych.

@pmiskiewicz Жыл бұрын

Dziękuje za tego Mackiewicza, jedna z moich ulubionych powieści. Jeśli Pan mówi o tak genialnym pisarzu jak Mackiewicz to może warto zrobić jakieś nagranie o Stanisławie Rembeku ? Chętnie bym posłuchał Pana recenzji choćby o powieści "W Polu". Ogólnie rzecz biorąc tworzy Pan wartościowy materiał i wysoki poziom merytoryczny spośród innych kanałów.

@ksiazkazplecaka5810 Жыл бұрын

Dziekuję za tak miłe słowa! Pomyślę o Rembeku. Na profilu królują jednak teksty dla maturzystów. Zapraszam również na profil FB, tam realizuję wykłady na żywo, w nieco innej konwencji.

@extrasystole 9 ай бұрын

Znam dobrze puszcze Rudnicka i nie dawno przeczytalem powiesc Mackiewicza. Puszcza nie jest tak duza aby ja jechac koniem dwojga dni, wystarczy pol dnia od Rudnik do Papiszek (opisana droga jako ciezka ale piekna i sama puszcza za ten czas nie byla wycinana) ale wszystko inne az mrowki po ciele powoduje kiedy czytasz o puszczy. Jezioro 'Kernavas' wszystko akurat tak jak opisane, tamty kamien ktory jako drogowskaz nadal jest i paproc obok jego nadal rosnie! Niestety ta czesc gdzie sowieci organizowali poligon awiacyjny ponownie beda korzystac dla celi militarno szkoleniowych i czesc puszczy teraz jest poligonem wojennym.

@ksiazkazplecaka5810 9 ай бұрын

Dziękuję za ten komentarz! Książkę czyta się zupełnie inaczej, gdy zna się dane miejsce i ma się porównanie.

@jacekbialy6105 Жыл бұрын

Dlaczego 'poniekąd'? Powieść jest wybitnie autobiograficzna sklejona z osobistych wspomnień Autora opublikowanych w różnych zbiorach ('Nudis verbis', 'Fakty, przyroda, ludzie'). On sam na początku zaznacza, że wszystko co tam napisał wydarzyło się naprawdę, tylko zmienił imiona głównych bohaterów. A więc powieściowy Paweł to Józef Mackiewicz, Marta to jego druga żona Barbara Toporska (również pisarka), którą poznał przed wojną w redakcji wileńskiego 'Słowa'. Nie znamy jednak prawdziwego imienia szalonej Weroniki, która w końcu powieści ostrzega Pawła i Martę przed grożącą im deportacją. Powieść kończy się na kilka dni przed napaścią Hitlera na Sowietów i wkroczeniem Niemców na Wileńszczyznę. Jej chronologicznym przedłużeniem jest kolejna powieść Józefa Mackiewicza pod tytułem 'Nie trzeba głośno mówić'. Jest to wojenna epopeja w której Paweł i Marta już nie występują. Jej głównymi bohaterami są poznani już w 'Drodze do nikąd' Henryk i Leon, jednak widziane przez nich niektóre zdarzenia można odnaleźć w zbiorach wspomnień Józefa Mackiewicza. A więc kontynuacja 'Drogi do nikąd' ma również cechy autobiograficzne. Obie powieści dostępne są na KZbin w postaci audiobooków czytanych przez niezrównanego Ksawerego Jasieńskiego. Bardzo dobrze tego się słucha do czego gorąco namawiam.

@ksiazkazplecaka5810 Жыл бұрын

Dziękuję za cenne uwagi. Z zasady nie mówię o wszystkim, kanał jest skierowany głównie do uczniów szkół średnich, stąd selekcja wielu informacji - staram się raczej zainteresować lekturą, niż dążyć do wyczerpania tematu. Trochę inaczej wyglądają moje filmy na FB, gdzie pozwalam sobie na więcej. Ale każda uwaga w komentarzach jest cenna i nie ukrywam, że zawsze na nie liczę. Pozdrawiam!

@jacekbialy6105 Жыл бұрын

@@ksiazkazplecaka5810 Powiem szczerze, że trochę mnie zdziwił fakt, że 'Droga do nikąd' znalazła się na liście lektur szkolnych.

@ksiazkazplecaka5810 Жыл бұрын

Zaryzykuję hipotezę, że jednak jest to wybór po linii politycznej - za konsekwentny antykomunizm pisarza. Nie umniejszając jego wybitności, żeby nie było...

@jacekbialy6105 Жыл бұрын

@@ksiazkazplecaka5810 Mówi się czasem, że jest to pisarz dla dorosłych..

@ksiazkazplecaka5810 Жыл бұрын

@@jacekbialy6105 Tak, tak jest zatytułowana monografia Grzegorza Eberhardta, z której zresztą trochę korzystałem przygotowując się do tego filmiku.

@Grzegorz-v7s Ай бұрын

Pan też nowo mowny ??? Do Litwy mozna nie mięć pretensji, ale na Litwe sie jedzie !!!

@ksiazkazplecaka5810 Ай бұрын

Może gdyby Pan nie zrobił sześciu błędów w dwóch zdaniach, to potraktowałbym to poważnie 😉 Pozdrawiam i dziękuję za uwagę.

@tylkopowaznie2508 Жыл бұрын

6:12 Rodzinne miasto Mackiewicza to Petersburg. Warto to wiedzieć. Gdy słysze, że ktos siedzi na szynie i mówi o komuniźmie to przypomina sie sie własnie Mackiewicz, siedzacy na niewygodnej szynie i gadajacy o antykomuniźmie, całe życie, zwariować można. To jakiś mnich-samotnik, opetany walka z komunizmem.